Η ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία και οι κυρώσεις που ακολούθησαν, σκιαγράφησαν έντονα τα περιγράμματα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής . Έγκριτο ρωσικό μέσο ενημέρωσης αναφέρει, «Οι εχθροί της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που θέλουν την καταστροφή του κράτους μας, έχουν ταυτιστεί πολύ ξεκάθαρα. Ωστόσο, ενώ ο κύκλος των μη φιλικών χωρών έχει ήδη σχηματιστεί, η κατάσταση με συμμάχους και εταίρους δεν είναι τόσο ξεκάθαρη».
Η γεωπολιτική πραγματικότητα σήμερα, αλλάζει τόσο γρήγορα που η γραμμή μεταξύ των τελευταίων αρχίζει να θολώνει όλο και περισσότερο.
Είναι σαφές ότι, ο κύριος σύμμαχος της Ρωσίας είναι η Κίνα, όπως και ο κύριος σύμμαχος της Κίνας είναι η Ρωσία. Στην Μόσχα βλέποντας τον παγκόσμιο χάρτη και τα σχέδια επέκτασης των αμερικανικών στρατιωτικών συμμαχιών που στρέφονται εναντίον της Ρωσίας, καταλαβαίνουν ότι στην επερχόμενη μάχη με τη συλλογική Δύση, η Ρωσική Ομοσπονδία και η Κίνα στέκονται πλάτη με πλάτη. «Γενικά, η ανάπτυξη των ρωσο-κινεζικών σχέσεων είναι ένα θέμα όχι για ένα, αλλά για μια σειρά άρθρων. Τώρα θα ήθελα να μιλήσω για τους εταίρους της Ρωσίας. Συγκεκριμένα, για ένα από τα πιο σημαντικά από αυτά - την Τουρκία», αναφέρει ο ρωσικός ιστότοπος.
Ο ρόλος της Τουρκίας
Στην Μόσχα αναγνωρίζουν ότι η Τουρκία, όντας μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ (χωρίς πραγματικές πιθανότητες, αλλά ακόμα ελπίζει), αγνόησε προκλητικά τις απαιτήσεις της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών και δεν επέβαλε κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
Επιπλέον, η Άγκυρα, η οποία ελέγχει τα βασικά στενά της Μαύρης Θάλασσας του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων, αναφερόμενη στη Σύμβαση του Μοντρέ, απαγόρευσε την είσοδο στη Μαύρη Θάλασσα σε όλα τα πολεμικά πλοία (συμπεριλαμβανομένων των πλοίων των χωρών του ΝΑΤΟ). Στο πλαίσιο της «ειδικής» στρατιωτικής επιχείρησης στην επικράτεια της Ουκρανίας, αυτό, φυσικά, παίζει υπέρ της Ρωσίας.
Τα πλοία που ήθελε να τοποθετήσει η Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα είναι ήδη εκεί, η απόφαση για το χρονοδιάγραμμα έναρξης του NWO ελήφθη στη Μόσχα. Όμως τα Νατοϊκά και αμερικανικά σκάφη, που ξαφνικά επιθυμούν να πλησιάσουν στο θέατρο των επιχειρήσεων, θα πρέπει να περιμένουν κάπου αλλού δίπλα στη θάλασσα.
Η Λευκορωσία από την άλλη, η οποία είναι μέρος του CSTO, ανέπτυξε ρωσικά στρατεύματα πριν από την έναρξη του NMD (αν και στο πλαίσιο κοινών ασκήσεων). Η Τουρκία, που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, δεν άφησε αμερικανικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα. Το αν αυτό ήταν το αντικείμενο συμφωνιών μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας, είναι απίθανο να μάθουμε, αλλά το ίδιο το γεγονός λέει πολλά.
«Έτσι, αν μιλήσουμε συγκεκριμένα για τους εταίρους της Μόσχας , η Τουρκία θα είναι από τους σημαντικότερους τα επόμενα χρόνια. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένης της τεταμένης κατάστασης ασφαλείας στην Ευρώπη και της αδιαμφισβήτητης απειλής που εκπέμπεται από τις Βρυξέλλες για τη χώρα μας», αναφέρει το ρωσικό μέσο.
