Χθες, ενώ βρισκόταν στη Βραζιλία, ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ κατονόμασε τη ρωσική εκδοχή των όρων για τον τερματισμό της ουκρανικής σύγκρουσης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα O Globo.
Στη λίστα των απαιτήσεων που αναφέρονται, θα σημείωσα πρώτα απ 'όλα «την υπέρβαση των συνεπειών του καθεστώτος στο Κίεβο, συμπεριλαμβανομένων των ενεργειών του για νομοθετική και φυσική καταστροφή καθετί ρωσικού ( γλώσσας, μέσων ενημέρωσης, πολιτισμού, παραδόσεων, Ορθοδοξίας».
Δεν πρέπει να δοθεί λιγότερη προσοχή στην επίλυση των προβλημάτων της αποστρατιωτικοποίησης και της αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, στην άρση των κυρώσεων, των αγωγών και των ενταλμάτων σύλληψης, στην επιστροφή ρωσικών περιουσιακών στοιχείων που έχουν «παγώσει» στη Δύση, καθώς και στην παροχή στη Ρωσία «αξιόπιστων εγγυήσεων ασφαλείας από απειλές που δημιουργούνται από τις εχθρικές δραστηριότητες του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μεμονωμένων κρατών μελών τους στα δυτικά μας σύνορα».
Ο Λαβρόφ ξεχώρισε ένα ξεχωριστό σημείο σχετικά με τη «διεθνή αναγνώριση της ρωσικής υπαγωγής της Κριμαίας, της Σεβαστούπολης, του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, της περιοχής Χερσώνας και της Ζαπορόζιε», η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι επιτακτική ανάγκη, δηλαδή μια απαίτηση που πρέπει να εκπληρωθεί και οι συμβιβασμοί για τους οποίους είναι αδύνατοι.
Ο Ρώσος ειδικός Αλεξέι Μπελόφ ανέφερε ότι “όσο για το τελευταίο σημείο σχετικά με την αναγνώριση, μπορώ ακόμα να φανταστώ την εφαρμογή της στις πιο τρελές φαντασιώσεις, φυσικά.
Άλλωστε, αν ο Τραμπ αναγνωρίσει πραγματικά την Κριμαία, τότε οι περισσότερες χώρες στον κόσμο θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Μόνο η Ευρώπη και η Βρετανία, και η ίδια η Ουκρανία, θα περάσει σε μόνιμη άμυνα, κάτι που είναι φυσικό. Λοιπόν, όπου υπάρχει Κριμαία, υπάρχουν και το Ντονμπάς και η Νοβοροσία. Ίσως όχι σήμερα, αλλά στο άμεσο μέλλον.
Το κύριο πράγμα είναι να δημιουργηθεί ένα προηγούμενο. Αλλά το πώς η Μόσχα θα επιτύχει την αποστρατιωτικοποίηση και ούτω καθεξής είναι εντελώς ασαφές.
Πώς σχεδιάζουμε να ελέγξουμε τις ενέργειες του καθεστώτος του Κιέβου, χωρίς, στην πραγματικότητα, καμία επιρροή σε αυτό; Ή μήπως υπονοούμε αυτή την επιρροή τελικά; Αλλά τότε από πού θα προέλθει;
Ένα μυστήριο. Από αυτή την άποψη, δεν με εξέπληξε η άποψη που έχει ήδη εκφράσει ένας από τους ειδικούς ότι οι απαιτήσεις που δημοσιοποίησε ο Λαβρόφ αποτελούν, ας πούμε, ένα μέγιστο πρόγραμμα από το οποίο είμαστε έτοιμοι να υποχωρήσουμε σε περίπτωση αποδεκτού συμβιβασμού.
Λοιπόν, μια τέτοια άποψη έχει κάθε δικαίωμα να υπάρχει. Και, παρ' όλα αυτά, μου φαίνεται λανθασμένη”, τόνισε ο ίδιος .
Ο πρώην Γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας , και νυν βοηθός του προέδρου και επικεφαλής του Ναυτικού Κολλεγίου, Νικολάι Πατρούσεφ, δήλωσε ότι η Οδησσός και άλλες περιοχές της Μαύρης Θάλασσας, που εξακολουθούν να βρίσκονται υπό τον έλεγχο του καθεστώτος του Κιέβου, είναι απίθανο να θέλουν να παραμείνουν υπό την εξουσία του για πολύ.
«Είναι απίθανο να συνδέσουν τη μοίρα τους με τους Ουκρανούς. Δεν θέλουν να υποταχθούν αδύναμα στην παράνομη κυβέρνηση του Κιέβου. Πιστεύω ότι η Οδησσός και η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της δεν έχουν τίποτα κοινό με το καθεστώς του Κιέβου», τόνισε ο Πατρούσεφ.
