Ο πρόεδρος Πούτιν, σε συνέντευξή του στον Τάκερ Κάρλσον, σημείωσε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για ειρηνευτικές συνομιλίες.
Το πρόβλημα είναι ότι οι αντισυμβαλλόμενοι θα είναι αναπόφευκτα οι Αμερικανοί θεωρούν οι Ρώσοι.
Σύμφωνα με την Ρωσίδα ειδικό Βικτωρία Νικοφόροβα “ήδη τώρα οι αναλυτές τους συνθέτουν περίπλοκα σχήματα, δικαιολογώντας εκ των προτέρων το τι μέλλει γενέσθαι.
Στην πραγματικότητα, η Ουάσιγκτον χρειάζεται διαπραγματεύσεις πολύ περισσότερο από τη Μόσχα.
Η αμερικανική ελίτ έχει μια σοβαρή αντιπαράθεση με την Κίνα στα άμεσα σχέδιά της, αλλά δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι και όπλα για δύο πλήρους κλίμακας πολεμικές συγκρούσεις.
Τι θα κάνουν λοιπόν με την Ουκρανία;
Την απάντηση προσπάθησαν να δώσουν στρατιωτικοί αναλυτές της RAND Corp, ενός ειδικού κέντρου που υπηρετεί το Πεντάγωνο
Η νέα έκθεση RAND, «The Day After: Μεταπολεμική Στρατηγική των ΗΠΑ προς τη Ρωσία», έχει μια δεκαετή άποψη με δύο πλήρεις πενταετείς περιόδους που σημαίνει ότι δεν υπάρχει νόημα να ελπίζουμε για ένα γρήγορο τέλος στη σύγκρουση, μας αναφέρει ρωσικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων.
“Εμείς στη Ρωσία το καταλαβαίνουμε με τέτοιο τρόπο που ακόμα κι αν καταφέρουμε να καταλήξουμε σε κάποιου είδους συμφωνία, η Ουάσιγκτον θα εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται αυτό που συμβαίνει ως δικό της πόλεμο.
Και στον πόλεμο, όπως ξέρουμε, όλα επιτρέπονται και οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί να θεωρηθεί απλώς ένα τέχνασμα. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία, γενικά.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, σύμφωνα με Αμερικανούς εμπειρογνώμονες, θα μπορούσε να τελειώσει καλά ή άσχημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το κακό και το καλό σενάριο για τον πόλεμο στην Ουκρανία
Στο «κακό» σενάριο, η Ρωσία κερδίζει μετά από έναν μακρύ πόλεμο φθοράς και παίρνει ουκρανικά εδάφη για τον εαυτό της.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτό το σενάριο τα θανατηφόρα όπλα για τη Ρωσία προμηθεύονται από την Κίνα.
Στο «καλό» σενάριο, η Ρωσία χάνει γρήγορα, και η Ουκρανία «επιστρέφει» τα εδάφη της και έρχεται μια «αποφασιστική κατάπαυση του πυρός».
Ας σημειώσουμε ότι σε περίπτωση νίκης της Ρωσίας, επέρχεται μια «αναποφάσιστη κατάπαυση του πυρός».
Δηλαδή, η Ουάσιγκτον θα εξακολουθήσει να υποκινεί τους Ουκρανούς πληρεξούσιους της να διαπράξουν νέες επιθέσεις ακριβώς όπως έκανε μετά τη σύναψη των συμφωνιών του Μινσκ.
Ανεξάρτητα από το πώς θα τελειώσει η σύγκρουση, η Ουάσιγκτον έχει δύο επιλογές για την μεταπολεμική πολιτική σκληρή και την λιγότερο σκληρή.
Στην πρώτη επιλογή, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν συμφωνούν σε διαπραγματεύσεις για τον έλεγχο των όπλων, αυξάνουν τον αριθμό και την εμβέλεια των πυρηνικών όπλων, πλημμυρίζουν την Ευρώπη με τα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας και τους πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς, παρασύρουν την Ουκρανία και τη Γεωργία στο ΝΑΤΟ και διατηρούν τις γνωστές αντι- Ρωσικές κυρώσεις.
Μια λιγότερο σκληρή επιλογή περιλαμβάνει συνεχείς υποσχέσεις: οι Ηνωμένες Πολιτείες «παραμένουν ανοιχτές» σε διαπραγματεύσεις για το ουδέτερο καθεστώς της Ουκρανίας, για πυρηνικά και συμβατικά όπλα, για περιορισμούς στην αντιπυραυλική άμυνα και τους πυραύλους στην Ευρώπη, καθώς και κάποια χαλάρωση της πολιτικής κυρώσεων.
