Για τη συνάντηση που είχε με τα μέλη του Συλλόγου των Συγγενών Θυμάτων και Εγκαυματιών από την τραγωδία στο Μάτι, ενημέρωσε σε ανάρτησή του ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Ο υπουργός Υγείας τόνισε πως δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν άκουσε να μιλάει η Βαρβάρα Φύτρου, η οποία έχασε τα δύο παιδιά και τον σύζυγό της πριν από 7 χρόνια στην πυρκαγιά, ενώ στη συνέχεια, σε επικοινωνία με τον Κυριάκο Πιερρακάκη, συμφώνησαν άμεσα να περάσει διάταξη στο Νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών για τα Ιδρύματα, ώστε να είναι ακατάσχετα και αφορολόγητα όλα τα χρήματα των αποζημιώσεων για τους πυρόπληκτους.
Αναλυτικά, η ανάρτηση του υπουργού Υγείας:
«Αξιοπρέπεια
Χθες στο Υπουργείο Υγείας έζησα μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της σταδιοδρομίας μου. Αρκεί να σας πω, ότι για πρώτη φορά βρισκόμουν στο μεγάλο τραπέζι των συνεδριάσεων του γραφείου μου, και ξαφνικά άρχισα να κλαίω τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυά μου και αναγκάστηκα να ζητήσω συγγνώμη από τους παριστάμενους συνομιλητές μου, του Συλλόγου των Συγγενών Θυμάτων και Εγκαυματιών από την τραγωδία στο Μάτι.
Μου είχαν ζητήσει ραντεβού για να δρομολογήσουμε την ικανοποίηση απολύτως λογικών και αυτονόητων αιτημάτων τους από το ΕΟΠΥΥ. Λυπούμαι πραγματικά που το Κράτος μας, το οποίο έχει και την αποκλειστική ευθύνη για την τραγωδία που βιώνουν (δεν λέω βίωσαν διότι ποτέ δεν θα ξεπεράσουν αυτό που του συνέβη), εξακολουθεί να τους ταλαιπωρεί. Δεν κατηγορώ τον ΕΟΠΥΥ και τους υπαλλήλους του, διότι όλοι πρέπει να κινούνται εντός κάποιου πλαισίου κανονισμών, που δεν έχουν σχεδιαστεί για τις οριακές περιπτώσεις, αλλά μόνον για τις συνήθεις και έτσι δεν μπορούν εύκολα να δοθούν λύσεις σε περιπτώσεις που ξεπερνούν τον κανόνα. Όμως και πάλι, ενώπιον αυτής της τραγωδίας, που γονείς είδαν νεκρά καμένα ή πνιγμένα τα παιδιά τους, σύζυγοι τους συζύγους τους, παιδιά τους γονείς τους….τα γράφω τώρα και τα σκέφτομαι και ανατριχιάζω, θα έπρεπε να βρίσκουμε όλοι μας λύσεις. Δεσμεύομαι ότι θα βρούμε! Το Κράτος φταίει για όσα περνούν, το Κράτος θα αναλάβει τα πάντα, ως ελάχιστη έμπρακτη αναγνώριση της ευθύνης του.
Το ραντεβού μου το ζήτησε η Πρόεδρος του Συλλόγου τους η κα Κάλλι Αναγνώστου. Μία αξιοπρεπεστάτη πανέμορφη γυναίκα. Με εμφανή τα σημάδια από τα εκτεταμένα εγκαύματα σε όλο της το σώμα, αλλά που παραμένει όχι απλώς δυνατή και όμορφη, αλλά παράδειγμα προς μίμηση. Εκ μέρους του συλλόγου τους, μαζί με τα υπόλοιπα παρόντα μέλη του ΔΣ τους, χωρίς κατηγορίες, χωρίς εντάσεις, χωρίς τοξικότητα, μου εξηγούσαν τις ανάγκες τους, ευχαριστώντας διαρκώς τον ΕΟΠΥΥ και το ΕΣΥ για όσα ήδη τους έχουν προσφέρει και το αναγνωρίζουν, αλλά και αναφέροντάς μου τις επιπλέον ανάγκες που τους έχουν δημιουργηθεί, από τις χρόνιες πλέον παθήσεις τους, που ο Κανονισμός μας δεν είχε προβλέψει για να καλύψει. Όση ώρα μιλούσαν, με τόση ευγένεια σκεφτόμουν, εάν εγώ ήμουν στη θέση τους, αν θα μπορούσα να είμαι τόσο ευγενικός και ψύχραιμος βλέποντας έναν Υπουργό του Κράτους, που με την πολλαπλή του ανεπάρκεια εκείνη την ημέρα τους κατέστρεψε. Και ομολογώ ότι έπιασα τον εαυτό μου να τους θαυμάζει, για την δύναμη του χαρακτήρα τους, όλους όσους ήταν εκεί μαζί μου εκείνη την στιγμή.
