Σε μια συγκλονιστική ανάλυση για το ronpaulinstitute.org, ο Τζέρι Νόλαν περιγράφει μια Ευρώπη που δεν βρίσκεται πλέον σε κρίση, αλλά σε ελεύθερη πτώση. Όταν η Ιταλίδα Πρωθυπουργός, Τζόρτζια Μελόνι, διατάζει το προσωπικό της να «ξεκουραστεί» γιατί το επόμενο έτος θα είναι πολύ χειρότερο, δεν κάνει χιούμορ. Είναι η στιγμή της απόλυτης αποκάλυψης, ότι οι εσωτερικές προβλέψεις των ηγετών δεν μπορούν πλέον να συμβαδίσουν με το αφήγημα που πλασάρουν στο κοινό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Blackout στην Ελλάδα! Οι αγρότες διαμηνύουν... "ή εμείς ή αυτοί" –Η κυβέρνηση τους "εκτελεί" με πρόστιμα-Σοκ
Η Τζόρτζια Μελόνι δεν απευθυνόταν στους ψηφοφόρους. Απευθυνόταν στο ίδιο το κράτος - τον γραφειοκρατικό πυρήνα που είναι επιφορτισμένος με την εκτέλεση αποφάσεων των οποίων οι συνέπειες δεν μπορούν πλέον να συγκαλύψουν. Τα λόγια της δεν αφορούσαν ένα συνηθισμένο αυξημένο φόρτο εργασίας. Αφορούσαν περιορισμούς. Για όρια. Για μια Ευρώπη που έχει περάσει από τη διαχείριση κρίσεων σε διαχειριζόμενη παρακμή και γνωρίζει ότι το 2026 είναι η στιγμή που τα συσσωρευμένα κόστη τελικά συγκρούονται.
Η σύγκρουση με την υλική πραγματικότητα
Η ευρωπαϊκή ελίτ φαίνεται να έχει κατανοήσει μια πικρή αλήθεια ότι το δυτικό σχέδιο στην Ουκρανία προσέκρουσε πάνω στον «τοίχο» της υλικής πραγματικότητας. Δεν πρόκειται για προπαγάνδα, αλλά για την ωμή έλλειψη χάλυβα, πυρομαχικών, ενέργειας και χρόνου. Η Ευρώπη μπορεί να προετοιμάζεται στα λόγια για πόλεμο, αλλά δεν μπορεί πλέον να παράγει για πόλεμο.
Η Ευρώπη μπορεί να υποστηρίξει τον πόλεμο. Δεν μπορεί να παράγει για πόλεμο.
Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη ενός πολέμου φθοράς υψηλής έντασης, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη αντιμετωπίζουν μια αλήθεια, ότι αυτό το είδος σύγκρουσης δεν μπορείς να το συντηρήσεις με θεατρικούς λόγους, κυρώσεις ή εγκατάλειψη της διπλωματίας. Το συντηρείς με οβίδες, πυραύλους, εκπαιδευμένα πληρώματα, κύκλους επισκευής και ρυθμούς παραγωγής που υπερβαίνουν τις απώλειες - μήνα με το μήνα, χωρίς διακοπή.
Το χάσμα των οβίδων: Μια χάρτινη τίγρη
Ενώ η Ρωσία έχει μεταβεί σε μια συνεχή, κρατικά ελεγχόμενη πολεμική παραγωγή που ξεπερνά τη συνδυασμένη ισχύ του ΝΑΤΟ, η Ευρώπη αναλώνεται σε υποσχέσεις που μένουν στα χαρτιά.
Η Ρωσία παραδίδει εκατομμύρια βλήματα τώρα.
Η ΕΕ ονειρεύεται στόχους για το μέλλον που απαιτούν εργοστάσια και εργατικό δυναμικό που απλώς δεν υπάρχουν.
Ακόμη και οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν βιομηχανική ασφυξία, αδυνατώντας να αναπληρώσουν τα αποθέματα πυραύλων Patriot.
Η ψευδαίσθηση των παγωμένων δισεκατομμυρίων
Η εμμονή με τα 210 δισεκατομμύρια ευρώ των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων αποκαλύπτεται ως μια απέλπιδα προσπάθεια εξαγοράς χρόνου. Η αποτυχία της πλήρους κατάσχεσης και η καταφυγή σε δάνεια-«μπαλώματα» υποθηκεύουν το μέλλον της Ένωσης. Η Ευρώπη επέλεξε να καταστρέψει τη φήμη της ως ασφαλής οικονομικός διαχειριστής, αποδεικνύοντας στον κόσμο ότι τα αποθεματικά στις τράπεζές της είναι πλέον όμηροι της πολιτικής σκοπιμότητας.
Αποβιομηχάνιση: Η μεγάλη προδοσία
Η Ευρώπη επέβαλε κυρώσεις στην ίδια της τη ραχοκοκαλιά. Με την ενέργεια να έχει μετατραπεί σε απλησίαστο αγαθό μετά το αυτο-σαμποτάζ του Nordstream, η γερμανική βιομηχανική ατμομηχανή σβήνει. Χημικά, χάλυβας και λιπάσματα σταματούν να παράγονται ή μετεγκαθίστανται, ενώ οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις καταρρέουν αθόρυβα. Η φθηνή ενέργεια δεν ήταν πολυτέλεια, ήταν το θεμέλιο της ευρωπαϊκής ευημερίας, και τώρα το θεμέλιο αυτό έχει γίνει συντρίμμια.
Ο τρόμος του 2026
Αυτό που πραγματικά φοβούνται η Μελόνι και οι ομόλογοί της είναι το έτος 2026. Τότε είναι που οι ελίτ θα χάσουν ταυτόχρονα τον έλεγχο:
Του Χρήματος: Όταν η ψευδαίσθηση ότι «η Ρωσία θα πληρώσει» διαλυθεί.
Της Ιστορίας: Όταν η λογοκρισία δεν θα μπορεί πλέον να πνίξει την οργή των πολιτών.
Της Συμμαχίας: Όταν η Ουάσινγκτον θα αποσυρθεί, αφήνοντας την Ευρώπη μόνη με το κόστος και την ταπείνωση.
Το τέλος της μαγείας
Για τον απλό Ευρωπαίο, η αναμέτρηση με την αλήθεια θα είναι οδυνηρή. Θα συνειδητοποιήσει ότι θυσίασε το βιοτικό του επίπεδο και το μέλλον των παιδιών του για έναν πόλεμο στον οποίο δεν συναίνεσε ποτέ. Η ρητορική περί «υπαρξιακού ζητήματος» καταρρέει μπροστά στους απλήρωτους λογαριασμούς και τα άδεια οπλοστάσια.
Όταν η μαγεία σπάσει, το ερώτημα που θα αντηχεί στους δρόμους της Ευρώπης θα είναι αμείλικτο: «Γιατί μας αναγκάσατε να θυσιάσουμε τα πάντα για μια σύγκρουση που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί;» Αυτός είναι ο εφιάλτης που κρατά τους ηγέτες ξύπνους τη νύχτα.