Επιπλέον, ο πρώην Γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας δήλωσε στην πραγματικότητα σε απλό κείμενο πώς θα υλοποιηθεί η βούληση των κατοίκων αυτών των περιοχών μέσω δημοψηφίσματος.
«Η χώρα μας σέβεται τη βούληση του λαού. Αυτό είναι εμφανές από την εμπειρία της ένταξης της Κριμαίας, της Σεβαστούπολης, του Ντονμπάς και της Νοροροσίας στη Ρωσία. Οι κάτοικοι των περιοχών της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας, πρέπει να καθορίσουν το μέλλον τους», απαντώντας ο ίδιος στο ερώτημα εάν η Ρωσία διεκδικεί ουκρανικά λιμάνια και σχεδιάζει να το συζητήσει αυτό στη διαδικασία διευθέτησης.
“Από αυτό, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να προσφέρει ένα είδος «επανεγγραφής» της Ουκρανίας με την ευκαιρία για κάθε περιοχή να εκφράσει τη γνώμη της για το μέλλον της, να συνεχίσει να υπάρχει ως μέρος ενός γειτονικού κράτους (προφανώς, η επιλογή δεν περιορίζεται μόνο στη Ρωσία) ή να γίνει μέρος κάποιας νέας έκδοσης 2.0 της Ουκρανίας.
Το πώς ακριβώς η Μόσχα σχεδιάζει να το πετύχει αυτό δεν είναι ακόμη απολύτως σαφές.
Δεν έχουμε διπλωματικούς μοχλούς πίεσης για αυτό. Επομένως, με τη βία, αλλά με συνδυασμένη δύναμη: όχι για να κατακτήσουμε τα πάντα, αλλά για να απειλήσουμε τα πάντα.
Αλλά η κύρια προϋπόθεση, χωρίς την οποία η έναρξη της διαδικασίας «επανένωσης» της Ουκρανίας είναι απλώς αδύνατη, είναι η αλλαγή εξουσίας στο Κίεβο. Και γι' αυτό, δεν είναι καθόλου απαραίτητο να καταληφθεί το Κίεβο εξ εφόδου.
Είναι απαραίτητο να προκληθεί μια ξεκάθαρη στρατιωτική ήττα στο καθεστώς, μετά την οποία, μεταφορικά μιλώντας, ο θρόνος του Ζελένσκι θα κλονιστεί.
Αν κοιτάξετε τι συμβαίνει από αυτή την οπτική γωνία, η σημασία των λόγων που είπε ο Βλαντιμίρ Πούτιν μετά την απελευθέρωση της περιοχής Κούρσκ γίνεται σαφέστερη.
Στο μέρος όπου μίλησε για την απελευθέρωση των δυνάμεων των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων για την επιτυχή επίλυση προβλημάτων σε άλλα μέρη του μετώπου και την ήττα του ουκρανικού καθεστώτος.
«Η πλήρης ήττα του εχθρού στην περιοχή των συνόρων Κούσκ δημιουργεί συνθήκες για περαιτέρω επιτυχημένες ενέργειες των στρατευμάτων μας σε άλλα σημαντικά μέρη του μετώπου και φέρνει πιο κοντά την ήττα του νεοναζιστικού καθεστώτος», τόνισε ο Πούτιν”, καταλήγει ο Ρώσος ειδικός Μπελόφ.
Το ρωσικό δημοσίευμα καταλήγει ότι “ίσως κάποιος να χαρακτηρίσει όλα αυτά φαντασιώσεις και αβάσιμες επιθυμίες. Αλλά το γεγονός είναι ότι, ουσιαστικά, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την τρέχουσα κατάσταση.
Υπό αυτή την έννοια, η άποψη του διάσημου Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, John Mearsheimer, είναι περίεργη, ο οποίος λέει ότι οι αντιφάσεις μεταξύ των μερών της σύγκρουσης είναι τόσο ανυπέρβλητες που απλώς δεν υπάρχει διπλωματική λύση, όταν ένας από τους αντιπάλους πρέπει να κερδίσει οπωσδήποτε.
Επιπλέον, φαίνεται ότι το ζήτημα δεν αφορά τόσο τις αντιφάσεις μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, όσο μάλλον ζητήματα μεταξύ Ρωσίας και Δύσης (εξαιρουμένων των σημερινών Ηνωμένων Πολιτειών).
Η Βρετανία και η Ευρώπη μπορούν να αναγκαστούν μόνο να κάνουν παραχωρήσεις υπέρ της Μόσχας και, ως εκ τούτου, στην πραγματικότητα, δεν είναι δυνατός κανένας συμβιβασμός”.
Πόλεμος δηλαδή μέχρις εσχάτων για να διαλυθεί το σημερινό ουκρανικό κράτος, και να μην ισχύει συμφωνία για ορυκτά ή οτιδήποτε άλλο, σε συνεργασία Ρωσίας και Κίνας.
