Καθώς η Ουκρανία γίνεται όλο και περισσότερο πεδίο μάχης μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης, η προσοχή στρέφεται στη θέση του μη δυτικού μέρους του κόσμου. Οι Αγγλοσάξονες, κατά παράδοση, προσπαθούν να παρουσιάσουν αυτό που συμβαίνει ως μια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού, δηλαδή μια παγκόσμια συμμαχία δημοκρατιών ενάντια στη βάρβαρη και αυταρχική Ρωσία, η οποία απειλεί όχι την Ουκρανία, αλλά ολόκληρο τον κόσμο - υποδηλώνοντας ότι οι χώρες αποφασίζουν με ποιον θα είναι και αν θα σταθούν στη «σωστή πλευρά της ιστορίας».
Από αυτή την άποψη, δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην Κίνα και την Ινδία, χώρες-πολιτισμούς με σχεδόν τρία δισεκατομμύρια ανθρώπους, τεράστιες οικονομίες και παγκόσμια επιρροή. Με το γεγονός ότι η Κίνα επέλεξε την πλευρά της Ρωσίας (δηλαδή δεν πρόκειται να ενταχθεί στις κυρώσεις και θα τις παρακάμψει με κάθε δυνατό τρόπο, έστω και προσεκτικά), η Δύση έχει ουσιαστικά συμφιλιωθεί -και ήδη απειλεί το Πεκίνο με συνέπειες και κυρώσεις, παρά το πόσο αυτοκτονικός μπορεί να είναι ένας πλήρης οικονομικός πόλεμος με την ανατολική Αυτοκρατορία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ξεκινήσει! Το νέο μοντέλο παγκοσμιοποίησης που αναδύεται από την Ουκρανία
Όσον αφορά την Ινδία, το παιχνίδι συνεχίζεται, παρά το γεγονός ότι το Δελχί έχει ξεκαθαρίσει ότι το καθοδηγούν μόνο τα δικά του εθνικά συμφέροντα. Και, όπως έχει δείξει ολόκληρη η πρόσφατη ιστορία της χώρας, υπονοούν στενούς δεσμούς με τη Ρωσία, την οποία οι Ινδοί δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν ακόμη περισσότερο τη στιγμή που η αναδιάρθρωση ολόκληρης της παγκόσμιας τάξης επιταχύνεται, φέρνοντας την εποχή του τέλος της δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο.
Όμως, εκτός από την Κίνα και την Ινδία, υπάρχει και μια τρίτη, όχι λιγότερο σημαντική δύναμη, της οποίας η γνώμη είναι εξαιρετικά σημαντική και πολύ ενδεικτική για να κατανοήσουμε πού φυσάει ο άνεμος της ιστορίας. Και λιγότερη σημασία της δίνεται στον δημόσιο χώρο ενημέρωσης, κάτι που είναι άδικο.
Πρόκειται για τον ισλαμικό κόσμο. Όχι για σχεδόν δύο δισεκατομμύρια μουσουλμάνους, αλλά για εκείνες τις 57 χώρες που μπορούν να ονομαστούν ισλαμικές. Είναι όλοι μέλη του Οργανισμού Ισλαμικών Κρατών και έχουν συνολικό πληθυσμό 1,5 δισεκατομμύριο. Ναι, ο ισλαμικός κόσμος δεν είναι πολιτικά ενωμένος, και ακόμη και ο πυρήνας του - ο αραβικός κόσμος - είναι χωρισμένος σε πολλά κράτη, αλλά είναι αναμφίβολα δυνητικά ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα του μελλοντικού πολυπολικού κόσμου (μαζί με τη Δύση - ενωμένη ή διχασμένη στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, την Κίνα, την Ινδία, τη Ρωσία, τη Νοτιοανατολική Ασία και τη Λατινική Αμερική). Και τώρα είναι η θέση του ισλαμικού κόσμου, καθώς και οι θέσεις της Κίνας και της Ινδίας, που επιβεβαιώνουν ότι η διαδικασία διάλυσης της δυτικής ηγεμονίας έχει καταστεί μη αναστρέψιμη.