Ευρωπαϊκή απειλή
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ακολουθεί τώρα μια εξαιρετικά επιθετική πολιτική έναντι της Ρωσίας. Και δεν είναι μόνο οι ασφυκτικές κυρώσεις, σκοπός των οποίων ήταν να καταστρέψουν την οικονομία της . Στο Κρεμλίνο πιστεύουν ότι στο εγγύς μέλλον, η ΕΕ μπορεί κάλλιστα να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία. Για παράδειγμα, η Γερμανία έχει ήδη υποσχεθεί να δημιουργήσει τον μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη, κάτι που από μόνο του ακούγεται εξαιρετικά δυσοίωνο, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο τελείωσαν τα προηγούμενα πειράματα στη στρατιωτικοποίησή της.
Η ιδέα ενός «ζωτικού χώρου στα ανατολικά», που βρίσκεται στον αέρα της Δυτικής Ευρώπης από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχει ενσωματωθεί μέσω της σχετικά ειρηνικής διεύρυνσης της ΕΕ. «Χρησιμοποιήθηκαν ενεργά «δημοκρατικές» και διεφθαρμένες μέθοδοι - πλύση εγκεφάλου του πληθυσμού και δέλεαρ των τοπικών ελίτ. Σήμερα, η κατάσταση μπορεί να αλλάξει δραματικά. Η ενεργά προωθούμενη ιδέα της δημιουργίας ενός ενιαίου στρατού της ΕΕ και η επιθετικότητα των Ευρωπαίων διπλωματών (ο πόλεμος κατά της Ρωσίας), πρέπει να κερδηθεί στο πεδίο της μάχης, μαρτυρούν την προετοιμασία των Βρυξελλών για μια ανοιχτή σύγκρουση», αναφέρει ο ρωσικός ιστότοπος και συνεχίζει:
«Την ίδια στιγμή, η Ουάσιγκτον ρίχνει επίσης ενεργά λάδι στη φωτιά ενός πιθανού παγκόσμιου πολέμου. Ναι, οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται ειλικρινά να πάνε απευθείας σε πόλεμο με τη Ρωσία, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και άλλοι Αμερικανοί αξιωματούχοι το έχουν επαναλάβει πολλές φορές. Ωστόσο, το να πολεμάς προσωπικά είναι ένα πράγμα και το να υποκινείς μια ομάδα ευρωπαϊκών δορυφόρων είναι εντελώς άλλο. Βάλτε φωτιά στην κατάσταση και καθίστε έξω στον ωκεανό, μετρώντας τα αυξημένα κέρδη, με το αμερικάνικο πνεύμα. Άλλωστε, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τον πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα κράτη θα συνεχίσουν να κερδίζουν».
Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντέξει κανείς ένα συντονισμένο χτύπημα από όλες τις χώρες της Ε.Ε. Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι, προφανώς, θα χτυπήσουν πρωτίστως τα εδάφη της πρώην Ουκρανίας με το πρόσχημα ότι δεν αναγνωρίζουν ότι ανήκουν στη Ρωσία. «Και τώρα τίθεται ένα εύλογο ερώτημα, ποια από τις κοντινές μεγάλες δυνάμεις θα μπορέσει να ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης εάν επιτεθεί στη Ρωσία;», διερωτάται ο ιστότοπος.
