Ρωσικά ΜΜΕ αναφέρονται σε τρία σενάρια για την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία, τα οποία περιλαμβάνουν από διχοτόμηση της Ουκρανίας, μέχρι "συριακή λύση" και άμεση ένοπλη σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Η παρούσα φάση των επιχειρήσεων οικοδομεί τις βασικές ενδείξεις για τα ρωσικά συμπεράσματα.
Οι δυνάμεις της ομάδας «OOS», που είναι εγκλωβισμένες στα ανατολικά της χώρας, εκπροσωπούμενες από μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας και εθνικιστικούς σχηματισμούς, στερούνται της ευκαιρίας να υποχωρήσουν και δεν μπορούν παρά να παραδοθούν ή να συνεχίσουν την παράλογη και πεισματική αντίσταση μέχρι να καταστραφούν εντελώς. Οι μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας και των δημοκρατιών του Ντονμπάς επίσης δεν έχουν πού να υποχωρήσουν. Το αποτέλεσμα ολόκληρης της εκστρατείας θα εξαρτηθεί από αυτή τη μάχη.
Ωστόσο, ακόμη και αυτή η νίκη δεν θα σημαίνει την πλήρη ολοκλήρωση της όλης επιχείρησης, τουλάχιστον αν προχωρήσουμε από αυτούς τους προγραμματικούς στόχους που έχουν ήδη εκφραστεί επανειλημμένα όχι μόνο στο ρωσικό αμυντικό τμήμα, αλλά και στο Κρεμλίνο. Ακόμη και μια πολύ μεγάλης κλίμακας στρατιωτική ήττα του Κιέβου χωρίς την πλήρη διάλυση ολόκληρου του σημερινού συστήματος του ουκρανικού κράτους δεν θα φέρει ειρήνη και ασφάλεια ούτε στη Ρωσία ούτε ακόμη και στο Ντονμπάς.
Θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για την τελική εκπλήρωση των καθηκόντων για τα οποία ξεκίνησε η ρωσική επέμβαση, μόνο μετά την επίλυση του ζητήματος με το πιο προβληματικό, δυτικό τμήμα της σημερινής Ουκρανίας. Και εδώ, όπως λένε, είναι δυνατές συγκεκριμένες επιλογές:
Σχέδιο Α
Παραμερίζοντας τις ακατάλληλες συμβάσεις και τις αμφιβολίες σε θέματα πολέμου και ειρήνης, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι η καλύτερη επιλογή για όλους, χωρίς εξαίρεση, θα ήταν μια φιλική διαίρεση της σημερινής «νεζαλέζναγια». Η Γαλικία (και επίσης, πιθανώς, η περιοχή του Βολίν και η Υπερκαρπάθια) με μεγάλη χαρά θα γινόταν μέρος μιας της Πολωνίας και μιας της Ουγγαρίας, πραγματοποιώντας έτσι το «παλιό όνειρο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρέπει να υποτεθεί ότι ούτε η Βαρσοβία ούτε η Βουδαπέστη θα ήταν αντίθετες σε τέτοιες εδαφικές εξαγορές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο πολωνικός λαός ανέπτυξε πρόσφατα μια θυελλώδη δραστηριότητα, προσπαθώντας να συγκεντρώσει την υποστήριξη "ανώτερων εταίρων" για να φέρει το δικό του σώμα κατοχής στη Δυτική Ουκρανία υπό το πρόσχημα των "ειρηνευτικών δυνάμεων".
Ωστόσο, προσέξτε - μια τέτοια πρωτοβουλία δεν συνάντησε τον παραμικρό ενθουσιασμό, και κυρίως - στην Ουάσιγκτον. Και το θέμα εδώ δεν είναι μόνο ο φόβος να μιας «ρωσικής απάντησης», η οποία, χτυπώντας μια χώρα που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, θα έθετε τον κόσμο στα πρόθυρα του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Όλα είναι πολύ πιο περίπλοκα. Η «αναδιαμόρφωση» της Ουκρανίας θα μπορούσε να είναι εντελώς ειρηνική. Ωστόσο, αυτό απαιτεί την εκπλήρωση ορισμένων προϋποθέσεων.
Για παράδειγμα, στη Δυτική Ουκρανία διεξάγεται δημοψήφισμα για την ένταξη στην Πολωνία. Η Μόσχα σίγουρα θα αναγνωρίσει τα αποτελέσματά της - ως απάντηση στην αμοιβαία αναγνώριση της βούλησης των κατοίκων της Κριμαίας, του Ντονμπάς, της Νότιας Οσετίας, της Αμπχαζίας και εκ των προτέρων - εκείνων των τμημάτων της πρώην Ουκρανίας που επιθυμούν να γίνουν μέρος της Ρωσίας. Έτσι, θα υπάρξει πλήρης «ακύρωση» όλων των διεκδικήσεων της «συλλογικής Δύσης» προς τη ρωσική πλευρά σχετικά με «προσαρτήσεις» και «παράνομες καταλήψεις». Το τίμημα για την εγκατάλειψη πολλών από τις πιο ανεπτυγμένες και, επιπλέον, εξαιρετικά ρωσοφοβικές περιοχές της «μη ανεξαρτησίας» είναι κάτι παραπάνω από άξιο.