Το γεγονός ότι οι βασικές χώρες του ισλαμικού κόσμου δεν υποστηρίζουν την προσπάθεια της Δύσης να απομονώσει τη Ρωσία έγινε σαφές ήδη από τις πρώτες μέρες μετά τις 24 Φεβρουαρίου - και όχι τόσο με την ψηφοφορία στον ΟΗΕ (όπου οι περισσότεροι απείχαν), αλλά με συγκεκριμένες ενέργειες. Η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία, τα Εμιράτα και η Ινδονησία, η Αίγυπτος και το Πακιστάν, το Ιράν και η Αλγερία - όλες αυτές οι βασικές ισλαμικές χώρες πήραν μια περισσότερο από ισορροπημένη θέση, αρνούμενες να συμμετάσχουν στην πίεση στη Ρωσία. Στην παρούσα συγκυρία, η τυπική ουδετερότητά τους είναι στην πραγματικότητα φιλορωσική - και έτσι την αντιλαμβάνονται στη Δύση. Οι πολυάριθμες προσπάθειες να πεισθούν οι μουσουλμάνοι να αλλάξουν τη θέση τους δεν οδήγησαν σε τίποτα - τόσο επειδή οι Αγγλοσάξονες δεν έχουν πλέον εργαλεία για να ασκήσουν πίεση στον ισλαμικό κόσμο όσο και επειδή οι μουσουλμάνοι αντικειμενικά αξιολογούν τη μεταβαλλόμενη ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο και το πιο σημαντικό, οι ισλαμικές χώρες μπορούν ήδη να αντέξουν οικονομικά μεγαλύτερη ανεξαρτησία.
Είναι ενδεικτικό ότι τα κράτη ήθελαν να επιτύχουν την ευρύτερη δυνατή ξένη συμμετοχή στη διάσκεψη την περασμένη εβδομάδα στη βάση Ράμσταϊν για να στηρίξουν την Ουκρανία, δηλαδή να δημιουργήσουν έναν μεγάλο αντιρωσικό στρατιωτικό συνασπισμό. Είναι σαφές ότι όχι στο πεδίο της μάχης, αλλά μέσω στρατιωτικών προμηθειών και οικονομικής βοήθειας για τον επανεξοπλισμό του ουκρανικού στρατού. Επιπλέον, οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται καν όπλα ή χρήματα από μη δυτικούς συμμετέχοντες - είναι το ίδιο το γεγονός της συμμετοχής που είναι εξαιρετικά σημαντικό, δηλαδή η δημιουργία μαζικού χαρακτήρα και μια επίδειξη υποστήριξης στις δυτικές προσπάθειες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κράτη και έθνη ή παγκοσμιοποίηση και ιδιώτες;
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Από τους 42 συμμετέχοντες, οι 29 εκπροσώπησαν το ΝΑΤΟ (συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας), υπήρχαν η Σουηδία και η Φινλανδία, που επρόκειτο να ενταχθούν στη συμμαχία, η αγγλοσαξονική Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, οι οποίες εξαρτώνται στρατιωτικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ποιες ήταν οι άλλες επτά χώρες; Η Γεωργία δεν συμμετείχε (δεν εντάχθηκε στις κυρώσεις), το Ισραήλ δεν πήγε (δεν θέλει να κόψει τις σχέσεις με τη Ρωσία), αλλά υπήρχαν η Κένυα και η Λιβερία ως εκπρόσωποι της Αφρικής. Και τέσσερις αραβικές χώρες - ως σύμβολο του γεγονότος ότι ο ισλαμικός κόσμος είναι με τη Δύση. Ποιος όμως ήρθε και γιατί;
Κατάρ , Μαρόκο , Ιορδανία και Τυνησία. Όλα εδώ είναι πολύ ατομικά και πολύ μακριά από το να είναι φιλο-ουκρανικά. Η Τυνησία εξαρτάται πολύ από την προσφορά ουκρανικών σιτηρών και δεν θέλει η άνοδος των τιμών, ειδικά στο πλαίσιο μιας άλλης εσωτερικής πολιτικής όξυνσης, να οδηγήσει σε μια νέα «αραβική άνοιξη».
