Από τις 7 Σεπτεμβρίου 2022, η άσκηση της Βασιλικής Αυστραλιανής Πολεμικής Αεροπορίας "Pitch Black 22" πραγματοποιείται γύρω από το Ντάργουιν, την πρωτεύουσα της Βόρειας Επικράτειας, στη βόρεια Αυστραλία. Εκτός από την Ιαπωνία και άλλες ασιατικές χώρες, συμμετέχουν πολλές χώρες από τη μακρινή Ευρώπη, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των χωρών σε 17.
Μαχητικά από κάθε χώρα αναπτύσσονται στην αεροπορική βάση Darwin και στην αεροπορική βάση Tyndall στη Βόρεια Επικράτεια, αλλά ο μέγιστος αριθμός λέγεται ότι είναι περίπου 100 και συνεκπαιδεύονται, πετώντας πέρα από τα εθνικά σύνορα για περίπου τρεις εβδομάδες.
Αυτή τη φορά, πέντε μαχητικά F-2 που ανήκουν στην 3η Μοίρα κάτω από την 7η Αεροπορική Πτέρυγα που ανήκει στην αεροπορική βάση Hyakuri, απεστάλησαν από την Ιαπωνία. Ήταν η πρώτη φορά για την Αεροπορική Δύναμη Αυτοάμυνας που συμμετείχε σε αυτή την εκπαίδευση και τράβηξε επίσης την προσοχή από τα ξένα μέσα.
Ο όρος "κοινή άσκηση", έχει ακουστεί στο παρελθόν στις ειδήσεις και διεξάγεται συχνά στην Ιαπωνία με τις δυνάμεις των ΗΠΑ στην Ιαπωνία. North" και "Red Flag Alaska" που πραγματοποιούνται στην Αλάσκα είναι επίσης πολυμερείς ασκήσεις εκπαίδευσης, στις οποίες η Air Self- συμμετέχει.
Ωστόσο, ελάχιστα έχουν ειπωθεί για τις ιδιαιτερότητες της εκπαίδευσης. Επομένως, αυτή τη φορά ρωτήθηκε ο Σμήναρχος Yuino, τι είδους αποστολή είχαν τα μαχητικά της Αεροπορικής Δύναμης Αυτοάμυνας που συμμετείχαν στο «Pitch Black 22» κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Wing Commander).
Ο μεγαλύτερος σκοπός είναι να μπορέσουμε να εκκαθαρίσουμε την αποστολή
Ο Σμήναρχος Yuino αναφέρει:
Η εκπαίδευση χωρίζεται βασικά σε "Blue Air" και "Red Air". Θα πραγματοποιηθούν προσομοιωμένες αποστολές σύμφωνα με τα σενάρια και τις καταστάσεις που έχουμε θέσει.
Όταν σκέφτεστε την εκπαίδευση των ιπταμένων, πιθανότατα σκέφτεστε να πιλοτάρετε και να χειρίζεστε τον εξοπλισμό του πλοίου. Ωστόσο, είναι μόνο μία μέθοδος στον πόλεμο των μαχητικών και ο αρχικός στόχος είναι η μεγάλη εικόνα της συνολικής αεροπορικής μάχης. Στην εκπαίδευση, αντί να πιλοτάρεις απλώς ένα μαχητικό αεροπλάνο, δημιουργείται ένα σενάριο μάχης που ταιριάζει με την πραγματική κατάσταση και μια προσομοιωμένη εναέρια μάχη εκτυλίσσεται με την κατανομή δυνάμεων μεταξύ συμμάχων και εχθρών σύμφωνα με αυτό.
Επίσης, στο «Blue Air» και στο «Red Air», λέγεται ότι το στυλ μάχης θα αλλάξει ανάλογα με τα σχέδια που έχουν οριστεί. Στην περίπτωση του «μπλε αέρα», τα μαχητικά F-2 μπορούν να επιδείξουν τις ικανότητές τους στο μέγιστο και να πολεμήσουν, αλλά στην περίπτωση του «κόκκινου αέρα», πρέπει να παίξεις το ρόλο ενός εντελώς διαφορετικού μαχητικού αντιπάλου, για να δημιουργήσεις την κατάσταση στην οποία υποτίθεται ότι είναι μέρος της εκπαίδευσης.
Και αυτό γιατί ο σκοπός αυτής της πολυμερούς εκπαίδευσης, δεν είναι απλώς ένας ανταγωνισμός μεταξύ των μαχητικών κάθε χώρας, αλλά μια μεγάλης κλίμακας αεροπορική εκστρατεία σε συνεργασία με τις συμμετέχουσες χώρες, με στόχο τη βελτίωση των συνολικών μαχόμενων δυνατοτήτων.
Καταρχάς, ο απώτερος στόχος των πιλότων μαχητικών δεν είναι η ατομική νίκη της κατάρριψης ενός εχθρικού αεροπλάνου, αλλά η επίτευξη μιας ολοκληρωμένης αποστολής για τον σχηματισμό στον οποίο ανήκουν. Μπορεί να ειπωθεί ότι, αυτό δεν ισχύει μόνο για αυτήν την πολυμερή άσκηση, αλλά και για όλη την εκπαίδευση στρατιωτικών αεροσκαφών.
Οι επικοινωνιακές δεξιότητες είναι σημαντικές για τους πιλότους
Ο Σμήναρχος Yuino, συνεχίζοντας αναφέρει:
Η ίδια η εκπαίδευση είναι ουσιαστικά η ίδια με αυτή που κάνουμε στην Ιαπωνία. Ο σκοπός αυτής της εκπαίδευσης δεν ήταν μόνο να βελτιώσουμε τις δικές μας δεξιότητες, αλλά και να βελτιώσουμε τη διαλειτουργικότητά μας με την RAAF (υπήρχε επίσης μια αποστολή ανεφοδιασμού κατά την πτήση από ένα ιπτάμενο τάνκερ αεροπλάνο της RAAF) και να εμβαθύνει την αμοιβαία κατανόηση με τις συμμετέχουσες αεροπορικές δυνάμεις.
Σε αυτή την εκπαίδευση, πιλότοι και προσωπικό συντήρησης από κάθε χώρα όχι μόνο εκτελούν τις αποστολές τους μαζί, αλλά αλληλεπιδρούν κανονικά και εκτός πτήσης.Φαίνεται ότι εμβαθύνουν τη φιλία τους, επειδή υπάρχει ανάγκη για ένα διεθνές πλαίσιο ασφαλείας και μπορεί να ειπωθεί ότι το θεμέλιο για αυτό είναι οι διασυνδέσεις βάσης μεταξύ του προσωπικού των SDF.
Όταν πρόκειται για πιλότους μαχητικών, έχουμε μερικές φορές την εικόνα μιας μοναχικής ύπαρξης, που απλώς επιδιώκει τη νίκη λόγω της επιρροής των ταινιών. Ωστόσο, αυτό που απαιτείται από τους πραγματικούς πιλότους μαχητικών, δεν είναι μόνο οι δικές τους πιλοτικές δεξιότητες, αλλά και μια μεγάλη εικόνα για το πώς θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Και ως άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στον ίδιο «ουράνιο κόσμο», μπορεί να είναι η ικανότητα επικοινωνίας που δημιουργεί συνδέσεις με άλλες χώρες.