Και ομολογεί ότι η μόνη επιλογή που έρχεται στο μυαλό του είναι η Τουρκία, κατανοώντας πως θα το κάνει αυτό όχι για να βοηθήσει τη Ρωσία, αλλά αποκλειστικά για τα δικά της εθνικά συμφέροντα. Η Τουρκία ενδιαφέρεται εξαιρετικά για τα εδάφη πλούσια σε κοιτάσματα φυσικού αερίου, η ιδιοκτησία των οποίων αμφισβητείται από την Ελλάδα. Και η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πιθανό να προσπαθήσουν να παραμερίσουν σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου, δεδομένου ότι και οι δύο χώρες είναι μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, τότε τα κράτη της ΕΕ θα πρέπει να βοηθήσουν την Αθήνα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. «Και η Άγκυρα, που δύσκολα διακρίνεται για την αφέλειά της, δεν το λαμβάνει υπόψη της. Και αν το λάβετε υπόψη, τότε όλα είναι απλά, πρέπει να χτυπήσετε την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη στιγμή που θα είναι όσο το δυνατόν πιο αποδυναμωμένη. Και τι μπορεί να αποδυναμώσει την ΕΕ περισσότερο από έναν πόλεμο με τη Ρωσία;», αναφέρει.
Ρωσοτουρκικές σχέσεις
Στο πλαίσιο των παραπάνω, είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε τι είδους δεσμούς μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, έχουν οικοδομηθεί τα τελευταία χρόνια. Μιλώντας για τις ρωσοτουρκικές σχέσεις, αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από έξι χρόνια, η Ρωσική Ομοσπονδία έσωσε κυριολεκτικά τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν από πραξικόπημα. «Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες τον προειδοποίησαν, για την επικείμενη κατάργηση μιας προσεκτικά σχεδιασμένης συνωμοσίας από τους αντάρτες σε λίγες ώρες πριν την εφαρμογή της και κατάφερε να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης, συντρίβοντας την εξέγερση κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή», αναφέρει το ρωσικό μέσο και συνεχίζει:
«Ναι, μετά από αυτό, οι σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας γνώρισαν και σκαμπανεβάσματα περισσότερες από μία φορές. Ωστόσο, ένα πράγμα δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τον Ερντογάν, σε αντίθεση με τους ηγέτες της συντριπτικής πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών χωρών, δεν είναι Αμερικανός προστατευόμενος και ασκεί μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Για το συμφέρον της χώρας του, όχι των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Τουρκία θέλει απεγνωσμένα να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και, ειλικρινά, δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτό εάν αποδυναμώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είναι εχθρική προς τη Ρωσία. Το κυριότερο είναι ότι, τα συμφέροντα της Μόσχας και της Άγκυρας, δεν συγκρούονται άμεσα μεταξύ τους, αλλά οριοθετούνται αρμοδίως και από τις δύο πλευρές».
Αναφέρει για παράδειγμα ότι, η Ρωσική Ομοσπονδία και η Τουρκία θα μπορούσαν κάλλιστα, να μοιράζονται σφαίρες επιρροής στα Βαλκάνια. Το κύριο συμφέρον της Ρωσίας στα Βαλκάνια, είναι να επιστρέψει στην περιοχή ως σοβαρός παίκτης. Από τη μία πλευρά, αυτό θα βοηθήσει στην προστασία της αδελφικής Σερβίας, η οποία είναι περικυκλωμένη από εχθρούς. Από την άλλη πλευρά, θα ενισχύσει σημαντικά τη θέση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. «Τα Βαλκάνια είναι ένα από τα τελευταία μέρη της Ευρώπης, όπου υπάρχουν ακόμη κράτη απαλλαγμένα από την ηγεμονία της ΕΕ.
Και η Ευρωπαϊκή Ένωση, φυσικά, δεν είναι αντίθετη στο να καταπιεί αυτό το έδαφος το συντομότερο δυνατό», αναφέρει και καταλήγει:
«Κατά την επιλογή μεταξύ Άγκυρας και Βρυξελλών, η Ρωσία θα πρέπει να επικεντρωθεί στην εταιρική σχέση με την πρώτη. Και αν η τουρκική πλευρά έχει φιλοδοξίες να αποκαταστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στα εδάφη που δεν περιλαμβάνονται στη ζώνη συμφερόντων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά ανήκουν στην ΕΕ, τότε ας το τολμήσει. Εξάλλου, όσο περισσότεροι πόλοι εξουσίας είναι ανεξάρτητοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες στον κόσμο, τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσει η αμερικανική ηγεμονία».