Ο πρέσβης της Ουκρανίας ανακλήθηκε από το Μαρόκο στα τέλη Μαρτίου - επειδή δεν μπόρεσε να επιτύχει ούτε σκληρή καταδίκη της Ρωσίας ούτε υποσχέσεις βοήθειας. Αλλά τώρα το Μαρόκο βρίσκεται σε μια άλλη φάση επιδείνωσης των σχέσεων με τη γειτονική Αλγερία (παραδοσιακά κοντά στη Ρωσία) και το Ραμπάτ πρέπει να αποδείξει ότι έχει στενές σχέσεις όχι μόνο με την Ευρώπη, αλλά και με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντουλάχ όχι μόνο διατηρεί καλές σχέσεις με τον Πούτιν εδώ και πολύ καιρό (στην οποία ούτε η συριακή επιχείρηση δεν παρενέβη), αλλά παίζει ένα συνεχές παιχνίδι με τη Δύση.
Το Κατάρ, του οποίου οι σχέσεις με τη Ρωσία ήταν σε κρίση πριν από δέκα χρόνια, έχει διορθώσει την κατάσταση τα τελευταία χρόνια - και ο υπουργός Εξωτερικών μετέβη στη Μόσχα στον Λαβρόφ μετά την έναρξη της επιχείρησης στην Ουκρανία. Το Κατάρ δώρισε πέντε δισεκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσει τους πρόσφυγες από την Ουκρανία, αλλά δεν τίθεται θέμα κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Επιπλέον, τα επόμενα χρόνια, το βασίλειο θα αυξήσει την παροχή υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Ευρώπη για να αντικαταστήσει την επερχόμενη απόρριψη του ρωσικού φυσικού αερίου, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει πολιτική εδώ, αλλά just business, που λένε και οι Γιάνκηδες (για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι αυτοί οι όγκοι είναι ακόμα ασύγκριτοι με τους ρωσικούς).
Δηλαδή, και οι τέσσερις Ισλαμικοί συμμετέχοντες στη διάσκεψη του Ράμσταϊν μπορούν να αποκαλούνται, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, Αμερικανοί σύμμαχοι, αλλά δεν μπορούν να θεωρηθούν μέλη του αντιρωσικού και φιλο-ουκρανικού συνασπισμού. Διότι, σε αντίθεση με την ίδια Ευρώπη ή την Ιαπωνία και την Αυστραλία, δεν πρόκειται να πληρώσουν με τις σχέσεις τους με τη Ρωσία για την υποστήριξη της αμερικανικής γραμμής και - το πολύ - είναι έτοιμοι να δείξουν απλώς αλληλεγγύη στην Ουκρανία για να ευχαριστήσουν την Ουάσιγκτον.
Αλλά την ίδια στιγμή, η συμμετοχή αυτών των τεσσάρων αραβικών χωρών εξακολουθούσε να προκαλεί κριτική στον ισλαμικό κόσμο: γιατί να δείξετε αλληλεγγύη στους Αμερικανούς; Με αυτούς που, χωρίς κανέναν λόγο, περιόδευσαν τη Μέση Ανατολή, αφήνοντας χιλιάδες άμαχους νεκρούς, πόλεις ολόκληρες σε συντρίμμια, διαλυμένες οικονομίες και αποτυχημένα κράτη και τώρα κατηγορούν υποκριτικά τη Ρωσία για «απρόκλητη επιθετικότητα»;
Η φήμη των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή ειδικότερα και στον ισλαμικό κόσμο συνολικά ήταν εδώ και πολύ καιρό εξαιρετικά αρνητική. Αλλά αν νωρίτερα τα κράτη ήταν αντιδημοφιλή κυρίως μεταξύ του «αραβικού δρόμου» και των ισλαμικών μαζών (κυρίως λόγω της υποστήριξης του Ισραήλ), τότε τις τελευταίες δύο δεκαετίες προστέθηκαν δύο ακόμη παράγοντες σε αυτό.
