Με την επίσημη αναγνώριση του λιμού από διεθνείς εμπειρογνώμονες και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για επικείμενους μαζικούς θανάτους από την πείνα, οι κάτοικοι της Γάζας βιώνουν την αβάσταχτη φρίκη ενός αργού και βασανιστικού θανάτου. Μπροστά στα μάτια τους, τα παιδιά τους εξαντλούνται και σβήνουν, καθώς η ελπίδα λιγοστεύει και η σιωπή της διεθνούς κοινότητας βαραίνει ακόμη περισσότερο την τραγωδία τους.
«Όλα τα παιδιά μου έχουν χάσει σχεδόν το μισό από το βάρος τους», λέει ο Τζαμίλ Μουγκάρι, 38 ετών, από τη Μαγκάζι στην κεντρική Γάζα. «Η κόρη μου, πέντε χρονών, ζυγίζει πλέον μόλις 11 κιλά. Ο γιος μου Μοχάμαντ είναι δέρμα και κόκαλα. Είμαστε όλοι έτσι. Εγώ ο ίδιος έχασα 30 κιλά».
Ο ίδιος όπως δήλωσε στον Guardian πασχίζει καθημερινά να σταθεί όρθιος προκειμένου να εξασφαλίσει λίγη τροφή για την οικογένειά του. «Νιώθω συχνά να ζαλίζομαι στον δρόμο. Αναγκάζομαι να συγκρατηθώ για να μην καταρρεύσω», λέει χαρακτηριστικά.Ανάμεσα στα πολλά τραγικά ορόσημα που καταγράφηκαν αυτή την εβδομάδα, ξεχωρίζει η ανακοίνωση του IPC – της διεθνούς επιτροπής αξιολόγησης της επισιτιστικής ασφάλειας – ότι η «χειρότερη περίπτωση λιμού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη» στη Λωρίδα της Γάζας. Η επιτροπή, που αποτελείται από ειδικούς του ΟΗΕ και ανθρωπιστικών οργανώσεων, καλεί σε άμεση κατάπαυση του πυρός για να αποφευχθεί περαιτέρω «o ανθρώπινος πόνος».
Σύμφωνα με τα επίσημα παλαιστινιακά στοιχεία, ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τις 60.000, με τον πραγματικό απολογισμό να εκτιμάται σημαντικά υψηλότερος λόγω των χιλιάδων ατόμων που παραμένουν θαμμένα κάτω από τα ερείπια από τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές.
Αόρατοι και πεινασμένοι
Η ζωή στη Γάζα έχει μετατραπεί σε καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Το φαγητό είναι σχεδόν ανύπαρκτο και η πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια περιορισμένη και επικίνδυνη. Οι οικογένειες ζουν με ένα πιάτο φακές την ημέρα – όταν το βρίσκουν. Πολλές φορές, επιβιώνουν μόνο με νερό.
Η οικογένεια του Μουγκάρι έχει αλλάξει επτά φορές καταφύγιο από την έναρξη του πολέμου. Η πείνα, όμως, παραμένει η ίδια σε κάθε γωνιά της Γάζας. «Δανειζόμαστε λεφτά για να αγοράσουμε φακές, όταν υπάρχουν. Η ανθρωπιστική βοήθεια δεν φτάνει σε όλους. Όσοι έχουν όπλα ή δύναμη, την αρπάζουν και την πουλούν σε εξωφρενικές τιμές. Πώς να αγοράσει κάτι ο φτωχός;», λέει.
Τέσσερα σημεία διανομής τροφίμων λειτουργούν στη Γάζα, αλλά μόνο για λίγα λεπτά την ημέρα. Οι σκηνές που εκτυλίσσονται εκεί είναι χαοτικές και συχνά επικίνδυνες, με ανθρώπους να πέφτουν θύματα πυρών κατά την αναμονή για λίγη τροφή.
Η 58χρονη Μανσούρα Φαντλ αλ-Χελού δεν επιτρέπει στον μοναχογιό της να πλησιάσει τις ουρές για βοήθεια. «Φοβάμαι μην μου τον σκοτώσουν. Δεν αντέχω να τον χάσω», λέει. Η ίδια είναι πολύ αδύναμη για να σταθεί όρθια και να πάει η ίδια. «Ο κόσμος σπρώχνεται, πέφτει κάτω, γίνεται χαμός. Είναι πολύ επικίνδυνο».
«Η ανθρωπότητα μας ξέχασε»
Ο Αμπού αλ-Αμπέντ από το Ντέιρ αλ-Μπαλάχ περιγράφει πως τα παιδιά του υποφέρουν από υποσιτισμό. «Η 14χρονη κόρη μου έχει πλέον ορατά τα πλευρά της από την αδυναμία. Και εγώ ίδιος δεν αντέχω από την πείνα. Φανταστείτε τα παιδιά μου», λέει. «Δεν παίρνουμε καμία βοήθεια. Δεν υπάρχουν πια συσσίτια. Οι τιμές στην αγορά είναι εξωφρενικές και κανείς μας δεν έχει εισόδημα».
Με φωνή που δεν κρύβει την πικρία, προσθέτει: «Μας κορόιδευαν όλα αυτά τα χρόνια με τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν είχαμε ζητήσει προστασία για τα ζώα της Γάζας, ίσως να μας είχαν ακούσει. Αλλά για τους ανθρώπους, δεν κουνιέται κανείς. Ούτε Άραβες, ούτε Μουσουλμάνοι, ούτε Χριστιανοί».
Συμβολικές πράξεις χωρίς αντίκρισμα
Ακόμη και οι διεθνείς διπλωματικές δηλώσεις, όπως η πρόθεση του Ηνωμένου Βασιλείου να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος εάν δεν υπάρξει κατάπαυση του πυρός έως τον Σεπτέμβριο, δεν εμπνέουν ελπίδα.
«Τι σημασία έχει μια τέτοια αναγνώριση, όταν δεν έχουμε κυριαρχία ούτε το δικαίωμα στην αυτοάμυνα;», αναρωτιέται η αλ-Χελού. «Θέλουμε πραγματική αναγνώριση, με δικαιώματα και αξιοπρέπεια, όχι μόνο λόγια».
Έκκληση για ζωή
Ο Μουγκάρι καταλήγει με μια κραυγή απόγνωσης: «Προσπαθώ να αντέξω, να βρω λίγη τροφή για τα παιδιά μου. Έχουμε στείλει άπειρα μηνύματα στον κόσμο, αλλά κανείς δεν συγκινείται πια. Δεν ξέρουμε τι άλλο να πούμε. Το μόνο που μας μένει είναι να φωνάξουμε: Πεθαίνουμε αργά, σώστε μας από αυτή την τραγωδία».
