Στις 5 Μαρτίου 1946, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, σε μια ομιλία που θα θυμάται πάντα η ιστορία, υποστήριξε ότι ένα σιδερένιο παραπέτασμα είχε πέσει σε όλη την Ευρώπη. Περίπου 75 χρόνια αργότερα, μια διόλου ανόμοια κουρτίνα φαίνεται να φτιάχνεται καλά, με μια προειδοποίηση. Η αυλαία, αυτή τη φορά, είναι έργο των ίδιων των Ευρωπαίων και σκοπός δεν είναι να περιοριστεί η μετακίνηση από μέρη της Ευρώπης, αλλά μάλλον να ρυθμιστεί η μετακίνηση προς την Ευρώπη.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είδε μια δραματική αύξηση του αριθμού των εκτοπισμένων σε όλο τον κόσμο. Οι τρέχουσες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον παγκόσμιο αριθμό των ανθρώπων που εκτοπίστηκαν βίαια σε περίπου 82,5 εκατομμύρια, ή διπλάσιο από ότι πριν από 20 χρόνια.
Η asiatimes.com αναφέρει ότι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, είδε την εμφάνιση των Ηνωμένων Πολιτειών ως τη μόνη υπερδύναμη και παρείχε στην Ουάσιγκτον την ως επί το πλείστον απεριόριστη ελευθερία, να επέμβει στρατιωτικά σε ολόκληρο τον κόσμο όπου έκρινε σκόπιμο να το κάνει.
Έτσι, έστω και μόνο για γεωγραφικούς λόγους, οι σύμμαχοι της Αμερικής και πιο συγκεκριμένα οι Δυτικοευρωπαίοι, είναι αυτοί που πρέπει τώρα να φέρουν το πλήρες βάρος της παράπλευρης ζημίας που προκύπτει από τα πολεμικά εγχειρήματα της Ουάσιγκτον. Η Λιβύη είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Με τις ανθρώπινες πύλες εισόδου μέσω της Λιβύης προς την Ευρώπη πρακτικά απεριόριστες, οι προβλέψεις σχετικά με τον αριθμό των πιθανών μεταναστών που πιθανότατα θα ακολουθούσαν αυτή τη διαδρομή τα επόμενα 25 χρόνια, δίνουν έναν αριθμό περίπου 4,2 εκατομμυρίων.
Η asiatimes.com υπενθυμίζει ότι κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, ο πληθυσμός της υποσαχάριας Αφρικής από την οποία προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος της μετακίνησης, θα αυξηθεί από 1 δισεκατομμύριο σε 2 δισεκατομμύρια και ο πληθυσμός της Βόρειας Αφρικής από 210 εκατομμύρια σε 350 εκατομμύρια.
«Μπορεί κανείς να υποθέσει, ότι κανένα από αυτά τα δημογραφικά στοιχεία δεν ελήφθη υπόψη όταν η κυβέρνηση Ομπάμα επέλεξε να προωθήσει την πτώση του Καντάφι», αναφέρει.
Συνέπειες Συρίας/Αφγανιστάν
Με ορισμένες παραλλαγές, το ίδιο αποτέλεσμα προέκυψε από τις επεμβάσεις της Ουάσιγκτον στο Αφγανιστάν και τη Συρία.
Στην περίπτωση του Αφγανιστάν, 1,4 εκατομμύρια πρόσφυγες είναι εγγεγραμμένοι στο εξωτερικό, κυρίως στο Πακιστάν και το Ιράν, και εκτιμάται ότι 3,5 εκατομμύρια είναι εκτοπισμένοι στο εσωτερικό. Αυτοί οι αριθμοί, ωστόσο, δεν δίνουν καμία ένδειξη για το τι επιφυλάσσει το μέλλον.
Πράγματι, ο ερχομός του χειμώνα με την πιθανή ταυτόχρονη κατάρρευση της αφγανικής οικονομίας, μπορεί να πυροδοτήσει μια μαζική έξοδο τους επόμενους μήνες. Και ενώ οι περισσότεροι από αυτούς που ενδέχεται να φύγουν, θα αναζητήσουν αρχικά καταφύγιο σε γειτονικές χώρες, πολλοί αναμφίβολα θα συμμετάσχουν στο συνεχιζόμενο κίνημα προς την Ευρώπη μέσω Τουρκίας και Ελλάδας.
Από ευρωπαϊκή προοπτική, ο καθορισμός των παραμέτρων της εισροής, παρούσας και δυνητικής, δεν είναι εύκολη υπόθεση και βασίζεται τόσο σε αντιλήψεις όσο και σε δεδομένα.
«Εισβολή» στην Ευρώπη
Η asiatimes.com πιστεύει ότι συνολικά, η εισροή, στο μέτρο που είναι ανεξέλεγκτη και εμφανίζεται πέρα από τη σφαίρα των κυβερνητικών κανονισμών, έχει δημιουργήσει ένα διάχυτο αίσθημα άγχους. Το ότι αυτό το άγχος τροφοδοτείται σε μεγάλο βαθμό, από το γεγονός ότι οι αφίξεις είναι κατά κύριο λόγο μουσουλμάνοι είναι πλέον καλά τεκμηριωμένο.