Οι συνέπειες της κατοχής του Ιράκ και του Αφγανιστάν, η συμμετοχή στην ήττα της Λιβύης και η στρατιωτική παρουσία στη Συρία - δηλαδή, τα κράτη ενήργησαν ως κλασικός κατακτητής και αποικιστής, που τους εξισώνει με τους Βρετανούς και τους Γάλλους, τους οποίους συνήθιζαν οι Αμερικανοί να παρουσιάζουν ως παράδειγμα προς αποφυγή για τον εαυτό τους. Για τους απλούς μουσουλμάνους, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει επιτιθέμενοι, που κουβαλούν και «μη παραδοσιακές», δηλαδή αντιιισλαμικές αξίες. Και αν παλιότερα οι Αγγλοσάξονες τρόμαζαν τους μουσουλμάνους με «φοβερούς άθεους από την ΕΣΣΔ» που θα τους έρχονταν από τον Βορρά, τώρα ο ισλαμικός κόσμος είδε ποιος είναι ποιος.
Και για τις ισλαμικές ελίτ, για την άρχουσα τάξη, η υποστήριξη της «Αραβικής Άνοιξης» από τους Αμερικανούς, με όλη τους την ασυνέπεια και τη συστολή, έχει γίνει πολύ ενδεικτική. Πρώτα, οι ΗΠΑ απομακρύνθηκαν από τον Αιγύπτιο Μουμπάρακ, υποστηρίζοντας την Μουσουλμανική Αδελφότητα και μετά δεν εκπλήρωσαν την υπόσχεσή τους να αντιμετωπίσουν τον Άσαντ. Δηλαδή, οι Άραβες είδαν ότι τα κράτη ήταν ικανά να προδώσουν, να μην κρατήσουν τον λόγο τους και αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της δυσπιστίας προς τον αποδυναμωμένο ηγεμόνα.
Επομένως, τα τελευταία χρόνια, στον ίδιο αραβικό κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν παρά να παίξουν το αντι-ιρανικό χαρτί, τρομάζοντας τους Άραβες με ένα «σιιτικό τόξο» και τους «αγιατολάχ με μια ατομική βόμβα». Αλλά ακόμη και εδώ δεν μπόρεσε να οικοδομηθεί ένας ευρύς συνασπισμός και η ίδια η Ουάσιγκτον έσπευσε από τη σύναψη μιας πυρηνικής συμφωνίας με την Τεχεράνη στην αποχώρηση από αυτήν.
Και η Ρωσία και η Κίνα συνεργάζονται με τον ισλαμικό κόσμο όλο αυτό το διάστημα -με διαφορετικούς τρόπους, αλλά αρκετά αποτελεσματικά.
Οι θέσεις της Μόσχας ενισχύθηκαν πολύ από τη συριακή επιχείρηση (η συνέπεια και η πίστη στους συμμάχους εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα από όσους είχαν στοιχηματίσει στο παρελθόν στους Αμερικανούς, για παράδειγμα, τους Σαουδάραβες). Η Κίνα συνέχισε να ενισχύει τους οικονομικούς της δεσμούς και να προωθεί έργα υποδομής, παρά όλες τις προσπάθειες των Αγγλοσαξόνων να εξαπολύσουν ένα πανισλαμικό κύμα σχετικά με τη «μουσουλμανική γενοκτονία στο Σιντζιάνγκ».
Ως αποτέλεσμα, μέχρι το 2022, η ισλαμική Ούμμα είχε ήδη μια αρκετά ξεκάθαρη ιδέα για τις διαδικασίες που συνέβαιναν στον κόσμο. Η Ανατολή δυναμώνει, η Δύση χάνει έδαφος - και, όντας μέρος της ίδιας της Ανατολής, ο κόσμος του Ισλάμ δεν είχε κανένα λόγο να διστάσει μετά την 24η Φεβρουαρίου. Ανεξάρτητα από το πόση πίεση του ασκούν αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους «ηγέτες του ελεύθερου κόσμου», για τους Μουσουλμάνους είναι αυτοί, και όχι η Ρωσία, που είναι οι πραγματικοί ιμπεριαλιστές και εισβολείς, μια πραγματική απειλή για την ειρήνη και τις αξίες τους.
Και με τις «σταυροφορίες» η Δύση πήγε όχι μόνο εναντίον των Μουσουλμάνων, αλλά και εναντίον των Ορθοδόξων - και αυτό το θυμούνται όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στον ισλαμικό κόσμο.
