Προβληματισμό και όχι μόνο προκαλούν τα νέα στοιχεία για τα υδάτινα αποθέματα στους δύο βασικούς ταμιευτήρες της Αττικής, τον Μόρνο και την Υλίκη. Η στάθμη του νερού έχει υποχωρήσει σε ιστορικά χαμηλά, με μείωση άνω του 40% μέσα σε δύο χρόνια. Η κυβέρνηση ήδη ενεργοποίησε καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Όλα αυτά, όμως, δημιουργούν κι ένα άλλο, βαθύτερο ερώτημα: Γιατί τώρα; Και τι σημαίνουν όλα αυτά για το μέλλον του νερού;
Στον Μόρνο η επιφάνεια έχει σχεδόν υποδιπλασιαστεί, ενώ και η Υλίκη χάνει συνεχώς νερό με ρυθμούς που προκαλούν ανησυχία. Τα στοιχεία είναι υπαρκτά. Το θέμα είναι το πλαίσιο στο οποίο εμφανίζονται.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Καθηγητής Μάζης: Το παζάρι ΗΠΑ-Ρωσίας δεν σταματά στην Ουκρανία-Ο Πούτιν θα δώσει την ...
Τι ακολουθεί; Έργα, «αναδιάρθρωση», επενδύσεις… και ένας λογαριασμός που κάποιος θα πληρώσει
Η κυβέρνηση, ως απάντηση, προωθεί ένα μεγα-σχέδιο έργων και παρεμβάσεων δεκαετιών, με στόχο δήθεν να εξασφαλιστεί η υδροδότηση για τα επόμενα 30 χρόνια.
Στο επίκεντρο βρίσκεται το έργο «Εύρυτος», που θα μεταφέρει νερό από άλλες περιοχές — μια λύση που ακούγεται φιλόδοξη, αλλά και ακριβή.
Παράλληλα, η ΕΥΔΑΠ ετοιμάζει επενδυτικό πρόγραμμα 2,5 δισ. ευρώ, σε «έξυπνα» συστήματα, νέες υποδομές και έργα επαναχρησιμοποίησης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τότε θα αρχίσουν τα δύσκολα! Όταν σωπάσουν τα "κανόνια" στην Ουκρανία τότε θα ξεκινήσει ο εμφύλιος της Ευρώπης
Και εδώ αρχίζουν οι σκέψεις:
Ποιος θα πληρώσει αυτά τα 2,5 δισεκατομμύρια;
Γιατί τόσα μεγάλα έργα ανακοινώνονται ακριβώς τη στιγμή που τα αποθέματα πέφτουν τόσο χαμηλά;
Πόσο «τυχαίο» είναι ότι η λειψυδρία εμφανίζεται τη στιγμή που ανοίγει η κουβέντα για αλλαγή μοντέλου διαχείρισης του νερού;
Και ας μη γελιόμαστε:Σε τέτοια έργα, ο λογαριασμός καταλήγει πάντα στον πολίτη.Αν όχι άμεσα, τότε με έμμεσες αυξήσεις στους λογαριασμούς νερού.
Μήπως η λειψυδρία γίνεται μοχλός πίεσης;
Κι εδώ εμφανίζεται το πραγματικό ερώτημα που πολλοί ψιθυρίζουν:
Είναι απλώς μια κακή χρονιά; Ή μήπως η κρίση δημιουργεί το τέλειο περιβάλλον για να προωθηθεί η ιδιωτική διαχείριση του νερού;
Όταν οι πολίτες φοβούνται ότι θα μείνουν χωρίς νερό, είναι πολύ πιο εύκολο να δεχτούν:
ακριβές λύσεις,
μεγάλα έργα,
«αναγκαίες» αναδιαρθρώσεις,
και αλλαγές στον τρόπο τιμολόγησης.
Και όλα αυτά ενώ το νερό — θεωρητικά — παραμένει δημόσιο αγαθό.
Το μοτίβο είναι γνωστό
Κρίση → κατεπείγον → μεγάλα έργα → αυξήσεις → αλλαγή μοντέλου διαχείρισης.
Το έχουμε ξαναδεί σε άλλους τομείς.
Άραγε η λειψυδρία είναι μόνο φυσικό φαινόμενο; Ή είναι και ένα αφήγημα που αξιοποιείται για επόμενα βήματα τα οποία δεν λέγονται ακόμη φωναχτά;
Ένα είναι σίγουρο
Η Αττική βρίσκεται μπροστά στη σοβαρότερη κρίση υδάτινων αποθεμάτων των τελευταίων 30 ετών.
Το αν αυτή η κρίση θα οδηγήσει σε έξυπνη προσαρμογή ή θα αποτελέσει άλλοθι για αύξηση λογαριασμών, μετακύλιση κόστους ή αλλαγή ιδιοκτησίας — αυτό μένει να φανεί.
Αλλά τα ερωτήματα δεν μπορεί κανείς να τα αγνοήσει πλέον.