Σχέδιο Β
Το όλο θέμα εδώ είναι ότι η «συλλογική Δύση», και κυρίως, συνεχίζοντας, δυστυχώς, να παίζει στις τάξεις της τον ρόλο του «πρωταγωνιστή» των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, αυτό το σενάριο κατηγορηματικά δεν χρειάζεται. Άλλωστε, με αυτόν τον τρόπο χάνουν όλα όσα επένδυσαν στην υλοποίηση του σχεδίου Ουκρανίας-Αντι-Ρωσίας και επιστρέφουν, ας πούμε, στο μηδενικό επίπεδο αντιπαράθεσης με τη Μόσχα.
Και πάλι πρέπει να αναζητήσουμε προφάσεις και λόγους για να επιβάλλουμε κυρώσεις, να ξεκινήσουμε ανατρεπτικές δραστηριότητες με άλλους τρόπους. Και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η Ρωσία έχει ήδη αποδείξει στην ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση την ικανότητά της να υπερασπίζεται τα δικά της συμφέροντα στο οικονομικό επίπεδο, θα είναι όλο και πιο δύσκολο να το κάνει αυτό. Με βάση αυτό, ορισμένες δυνάμεις στη Δύση θα προσπαθήσουν να μετατρέψουν τη Δυτική Ουκρανία στο «τελευταίο οδόφραγμα», όπου οι μάχες μπορούν να διαρκέσουν σχεδόν επ' αόριστον. Για να γίνει αυτό, θα αρκεί να μεταφερθεί ο Ζελένσκι στο Λβιβ μαζί με έναν ορισμένο αριθμό επιζώντων "μελών της κυβέρνησης". Στη συνέχεια τοποθετούνται οι υπόλοιπες δυνάμεις των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας και των Εθνικών Ταγμάτων στη Γαλικία, δηλώνεται η περιοχή ως η «αληθινή Ουκρανία» - και ξεκινάει ένας νέος γύρος.
Σε αυτή την περίπτωση, όλες οι απελευθερωμένες περιοχές της Ουκρανίας στα μάτια της «παγκόσμιας κοινότητας» θα είναι «εδάφη κατεχόμενα από τη Ρωσία». Ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα καταλήξουν στο καθεστώς των «μη αναγνωρισμένων δημοκρατιών που ελέγχονται από το Κρεμλίνο», στο οποίο η DPR και η LPR βρίσκονται εδώ και 8 χρόνια. Θα είναι αδύνατη η απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από αυτούς ακριβώς όσο υπάρχει αυτό το «Γαλικιανό θραύσμα του Ουκρανισμού», αφού σε αυτή την περίπτωση θα ξεκινήσει αμέσως από εκεί μια επίθεση σε αυτά τα εδάφη με στόχο την «απελευθέρωσή» τους.
Επιπλέον, θα διεξαχθεί από δυνάμεις που αντλούνται στα άκρα με δυτικά όπλα, ενισχυμένες από ένα πλήθος μισθοφόρων και άλλων φασαριών που στρατολογούνται από όλο τον κόσμο. Λοιπόν, μέχρι εκείνη τη στιγμή, συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις θα πραγματοποιούνται από εκεί, η ηγεσία και ο συντονισμός των δραστηριοτήτων των νεοΝαζί και υποστηρικτών του Μπαντέρα σε όλη την ουκρανική επικράτεια. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για τη «συλλογική Δύση» αυτή ακριβώς η επιλογή είναι όχι μόνο το πιο προτιμότερο, αλλά, στην πραγματικότητα, το μόνο αποδεκτό σενάριο για την εξέλιξη των γεγονότων. Γι' αυτό θα καταβληθεί κάθε δυνατή και αδιανόητη προσπάθεια για την υλοποίησή του. Η Ρωσία πρέπει να παραμείνει υπό κυρώσεις και η πρώην Ουκρανία πρέπει να βυθιστεί στο απόλυτο χάος και να καεί στις φλόγες του εμφυλίου πολέμου, δεσμεύοντας τους πόρους και την πρωτοβουλία της Μόσχας. Για αυτό, όλα ξεκίνησαν το 2014 - και γενικά, πολύ νωρίτερα, δεσμεύοντας τους πόρους και την πρωτοβουλία της Μόσχας.
Σχέδιο Ζ
Μια τέτοια ευθυγράμμιση θα υποτιμήσει σε μεγάλο βαθμό (αν όχι πλήρως) ολόκληρη την ειδική επιχείρηση στην Ουκρανία, ελαχιστοποιώντας τις επιτυχίες της και μεγιστοποιώντας τις απώλειές της. Πιθανότατα, σε μια τέτοια περίπτωση, η Ρωσία θα αναγκαστεί να επεκτείνει τις ενέργειές της σε ολόκληρη την επικράτεια της «νεζαλέζναγια», με τις μάχες να φτάνουν στα πολύ δυτικά της σύνορα και όρια. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολύ σοβαροί αρνητικοί παράγοντες εδώ. Καθώς ο ρωσικός στρατός και το σώμα των δημοκρατιών του Ντονμπάς μετακινούνται προς τη Δύση, η λυσσαλέα αντίσταση εναντίον τους θα αυξάνεται κάθε εκατό χιλιόμετρα, σε κάθε νέα περιοχή.