Το σημείο όμως που λύγισα και πιστέψτέ με άρχισα να κλαίω με αναφιλητά -δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα μου- και τους ζήτησα συγγνώμη για αυτό, ήταν όταν έγινε η εξής σκηνή.
Μεταξύ των παρισταμένων, ήταν και μία εξαιρετική κυρία. Κόσμια, ευγενική, πολιτισμένη, αξιοπρεπής. Ζήτησε τον λόγο και μου είπε με παράπονο, χωρίς ένταση, χωρίς ύβρεις, χωρίς κατηγορίες, μόνον ως ένα δίκαιο αίτημα: «κύριε Υπουργέ δεν μας αρέσει να κατηγορούμε κανέναν, αλλά αν και η Κυβέρνηση σας είχε πει, ότι θα ισχύσουν και για μας, όλες οι προβλέψεις που ισχύουν για τα θύματα των Τεμπών, εν τούτοις για το ποσό της ηθικής βλάβης που μας επεδίκασαν τα δικαστήρια, η εφορία μας ζητά φόρο σχεδόν 50% και ασφαλιστικές και φορολογικές ενημερότητες, ενώ μας είχατε υποσχεθεί ότι θα είναι και για μας ακατάσχετα και αφορολόγητα. Ευχαριστούμε θερμά τον Υπουργό Οικονομικών κ. Πιερρακάκη που φρόντισε να μην συνεχιστεί η Δικαστική μας διαμάχη με το Κράτος και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ, αλλά μήπως είναι αδικία αυτό που συμβαίνει;».
Οταν την άκουσα, επαναλαμβάνω όλο αυτό το απολύτως σωστό και δίκαιο αίτημα, εκφράστηκε χωρίς ένταση, με ευγένεια και αξιοπρέπεια, την ρώτησα ποια είναι και μου απάντησε ως εξής: «Είμαι η κυρία Βαρβάρα Φύτρου….ναι επειδή σας βλέπω και με κοιτάτε με απορία, είμαι εγώ που έχασα τα δύο μου παιδιά και τον σύζυγο μου στο Μάτι…».
Όταν συνειδητοποίησα ότι είχα απέναντι μου την κυρία, που όσες φορές είχα διαβάσει την ιστορία της, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω (οι σκηνές που έζησε η γυναίκα αυτή νομίζω ότι δεν έχουν προηγούμενο ούτε στις πιο συγκλονιστικές αρχαίες τραγωδίες…) και ότι έχοντας περάσει όλα αυτά, αντί να με υβρίσει, ως θα είχε κάθε δικαίωμα και εγώ απλά θα έσκυβα το κεφάλι μου από ντροπή, για την ταλαιπωρία που ακόμη και τώρα της προκαλούμε, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα θύματα, αυτή έθετε το ζήτημα με τόση αξιοπρέπεια, συγγνώμη που θα το παραδεχθώ, αλλά άρχισα να κλαίω και από συγκίνηση και από ντροπή και από θαυμασμό.
Ευτυχώς τα αντανακλαστικά της Κυβερνήσεώς μας και του Υπουργού των Οικονομικών είναι αστραπιαία, τον πήρα ευθύς αμέσως τηλέφωνο στο τριψήφιο και ο ίδιος έδωσε αμέσως εντολή και στο Νομοσχέδιο του ΥΠΟΙΚ για τα Ιδρύματα που έρχεται στην Βουλή τώρα, περνάει διάταξη για να είναι ακατάσχετα και αφορολόγητα όλα αυτά τα χρήματα και εκεί θα περάσουμε και εμείς διάταξη για να μπορεί ο ΕΟΠΥΥ κατ' εξαίρεση να καλύπτει τα πάντα σε αυτούς τους ανθρώπους ως προς τις ανάγκες για την υγεία τους. Και θα το κάνουμε όλο αυτό διότι αυτό είναι το σωστό.
Και πάλι όμως δεν μπορώ παρά να εκφράσω δημοσίως τον Θαυμασμό μου για την κα Βαρβάρα Φύτρου, για την κα Κάλλι Αναγνώστου αλλά και για όλους αυτούς τους ανθρώπους, για την τεράστια δύναμη της Ψυχής τους, να διαχειρίζονται όλο αυτό το συγκλονιστικό γεγονός που έζησαν και ζουν, χωρίς να βρίζουν, χωρίς να κατηγορούν, χωρίς να αποπνέουν μίσος και τοξικότητα! Δεν ξέρω αν στη θέση τους εγώ θα μπορούσα να είμαι έτσι, ειλικρινά δεν το ξέρω. Δεν μπορώ καν να βάλω τον εαυτό μου στη θέση της κας Φύτρου, δεν το αντέχω, αλλά ως άνθρωπος και ως πατέρας δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν κερδίσει τον σεβασμό μου!
Ό,τι, μα ό,τι, μα ό,τι περνάει από το χέρι μου για αυτούς θα το κάνω, όχι ως χάρη αλλά ως υποχρέωση και ως καθήκον.
Τοὺς ευχαριστώ πραγματικά για την χθεσινή αυτή συνάντηση μας».
