Η ιστορία της κατασκευής όπλων στην χώρα μας είναι γεμάτη με αποτυχημένες προσπάθειες, ενώ το ελληνικό κράτος, δεν στάθηκε αρωγός σε μια συνολική προσπάθεια από τον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα, ενώ οι πιεστικές ανάγκες του στρατού μας ήταν πάντα δεδομένες.
Η πρώτη προσπάθεια για την κατασκευή ελληνικού αυτόματου τυφεκίου ήταν αποτυχημένη και αφορούσε ελληνική εταιρεία που δραστηριοποιούνταν σε πολλούς τομείς.
Η ΧΡΩΠΕΙ (Χρωματουργία Πειραιώς) ιδρύθηκε το 1883 από τον Σπήλιο Οικονομίδη και κατά τη δεκαετία του 1970 έφθασε να αποτελεί μία από τις σημαντικότερες και μεγαλύτερες βιομηχανίες της Ελλάδας.
Τα πρώτα χρόνια της παρήγε χρώματα, μεγάλες ποσότητες των οποίων εξήγε. Από τις αρχές τις δεκαετίας του 1920 άρχισε να παρασκευάζει φάρμακα. Κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 και μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο η ΧΡΩΠΕΙ επεδίωξε να κατασκευάσει φορητά όπλα.
Κάτω από την ηγεσία του Σωτήρη Σοφιανόπουλου, η εταιρεία κατοχύρωσε παγκόσμιες πατέντες για παυσίπονα όπως Kalmol, Algon κ.α. Ειδικεύτηκε στην αναπτυξιακή έρευνα και τεχνολογία,.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Χιονοστιβάδα πολιτικών σκανδάλων! Η διαφθορά στην Ελλάδα χτυπάει κόκκινο με τα "Σπιτάκια Ανακύκλωσης"
Μεταξύ άλλων, κατασκεύασε τα πρώτα ελληνικά όπλα μετά το 1974
Η ΧΡΩΠΕΙ για λογαριασμό του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης έφερε σε πέρας υλικό εφαρμοσμένης έρευνας υψηλοτάτης τεχνολογίας με άκρως απόρρητη σύμβαση, το οποίο χαρακτηρίστηκε εθνικό θέμα υψίστης ασφάλειας, αλλά ποτέ δεν προσκλήθηκε στις δοκιμές.
Μετά το 1974, η ΧΡΩΠΕΙ (Χρωματουργία Πειραιώς) έκανε μία προσπάθεια για την πρώτη εγχώρια σχεδίαση και παραγωγή όπλων.
Το «Τυφέκιο ΧΡΩΠΕΙ» ήταν μια πρόταση στο ελληνικό δημόσιο το 1975 από την μεγάλη ελληνική εταιρεία χημικών, αλλά απορρίφθηκε και το κράτος ίδρυσε στο Αίγιο το 1976 την ΕΒΟ.
Η εταιρεία τελικά δεν τα κατάφερε. Στις αρχές του 1980 εντάσσεται στις προβληματικές επιχειρήσεις και κλείνει οριστικά λίγα χρόνια αργότερα ακολουθώντας την ίδια μοίρα με πολλές ακόμη εμβληματικές βιομηχανίες της χώρας.
Το όπλο, γνωστό και ως "Χρόπι", δεν υιοθετήθηκε από τον στρατό, καθώς δεν πληρούσε τα επιθυμητά κριτήρια σε δοκιμές, και το Heckler & Koch G3 επιλέχθηκε ως το τυφέκιο εφόδου.
Το τυφέκιο θεωρήθηκε απλό και ενδεχομένως παλαιού σχεδιασμού, κατώτερο του G3 και απέτυχε στις δοκιμές του Ελληνικού Στρατού.
Η εταιρεία, ωστόσο, είχε κατασκευάσει όλες τις απαραίτητες υποδομές για την παραγωγή του, με ένα μικρό αριθμό να κατασκευάζεται και να παραδίδεται στον στρατό. Τελικά ο αριθμός αυτός όπλων, φαίνεται να αποθηκεύτηκε σε εγκαταστάσεις του στρατού.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το νερό, το πιο ιερό αγαθό γίνεται πλέον πολυτέλεια! Έρχονται αυξήσεις πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο
Παρά την αποτυχία, η ΧΡΩ.ΠΕΙ είχε κατασκευάσει τις υποδομές για την παραγωγή και κατασκεύασε έναν μικρό αριθμό όπλων που παραδόθηκαν στον στρατό.
Η συνολική παραγωγή της εταιρίας ανήλθε σε 100 όπλα, σε δύο διαφορετικές διαμορφώσεις.
Παρήχθησαν τυφέκια στο διαμέτρημα των 0,62 mm και υποπολυβόλα στα διαμετρήματα των 9 mm και των 0,45 in.
Όλα σχεδόν τα όπλα που κατασκευάστηκαν, όταν τα σχέδια των εμπνευστών ναυάγησαν και δεν παραδόθηκαν στο κράτος, ενώ σήμερα σώζονται ελάχιστα.
To 1975,εκτός από το τυφέκιο που κατασκεύασε η εταιρεία ΧΡΩΠΕΙ, κατασκευάστηκε και ένα υποπολυβόλο που ονομάστηκε GP-10. Ήταν το πρώτο ελληνικό όπλο στην κατηγορία των υποπολυβόλων.
Επίσης η εταιρεία είχε ξεκινήσει την κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων. Ωστόσο η παραγωγή σταμάτησε.
Στα εργαστήρια της η ΧΡΩΠΕΙ συνέθεσε και το προωθητικό υγρό πυραύλων Υδραζίνη, ενώ στα ναυπηγεία Αυλίδος, επιχειρήθηκε η προσπάθεια κατασκευής τορπιλακάτου, μια ακόμα προσπάθεια που σταμάτησε για άγνωστη αιτία.
Η ουσία όλων αυτών είναι ότι μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει ακόμη κανένα ελληνικής κατασκευής όπλο πεζικού, κάτι που δεν αναμένεται να αλλάξει τα επόμενα χρόνια, ενώ ο ελληνικός Στρατός έχει άμεση ανάγκη από ένα σύγχρονο τυφέκιο μάχης, μιας και το γνωστό G3 μετρά πολλά χρόνια σε υπηρεσία.
Η ελληνική ιδιωτική πρωτοβουλία δεν υπάρχει ακόμη σε απτή μορφή σε αυτόν τον τομέα, ενώ το ΕΛΚΑΚ, το οποίο ιδρύθηκε πριν μερικούς μήνες, βρίσκεται ακόμη σε νηπιακή κατάσταση.
Το καλύτερο θα ήταν δούμε μια ελληνική προσπάθεια στον τομέα του φορητού οπλισμού το ταχύτερο δυνατό, είτε μέσω συνεργασίας με ξένη εταιρεία, είτε με μια συντονισμένη προσπάθεια του κράτους με πανεπιστήμια, όπως αυτό στην Κρήτη για παράδειγμα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο εγχείρημα και απαιτείται πολύ κόπος και ειδικά χρόνος για μια τέτοια προσπάθεια, αλλά νομίζουμε ότι όλα αυτά απαιτούνται να γίνουν, ειδικά τώρα, που η γειτονική Τουρκία, κινείται με μεγαλύτερη ταχύτητα από την χώρα μας, κατασκευάζοντας μια μεγάλη γκάμα αμυντικών προϊόντων, τα οποία της επιτρέπουν να γίνεται ανεξάρτητη κάθε μέρα που περνά, αποκομίζοντας αρκετά δις δολάρια.
