Εκτός από την κατασκευή ενός εθνικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας που δημιουργήθηκε για την προστασία της επικράτειας των ΗΠΑ από διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους και πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς, επείγον καθήκον είναι η δημιουργία και η βελτίωση αντιαεροπορικών πυραυλικών συστημάτων που έχουν σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση βαλλιστικών πυραύλων σε ένα θέατρο επιχειρήσεων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το Μάη έρχονται οι Τίγρεις! Στον Άραξο τα πιο άγρια μαχητικά της Ευρώπης: RafaleM , Gripens, Eurofighters, F-16
Στο Πενταπόσταγμα θα εξετάσουμε με αφιερώματα το εθνικό σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας που δημιουργήθηκε για την προστασία της επικράτειας των ΗΠΑ.
Το 1991, κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Desert Storm, ο Στρατός των ΗΠΑ χρησιμοποίησε αντιαεροπορικά συστήματα πυραύλων Patriot για να αναχαιτίσει ιρακινούς σοβιετικούς τακτικούς πυραύλους R-17E και τα ιρακινά αντίγραφά τους του El Hussein, γνωστά στη Δύση με τη γενική ονομασία Scud.
Οι βελτιωμένοι αντιαεροπορικοί πύραυλοι πρώτης γενιάς MIM-104A με εμβέλεια βολής περίπου 80 km, που χρησιμοποιούνται ως μέρος των συγκροτημάτων τροποποίησης PAC-1 (Patriot Advanced Capability), ήταν κυρίως ακονισμένοι για την καταπολέμηση αεροδυναμικών στόχων και δεν ήταν κατάλληλοι για αντιμετώπιση βαλλιστικών πυραύλων μικρού βεληνεκούς.
Ο αντιαεροπορικός πύραυλος MIM-104A καθοδηγήθηκε με μέθοδο ασυρμάτου εντολής με παρακολούθηση στόχου μέσω συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας (τηλεχειρισμός δεύτερου είδους). Αυτή η μέθοδος καθοδήγησης κατευθυνόμενου πυραύλου συνδύαζε στοιχεία ημι-ενεργού ραντάρ επιστροφής και ελέγχου ραδιοφωνικών εντολών.
Ένα τέτοιο σύστημα καθοδήγησης αποτελείται από έναν επίγειο σταθμό και έναν πύραυλο εξοπλισμένο με δική του κεραία λήψης και επαναλήπτη. Όπως και με το ημιενεργό ραντάρ επιστροφής, ο στόχος ακτινοβολείται από το ραντάρ και το ανακλώμενο σήμα λαμβάνεται από τον πύραυλο κεραίας λήψης. Σε αντίθεση με την ημι-ενεργή εστίαση, ο ίδιος ο πύραυλος δεν υπολογίζει την τροχιά, αλλά αναμεταδίδει τις πληροφορίες που λαμβάνει στον επίγειο σταθμό, ο οποίος τις επεξεργάζεται και στέλνει σήματα ραδιοελέγχου στον πύραυλο.
Η τροποποίηση PAC-2 με τον αντιαεροπορικό πύραυλο MIM-104S, εξοπλισμένο με βελτιωμένο σύστημα καθοδήγησης και νέα κεφαλή με βελτιωμένη ασφάλεια ραδιοφώνου, είχε κάπως καλύτερες δυνατότητες αναχαίτισης TR και OTR.
Ωστόσο, αυτή η τροποποίηση ήταν στην πραγματικότητα αντιαεροπορική, με κάπως ενισχυμένες δυνατότητες όσον αφορά την αναχαίτιση βαλλιστικών στόχων σε άμεση γειτνίαση με καλυμμένα αντικείμενα.