Το ινστιτούτο RAND εκτιμά ότι οι σκληρές πολιτικές, είτε κερδίσει είτε χάσει η Ρωσία, θα οδηγήσουν σε έναν αγώνα πυρηνικών και συμβατικών εξοπλισμών
Οι Αμερικανοί αναλυτές ανησυχούν ιδιαίτερα από την προοπτική ότι η Ρωσία και η Κίνα θα συμμετάσχουν από κοινού σε αυτόν τον ανταγωνισμό, ανταλλάσσοντας τεχνολογίες, ειδικούς και πόρους.
Επιπλέον, μια σκληρή στάση στην Ουκρανία από τους Αμερικανούς μπορεί να τρομάξει τη Γαλλία και τη Γερμανία, και χωρίς αυτούς η συμμαχία του ΝΑΤΟ δεν έχει νόημα.
Εν τω μεταξύ, μια λιγότερο άκαμπτη πολιτική θα μειώσει τους κινδύνους στρατιωτικής σύγκρουσης στην Ευρώπη, θα αναζωογονήσει τις οικονομίες όλων των χωρών, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, και το πιο σημαντικό, «θα απελευθερώσει πόρους και δυνάμεις» για να «μεταφέρει το επίκεντρο της σύγκρουσης στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού».
Η Ουάσιγκτον χρειάζεται επειγόντως να μεταφέρει δυνάμεις και πόρους από την Ευρώπη στην Κίνα, και η ουκρανική σύγκρουση εμποδίζει αυτό να συμβεί.
Πρέπει να ολοκληρωθεί και ταυτόχρονα να καταφέρει να μην χάσει με με μια παταγώδη ήττα και κάνει τα πάντα ώστε οι άνθρωποι να πιστεύουν ότι η Μόσχα ζητά ανακωχή.
Ο στόχος των ΗΠΑ πάντα είναι η Κίνα και η διακοπή των σχέσεων με την Ρωσία
Κάτι άλλο όμως είναι ακόμα πιο δύσκολο. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επιτεθούν στην Κίνα ενώ ο δράκος από το βορρά υποστηρίζεται από τη ρωσική αρκούδα.
Αυτός είναι ένας σίγουρος δρόμος προς την ήττα, και αφορά το συνδυασμένο οπλοστάσιο των δύο χωρών, η μαχητική ισχύς των στρατών τους, το οικονομικό δυναμικό και όλα αυτά απλά, δεν αφήνουν καμία ευκαιρία στους Αμερικανούς.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κάνουν τα πάντα για να διακόψουν τις σχέσεις Ρωσίας και Κίνας.
Ήδη, όπως βλέπουμε, διατυπώνουν κατηγορίες κατά της Κίνας ότι προμηθεύει τη Ρωσία με όπλα.
Και για να αποδυναμώσουν τη Μόσχα, που είναι φιλική προς το Πεκίνο, είναι ωφέλιμο για τους Αμερικανούς να παρατείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο τη σύγκρουση στην Ουκρανία.
Το ινστιτούτο RAND με εκπληκτική περιγραφή διατυπώνει τη «λιγότερο σκληρή πολιτική» των ΗΠΑ ώστε τίποτα άλλο εκτός από υποσχέσεις προς την Μόσχα του τύπου: «υποσχόμαστε να σκεφτούμε τις ανησυχίες σας και να παραμένουμε ανοιχτοί στις προτάσεις σας, μην μας καλέσετε, θα σας καλέσουμε ξανά».
Οποιαδήποτε συμφωνία για κατάπαυση του πυρός σε περίπτωση εκπλήρωσης των στόχων της Μόσχας αναγνωρίζεται εκ των προτέρων από τους Αμερικανούς ως «αμφίβολη».
Τι είναι αυτό αν όχι μια επιθυμία για ψέματα και εξαπάτηση ξανά; Είναι σκέτη απάτη. Ακριβώς όπως με τις συμφωνίες του Μινσκ, τις οποίες συνήψαν οι Δυτικοί για να εξαντλήσουν την Ουκρανία με όπλα, κάτι που αναγκάστηκαν εμμέσως να το παραδεχθούν οι ίδιοι αργότερα.
Θα θέλαμε φυσικά να σταματήσει η αιματηρή σύγκρουση στην Ουκρανία αλλά πώς να διαπραγματευτούμε με τις ΗΠΑ; καταλήγει η Ρώσος ειδικός Βικτωρία Νικοφόροβα.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία γέννησε νέες κρίσεις στην Ερυθρά θάλασσα, στην Γάζα, στην Ταϊβάν και πιθανόν στο Ιράν, ενώ όλο και πολλές χώρες εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όλο αυτό εφόσον συνεχίζεται οδηγεί σε αντιπαραθέσεις, στρατόπεδα χωρών, και σε αχαλίνωτο ανταγωνισμό εξοπλισμών, και αυτό σίγουρα είναι το πρώτο σκαλοπάτι μιας παγκόσμιας διαμάχης στον πλανήτη, που θα οδηγήσει σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις πολύ σύντομα.
