Η τεχνητή νοημοσύνη (AI – Artificial Intelligence) όχι μόνο ως υπαρκτή και με πολλές εφαρμογές τεχνολογία, αλλά και ως φιλοσοφία σε ό,τι αφορά τον τρόπο λειτουργίας μη επανδρωμένων αεροσκαφών σε περιβάλλον απειλών, έρχεται παράλληλα να ανατρέψει πολλά δεδομένα, εκτός από το κομμάτι των συνδυασμένων αεροπορικών επιχειρήσεων και στον τρόπο που αξιοποιούνται τα μη επανδρωμένα, οπλισμένα UAV κατηγοριών MALE και HALE.
Η Αεροπορία των HΠΑ “τρέχοντας” ένα παράλληλο πρόγραμμα ίδιας φιλοσοφίας με το Loyal Wingman με την ονομασία Valkyrie, επεκτείνει επίσημα την εφαρμογή τεχνολογιών και επιχειρησιακής φιλοσοφίας τεχνητής νοημοσύνης και στα οπλισμένα UAV που σχεδιάζει να εντάξει σε υπηρεσία σε δέκα χρόνια από σήμερα. Στις 3 Ιουνίου του 2020 απέστειλε αίτημα υποβολής πληροφοριών (Request For Information – RFI) σε μεγάλους κατασκευαστές.
Οι τελευταίοι βάσει καθιερωμένης διαδικασίας θα καταθέσουν προτάσεις σχετικά με το πώς αντιλαμβάνονται ένα μελλοντικό, αυτόνομο, μη επανδρωμένο οπλισμένο αεροσκάφος. Σκοπός της ενέργειας αυτής, όπως γνωστοποίησε, είναι η σταδιακή αντικατάσταση των 309 συστημάτων MQ-9 Reaper που είναι επιχειρησιακά διαθέσιμα σήμερα.
Ειδοποιός διαφορά του συστήματος που θα αντικαταστήσει το Reaper, θα είναι η δυνατότητά του να επιχειρεί εντελώς αυτόνομα όντας μία πλατφόρμα ISR (Intelligence Surveillance Reconnaissance) η οποία θα μπορεί να εμπλέκει και να προσβάλει στόχους στο έδαφος, λαμβάνοντας υπόψη μία σειρά παραμέτρων και μάλιστα έχοντας τη δυνατότητα προσαρμογής στις απειλές που θα αντιμετωπίζει!
Προς το παρόν η Αεροπορία των ΗΠΑ (USAF) δεν έχει καθορίσει τον βαθμό αυτονομίας που θα έχει το νέο οπλισμένο UAV φιλοσοφίας Hunter – Killer. Το πιο πιθανό είναι ότι θα υπάρχει η δυνατότητα (εν)αλλαγής του βαθμού αυτονομίας ανάλογα με το είδος και της ανάγκες κάθε αποστολής ξεχωριστά.
Το εργαστήριο ερευνών της USAF (AFRL – Air Force Research Laboratory), βρίσκεται ήδη στη διαδικασία ανάπτυξης ενός ειδικού λογισμικού τεχνητής νοημοσύνης (AI), μέσω του οποίου θα ελέγχονται τα επιμέρους συστήματα και οι κινήσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών, είτε αυτά είναι οπλισμένα UAV, είτε μη επανδρωμένα μαχητικά (UCAV).
Το εν λόγω πρόγραμμα ονομάζεται Skyborg και φυσικά οι πληροφορίες που έχουν αποδεσμευτεί σχετικά με αυτό είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι το γεγονός ότι οι τεχνολογίες που ενσωματώνουν τα επανδρωμένα μαχητικά πέμπτης γενιάς και αυτές που θα κυριαρχούν στα έκτης γενιάς αλλά και στα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, καθίστανται όλο και πιο δύσκολα προσβάσιμες από μικρές αεροπορικές δυνάμεις.
Για να δούμε πώς επηρεάζει εμάς η πραγματικότητα αυτή, αρκεί να αναφέρουμε ότι η Τουρκία, μετά την άρνηση των ΗΠΑ να αποδεσμεύσουν οπλισμένα RQ-9 Reaper με πλήρεις δυνατότητες και φυσικά μετά από την επιλογή του καθεστώτος Ερντογάν να τερματίσει τη σχέση συνεργασίας – συμμαχίας με το Ισραήλ, χρειάστηκε να δαπανήσει σημαντικό χρόνο (μεγαλύτερο της δεκαετίας…) σε συνδυασμό με πακτωλό κονδυλίων για να αναπτύξει και να κατασκευάσει εγχώρια οπλισμένα UAV.
Το πέτυχε δε τελικά με τη συνδρομή, όπως θα δούμε αναλυτικά σε μελλοντικό αφιέρωμα, βρετανικών εταιρειών, οι οποίες έναντι αδράς αμοιβής παρείχαν κρίσιμη τεχνογνωσία και ευαίσθητες τεχνολογίες στην τουρκική αμυντική βιομηχανία. Το κόστος τέτοιων προγραμμάτων και η απρόσκοπτη κάλυψη σε βάθος χρόνου, είναι ο παράγοντας που θα καθορίσει το ποιες αεροπορικές δυνάμεις θα τα αξιοποιήσουν μαζικά στο μέλλον.
Σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζεται δηλαδή, τα UAV και UCAV ΔΕΝ θα είναι οικονομικότερα (από πλευράς αγοράς, υποστήριξης και αναβαθμίσεων) ως πλατφόρμες σε σύγκριση με τα σημερινά μαχητικά. Οι τεράστιου κόστους εκπαιδευτικές ανάγκες χειριστών μαχητικών που θα εκλείψουν απλά θα ενσωματωθούν σε κάθε μία από αυτές τις τρεις ανάγκες – παραμέτρους.
