Ο πρόεδρος του συριακού καθεστώτος, Μπασάρ Αλ Άσαντ, πραγματοποίησε αιφνιδιαστική επίσκεψη στην Τεχεράνη την περασμένη Κυριακή και το περίεργο είναι το γεγονός ότι σπάνια είχε τολμάει να εγκαταλείψει τη χώρα του από τότε που ξεκίνησε η λαϊκή εξέγερση κατά του καθεστώτος του το 2011. Η πρώτη του επίσκεψη εκτός Συρίας, ήταν στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 2015, ένα μήνα μετά την έναρξη της στρατιωτικής επέμβασης της Ρωσίας στον συριακό πόλεμο. Στη συνέχεια, οι επισκέψεις του Σύρου Προέδρου στη Ρωσία επαναλήφθηκαν, κατά τις οποίες συναντήθηκε με τον Ρώσο ομόλογό του, Βλαντιμίρ Πούτιν, στο Σότσι (2017 και 2018) και, ξανά, στη Μόσχα τον περασμένο Σεπτέμβριο για να σηματοδοτήσει το τέλος του έκτου έτους της συμμετοχής των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων στο την καταστροφή της Συρίας και τη δολοφονία του λαού της.
Όσον αφορά την Τεχεράνη, ο Μπασάρ Αλ Άσαντ την επισκέφτηκε μόνο μία φορά και αυτή έγινε τον Φεβρουάριο του 2019. Είχε κάνει τρεις επισκέψεις στη Ρωσία χωρίς καμία επίσκεψη στο Ιράν μέχρι τότε, αν και το Ιράν ήταν ο πρώτη χώρα που παρενέβη στη Συρία για να σώσει το καθεστώς Άσαντ εντείνοντας την επέμβαση των δυνάμεών του (ιρανικές και αφγανικές δυνάμεις) και των δυνάμεων των συμμάχων του Λιβάνου και του Ιράκ, αρχής γενομένης από το 2013. Ωστόσο, η πρόσφατη επίσκεψη έχει ένα άλλο νόημα που απέχει πολύ από συμβολική, και είναι πιο κοντά στο στρατηγικό ενδιαφέρον.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχει σημειωθεί μια σημαντική εξέλιξη από τότε που ο Σύρος Πρόεδρος επισκέφθηκε τη Μόσχα το περασμένο φθινόπωρο. Εκείνη την εποχή, η Ρωσία βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής της. Ο Πούτιν απειλούσε την Ουκρανία ενώ οι ρωσικές δυνάμεις είναι συγκεντρωμένες στα περίχωρα αυτής της χώρας και αδιαφορούσε για τις προειδοποιήσεις των δυτικών δυνάμεων, είτε αυτές ήταν οι προειδοποιήσεις της Ουάσιγκτον είτε οι πιο φιλικές προειδοποιήσεις του Βερολίνου και του Παρισιού. Οι παρατηρητές πίστευαν ότι αυτό ήταν σύμπτωμα μιας κατάστασης «παράνοιας».
Σήμερα, όμως, έγινε σαφές ότι οι υπολογισμοί του Πούτιν ήταν εντελώς λανθασμένοι. Οι στόχοι που ανακοίνωσε στην αρχή της εισβολής των δυνάμεών του στην Ουκρανία, όταν υποσχόταν αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο, παρόμοια με την αλλαγή καθεστώτος της Αμερικής στη Βαγδάτη το 2003, που απαιτούσε κατάληψη της ουκρανικής πρωτεύουσας, υπέστησαν οπισθοδρόμηση. Αυτό προσπάθησαν να πετύχουν οι ρωσικές δυνάμεις στην αρχή της εισβολής, αλλά απέτυχαν μπροστά στην ένταση της ουκρανικής αντίστασης, που εξέπληξε ολόκληρο τον κόσμο.
Αν και η Ρωσία ανακοίνωσε ότι άλλαξε την κατεύθυνση της εισβολής της, περιορίζοντάς την στην κατοχή της ανατολικής Ουκρανίας, δεν μπόρεσε να επιτύχει αυτόν τον περιορισμένο στόχο μετά από δυόμισι μήνες μάχης και εξακολουθεί να προσπαθεί να επεκτείνει τις περιοχές κατοχής της πολύ αργά και με μεγάλη δυσκολία. Ίσως, η πιο εντυπωσιακή έκφραση της ρωσικής αποτυχίας ήταν η βαρετή ομιλία του Πούτιν τη Δευτέρα για τον ετήσιο εορτασμό της νίκης επί του Ναζισμού το 1945 (μια σοβιετική νίκη στην οποία συμμετείχαν σε μεγάλο βαθμό οι Ουκρανοί και γιόρτασαν την ίδια νίκη την Κυριακή).