Η έγκαιρη ανίχνευση ιρακινών επιχειρησιακών-τακτικών πυραύλων, ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις δύσκολη και λόγω της σχετικά μικρής εμβέλειας βολής, η αναχαίτιση γινόταν συνήθως σε υψόμετρο 5-11 km σε απόσταση 7-18 km από τη θέση της μπαταρίας. Σε τέτοια απόσταση δεν ήταν δυνατό να πυροβοληθούν επανειλημμένα σε βαλλιστικό στόχο υψηλής ταχύτητας σε περίπτωση αστοχίας. Επομένως, ένα OTP εκτόξευε συνήθως αρκετούς αντιαεροπορικούς πυραύλους.
Αλλά ακόμη και στην περίπτωση της επιτυχούς καθοδήγησης, το ιρακινό "Scud" συχνά δεν καταστρεφόταν από μια στενή έκρηξη της κεφαλής SAM, αλλά άλλαζε μόνο τη διαδρομή πτήσης. Σε μια πραγματική κατάσταση μάχης, η αποτελεσματικότητα των συγκροτημάτων αποδείχθηκε σημαντικά χαμηλότερη από τα αποτελέσματα των δοκιμών πεδίου: η πιθανότητα να χτυπηθεί ένας βαλλιστικός στόχος με έναν αντιαεροπορικό πύραυλο ήταν 0,4-0,6. Επιπλέον, το Patriot αναχαίτιζε συχνά το Scud σε χαμηλό υψόμετρο ακριβώς πάνω από τον στόχο, κάτι που δεν απέτρεψε την καταστροφή και τις απώλειες στο έδαφος.
Κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου, οι πύραυλοι MIM-104S εκτοξεύτηκαν εναντίον 44 βαλλιστικών στόχων. Σύμφωνα με αμερικανικά στοιχεία, η αποτελεσματικότητα των Patriots ήταν περίπου 80% στη Σαουδική Αραβία και περίπου 50% στο Ισραήλ. Αργότερα, τα στοιχεία αυτά μειώθηκαν επίσημα σε 70% και 40%, αντίστοιχα.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της πολεμικής χρήσης του συστήματος αεράμυνας Patriot, βελτιώθηκαν σοβαρά. Σημαντικές αλλαγές έγιναν στο λογισμικό και στον εξοπλισμό μάχης των πυραύλων.
Για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να ειπωθεί ότι τα όμοια των αμερικανικών συστημάτων αεράμυνας Patriot PAC-1 και PAC-2 - τα αρκετά ογκώδη σοβιετικά αντιαεροπορικά συστήματα πυραύλων S-300PT και S-300PS σχεδιάστηκαν αποκλειστικά για την καταπολέμηση αεροσκαφών και πυραύλων κρουζ και δεν διέθετε αντιπυραυλικές δυνατότητες. Για την προστασία από επιθέσεις τακτικών και επιχειρησιακών-τακτικών βαλλιστικών πυραύλων, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η Ρωσία δημιούργησε το στρατιωτικό σύστημα αεράμυνας S-300V. Αλλά τέτοια συστήματα πριν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ κατάφεραν να χτίσουν πολύ λίγα.
Στη δεκαετία του 1990, τα συστήματα αεράμυνας Patriot PAC-2 που κατασκευάστηκαν υπέστησαν μια σειρά διαδοχικών βελτιώσεων υλικού και την εισαγωγή νέου λογισμικού. Για αυτούς, υιοθετήθηκαν επίσης βελτιωμένοι πύραυλοι MIM-104D / E - παραλλαγές του PAC-2 GEM (Guidance Enhanced Missile - οδηγός επέκτασης πυραύλων) και PAC-2 GEM +.
Όμως, παρά τη σοβαρή βελτίωση και τις πολύ σημαντικές οικονομικές επενδύσεις, τα εκσυγχρονισμένα αμερικανικά συστήματα σε ορισμένες περιπτώσεις έδειξαν όχι πολύ υψηλή αποτελεσματικότητα στην αναχαίτιση βαλλιστικών πυραύλων που εκτοξεύτηκαν σε εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας από την Υεμένη.
Αύριο ακολουθεί το επόμενο μέρος του αφιερώματος