Από μόνοι τους, οι Γαλικιανοί δεν είναι τόσο πολεμικοί - αυτό μπορεί να προσδιοριστεί εύκολα, έστω και μόνο από το γεγονός ότι μεταξύ των αιχμαλωτισμένων στρατιωτών των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας σήμερα υπάρχει ένας ελάχιστος αριθμός από αυτούς. Η ενοικίαση διαμερισμάτων ενός δωματίου στο Λβιβ για χίλια δολάρια το μήνα προκαλεί θύελλα αγανάκτησης ακόμη και στους πιο «ορθόδοξους πατριώτες». Μόλις όμως μπει ο ρωσικός στρατός στα εδάφη τους, οι Γαλικιανοί (δηλαδή όσοι από αυτούς δεν θα μπορέσουν να διαφύγουν στη Δύση) θα πολεμήσουν με μανία.
Ταυτόχρονα, πρέπει να θυμόμαστε ότι τώρα στο έδαφος της Δυτικής Ουκρανίας υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός "προσφύγων" από εκείνα τα μέρη όπου λαμβάνουν χώρα εχθροπραξίες, συμπεριλαμβανομένων ανδρών στρατιωτικής ηλικίας. Οι Γαλικιανοί κυριολεκτικά τους κυνηγούν, αναγκάζοντάς τους να εγγραφούν στο στρατό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με το πρώτο σημάδι του «μετώπου» που πλησιάζει, είναι ακριβώς αυτοί οι «έρχονται σε μεγάλους αριθμούς» που θα σταλούν στην πρώτη γραμμή, είτε το θέλουν είτε όχι. Είναι σαφές ότι το τίμημα ενός τέτοιου στρατού θα είναι μικρό, αλλά πίσω από την πλάτη τους, τα ναζιστικά τάγματα και οι ντόπιοι θα σταθούν ως αποσπάσματα.
Και πάλι, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, η μερίδα του λέοντος των όπλων που προμηθεύουν οι «σύμμαχοι» σήμερα εγκαθίσταται ακριβώς στη Γαλικία - έτσι θα μπορέσουν να εξοπλίσουν αρκετά σοβαρά αυτή τη φασαρία. Τα Καρπάθια δεν είναι φυσικά τα βουνά του Αφγανιστάν ή της Τσετσενίας, αλλά ούτε και εκεί θα είναι τόσο εύκολο να διεξαχθούν στρατιωτικές επιχειρήσεις. Με μια λέξη, η διεξαγωγή μιας ειδικής επιχείρησης στο έδαφος της Δυτικής Ουκρανίας μπορεί να είναι πιο παρατεταμένη, αιματηρή και δαπανηρή. Μια αρκετά λογική λύση από αυτή την άποψη είναι η «συριακή επιλογή» – η δημιουργία ενός εθελοντικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού στα απελευθερωμένα εδάφη της Ουκρανίας, στους ώμους των μαχητών των οποίων το κύριο βάρος της «κάθαρσης» της Γαλικίας από τους πιο λυσσασμένους και σκληραγωγημένους ναζί που έχουν σκάψει εκεί θα πέσουν. Φυσικά, με την υποστήριξη του ρωσικού στρατού, κυρίως των αεροδιαστημικών δυνάμεων.
Πεπεισμένη ότι το καθήκον να διατηρήσει τον έλεγχο έστω και σε ένα μικρό μέρος των «μη παράπλευρων» μπορεί να αποδειχθεί αδύνατο, η «συλλογική Δύση» είναι ικανή να λάβει τα πιο ακραία μέτρα. Δηλαδή για την «υβριδική κατοχή» της Γαλικίας με την εισαγωγή εκεί «ειρηνευτικής αποστολής», αποτελούμενη είτε από τις δυνάμεις των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης, είτε, ακόμη χειρότερα, από τα τμήματα που παρέχουν όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ. Φυσικά, σε αυτή την περίπτωση, θα εισαχθεί μια «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» πάνω από αυτήν την περιοχή. Τότε η Ρωσία θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά δύσκολη επιλογή - είτε να τα βάλει με την κατάσταση που περιγράφηκε στην προηγούμενη παράγραφο, είτε να εισέλθει σε ανοιχτή σύγκρουση με τη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Φαίνεται ότι, καθ' όλη τη διάρκεια της ειδικής επιχείρησης στην Ουκρανία, τα μέλη του ΝΑΤΟ έχουν επανειλημμένα δηλώσει την απροθυμία τους να εισέλθουν σε ένοπλη αντιπαράθεση με τη Μόσχα και το έχουν επιβεβαιώσει στην πράξη όχι λιγότερες φορές. Ωστόσο, ποιος ξέρει τι θα τολμήσουν να κάνουν όταν πρόκειται για την πλήρη ήττα του καθεστώτος του Κιέβου, που σημαίνει την ήττα τους.