Αντί να κηρύξει τη νίκη στη γνωστή Ημέρα της Νίκης, ο Πούτιν αρκέστηκε σε μια πολύ σύντομη ομιλία, στην οποία εξήγησε ότι η Ρωσία αναγκάστηκε να εισβάλει στην Ουκρανία για αυτοάμυνα και να αποφύγει τον οπλισμό του γείτονά της με πυρηνικά όπλα και να επιτεθεί στη Ρωσία. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Τζορτζ Μπους και οι συνεργάτες του εξήγησαν την κατοχή του Ιράκ, ισχυριζόμενοι ότι ήταν σε αυτοάμυνα και για να το εμποδίσουν να αναπτύξει το οπλοστάσιό του με όπλα μαζικής καταστροφής. Ισχυρίστηκαν ότι σκόπευε να τα χρησιμοποιήσει εναντίον της Αμερικής. Φαίνεται ότι οι παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν περιορισμένη φαντασία, οπότε αναπηδούν τις ίδιες δικαιολογίες.
Στην πραγματικότητα, η ρωσική αποτυχία προκαλεί μεγάλη ανησυχία για το συριακό καθεστώς, ειδικά από τη στιγμή που η Ρωσία αποσύρει ορισμένες από τις μονάδες της από τη Συρία στο πεδίο της μάχης στην ανατολική Ουκρανία και έχει ακόμη αρχίσει να χρησιμοποιεί Σύρους μαχητές στην εισβολή της στη χώρα αυτή. Με τον αντίκτυπο των οικονομικών κυρώσεων στη Ρωσία να τεθούν σε πλήρη ισχύ τους επόμενους μήνες και την όξυνση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι ρωσικές δυνάμεις μπροστά στη γενναία ουκρανική αντίσταση.Αυτό είναι πιθανότατα που ώθησε τον Μπασάρ Αλ Άσαντ να επισκεφθεί την Τεχεράνη και έδωσε περισσότερο βάρος στο Ιράν για την προστασίας του συριακού καθεστώτος.
Υπό αυτή την έννοια, η ρωσική αποτυχία στην Ουκρανία απλώς ενισχύει τη θέση του Ιράν, αντίθετα με ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί με την πρώτη ματιά, και αποδυναμώνει την υπόλοιπη αντιδραστική περιφερειακή συμμαχία που περιλαμβάνει τα αραβικά καθεστώτα. Ειδικά τον πρωτοπόρο της ομαλοποίησης, το Άμπου Ντάμπι, μαζί με το Ισραήλ. και σε συνεργασία με τη Μόσχα. Από αυτή την άποψη, ο σκοπός της επίσκεψης του Σύρου Προέδρου στην Τεχεράνη έχει γίνει σαφής, μαζί με την ανακοίνωσή του ότι «στα χρόνια της αντίστασης και της αντιπαράθεσης με τις επιθέσεις της Δύσης και των Τακφιρί, το Ιράν ήταν η μόνη χώρα που μας στάθηκε από την αρχή». όπως αναφέρει η Tehran Times.
Αυτό προκύπτει ως αχαριστία προς τη Ρωσία, η οποία υπήρξε ο κύριος υποστηρικτής του συριακού στρατιωτικού καθεστώτος για δεκαετίες. Ο Αλ Άσαντ περιέγραψε επίσης τις σχέσεις μεταξύ του Ιράν, και των παλαιστινιακών δυνάμεων στον «άξονα της αντίστασης» ως «στρατηγικές», σημειώνοντας ότι «η επιτυχία της παλαιστινιακής αντίστασης έδειξε ότι ο συμβιβασμός ορισμένων αραβικών κρατών απέτυχε». Σε τι είδους συμβιβασμό αναφέρεται, καθώς τα καθεστώτα «ομαλοποίησης», που είναι τα πιο κοντά στο καθεστώς του, όχι μόνο συμβιβάζονται με το Ισραήλ, αλλά συνεννοούνται ανοιχτά μαζί του;