«Και πάλι τα στοιχεία από μόνα τους μπορεί να είναι παραπλανητικά. Η Ελβετία, της οποίας το 24% περίπου του πληθυσμού είναι γεννημένοι στο εξωτερικό, είναι η ευρωπαϊκή χώρα με το υψηλότερο ποσοστό μεταναστών και προσφύγων. Το αντιξένο συναίσθημα αυτό καθαυτό, περιέχεται ωστόσο, έστω και μόνο για έναν λόγο: Η συντριπτική πλειονότητα των αλλοδαπών είναι Γερμανοί, Γάλλοι ή Ιταλοί και δεν ενσωματώνουν κοινωνικές αξίες που διαφέρουν σημαντικά με αυτές του γηγενούς πληθυσμού», συμπληρώνει.
Αντίθετα, ορισμένες από τις χώρες με τα χαμηλότερα επίπεδα μετανάστευσης, είναι και αυτές που επιδεικνύουν τη μεγαλύτερη εχθρότητα σε μια ξένη εισροή. Έτσι, οι Τέσσερις του Βίσεγκραντ, δηλαδή η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχική Δημοκρατία και η Σλοβακία, που ουσιαστικά δεν έχουν κοινότητες μεταναστών, δήλωσαν ότι ως θέμα αρχής δεν θα δώσουν άσυλο σε μετανάστες ή πρόσφυγες.
Αντίθετα, η Γερμανία έχει χορηγήσει άσυλο σε περίπου ένα εκατομμύριο Σύρους, ενώ η Δανία έχει αυστηροποιήσει τη νομοθεσία της για το άσυλο και η Βρετανία αγωνίζεται να ελέγξει μια θαλάσσια εισροή από τη Γαλλία.
Χαοτική απάντηση και οπλισμός
«Το τελικό αποτέλεσμα, είναι ότι δεν υπάρχει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό πρότυπο αντιδράσεων στην εισροή, όπως δεν υπάρχει ούτε μία συντονισμένη ευρωπαϊκή πολιτική για την αντιμετώπισή του» επισημαίνει η asiatimes.com.
Το 2015 η Τουρκία άνοιξε τα σύνορά της με την Ελλάδα, επιτρέποντας έτσι σε περίπου 900.000 πρόσφυγες ουσιαστικά από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν να πλημμυρίσουν τη χώρα καθοδόν προς τη Γερμανία. Το 2016 σε μια συμφωνία ορόσημο, η ΕΕ και η Γερμανία επικράτησαν έναντι της Τουρκίας να κλείσει τα σύνορά της, με αντάλλαγμα ένα οικονομικό πακέτο αξίας εκατομμυρίων ευρώ.
Το 2021, ως αντίποινα για τις κυρώσεις της ΕΕ, η Λευκορωσία υποστήριξε τη μετακίνηση προς τα σύνορά της με την Πολωνία πολλών χιλιάδων προσφύγων από το Ιράκ, τη Συρία και το Αφγανιστάν που ήθελαν να φτάσουν στη Γερμανία. Η κρίση που προέκυψε, είδε την Πολωνία να κινητοποιεί μέρος του στρατού της και να υψώνει έναν τεράστιο φράχτη στα σύνορά της με τη Λευκορωσία.
Ενώ η προσφυγή σε ένα συνονθύλευμα βραχυπρόθεσμων λύσεων, μπορεί να φέρει κάποια προσωρινή ανάπαυλα στους πολιορκημένους Ευρωπαίους, η αντιμετώπιση της ουσίας των διαφόρων εισροών είναι μια εντελώς άλλη πρόταση. Αυτό θα απαιτούσε πολιτική βούληση, που θα οδηγήσει σε μια συνολική διαδικασία που θα περιλαμβάνει τις χώρες προέλευσης, τις χώρες διέλευσης και τις χώρες προορισμού, με στόχο την εξεύρεση μιας σειράς πολιτικών λύσεων.
Αυτό θα απαιτούσε καταλήγει η asiatimes.com επίσης από τους Ευρωπαίους, να επιδιώξουν να βάλουν κάποιους περιορισμούς στην τάση της Ουάσιγκτον να αναλάβει στρατιωτική δράση, χωρίς να σταθμίσει ολόκληρο το φάσμα των συνεπειών που θα συνεπαγόταν. Το ότι μια τέτοια διαδικασία δεν βρίσκεται καν στο στάδιο της δημιουργίας, είναι γεγονός που δεν έχει δηλωθεί.
Κάτι που αφήνει ένα άλλο ερώτημα αναπάντητο: Πόσο καιρό και με ποιο κόστος μπορεί να διατηρηθεί το καπάκι σε έναν βραστήρα που βράζει;
