Κόσμος

Πότε πραγματικά θα τελειώσει ο Covid; Τρία πράγματα που θα σηματοδοτήσουν το τέλος της πανδημίας

Πάνω από δύο χρόνια αφότου ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε την επιδημία του Covid-19 ως πανδημία και περισσότερους από 18 μήνες μετά την πρώτη ευρεία χορήγηση των εμβολιασμών Covid-19, φαίνεται ότι εξακολουθεί να υπάρχει μικρή συναίνεση σχετικά με το στάδιο της επιδημίας που βρισκόμαστε τώρα.

Το πρόβλημα είναι ότι οι επιδημίες δεν έχουν το είδος των τακτοποιημένων, αντικειμενικών καταλήξεων που μπορούμε να φανταστούμε. Ένα γρήγορο και αποφασιστικό τελικό σημείο, που επιτυγχάνεται μέσω της ταχείας εφαρμογής της επιστημονικής καινοτομίας - μια θεραπεία μαγικών σφαιρών - είναι συνήθως ευσεβείς πόθοι. Είναι απίθανο να δούμε κάτι τέτοιο με τον Covid-19, γράφει ο Guardian.

Η ανάλυση προηγούμενων επιδημιών μάς δείχνει ότι οι πραγματικές καταλήξεις είναι μεγάλες, μακροσκελείς και αμφισβητούμενες. Οι κοινωνίες πρέπει να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την ιατρική πραγματικότητα της νόσου, τις βλάβες και τις θεραπείες, αλλά τις πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις από τα έκτακτα μέτρα και τις διαφωνίες σχετικά με το ποιος έχει την εξουσία να κηρύξει τέλος και τι πρέπει να μετρηθεί για να καθοδηγήσει αυτή τη διαδικασία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει τόση αβεβαιότητα σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση του Covid-19: διαφορετικές ομάδες έχουν πολύ διαφορετικές εμπειρίες από τις ιατρικές, πολιτικές και κοινωνικές πτυχές της επιδημίας και διαφορετικές ιδέες για το πώς μπορεί να μοιάζει ένα τέλος.

Η έρευνα δείχνει ότι το τέλος μιας επιδημίας περιλαμβάνει περισσότερα από τα ποσοστά ασθενειών (το ιατρικό τέλος). Αντίθετα, το τέλος περιλαμβάνει επίσης το τέλος της κρίσης και τις ρυθμίσεις (το πολιτικό τέλος) και την επιστροφή στην κανονικότητα (το κοινωνικό τέλος). Αυτές οι καταλήξεις σχετίζονται, αλλά είναι διαφορετικές – και μπορεί να είναι σε αντίθεση μεταξύ τους. Η ανάλυση μιας ποικιλίας προηγούμενων επιδημιών αποκαλύπτει ότι είναι πιο ακριβές να αναγνωρίζουμε πολλαπλές καταλήξεις σε μια επιδημία, λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα διαφορετικά είδη τελικών σημείων.

Το ιστορικό πρόσφατων επιδημιών όπως ο H1N1 (γρίπη των χοίρων) ή το HIV/Aids το επιβεβαιώνει. Οι περισσότερες επιδημίες δεν τελειώνουν με την εξαφάνιση της νόσου, αλλά όταν τα ποσοστά των κρουσμάτων δεν οδηγούν πλέον σε ιατρική κρίση – ένα σημείο στο οποίο τα ποσοστά φτάνουν σε αυτό που ορίζεται ως φυσιολογικό, αναμενόμενο ή τοπικά αποδεκτό επίπεδο. Τον Αύγουστο του 2010, για παράδειγμα, ο ΠΟΥ δήλωσε ότι η πανδημία H1N1 του 2009 βρισκόταν στη «μεταπανδημική περίοδο». Αυτό δεν σήμανε το τέλος των κρουσμάτων H1N1. Αντίθετα, ο ΠΟΥ εξήγησε ότι εξακολουθούσαν να αναμένονται κρούσματα, αλλά ακολουθώντας τα φυσιολογικά εποχιακά μοτίβα της γρίπης. Αυτό εγείρει το ερώτημα ποιο είναι ένα φυσιολογικό, αποδεκτό ή διαχειρίσιμο επίπεδο σε ένα δεδομένο μέρος – ιδιαίτερα για μια νέα ασθένεια. Οι διαφορές απόψεων σχετικά με τις απαντήσεις στα ποσοστά της νόσου Covid-19 – αν πρέπει να διατηρηθούν ή να αποκατασταθούν τα μέτρα δημόσιας υγείας και πότε να χαλαρωθούν – καταδεικνύουν συζητήσεις ως προς το ποιο είναι ένα αποδεκτό επίπεδο μόλυνσης, καθώς και ποιος θα πρέπει να το αποφασίσει.

Ως αποτέλεσμα, η τελική διαδικασία είναι όταν διαφορετικές μορφές εξουσίας διαπραγματεύονται και ανταγωνίζονται μεταξύ τους, συζητώντας συχνά θεμελιώδεις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές προτεραιότητες όσο και τα ιατρικά δεδομένα. Ακόμη και ενόψει της επίμονης κυκλοφορίας μιας ασθένειας (είτε H1N1 είτε Covid-19), γεγονότα όπως ο πόλεμος και η πολιτική αστάθεια μπορούν να ανακατευθύνουν τον δημόσιο συναγερμό και τους πολιτικούς πόρους σε άλλες κρίσεις, αλλάζοντας αυτό που οι τοπικές αρχές και οι τοπικές κοινωνίες θεωρούν «φυσιολογικό, αναμενόμενο, ή τοπικά αποδεκτό» επίπεδα νόσου. Οι ανησυχίες για τον πόλεμο στην Ουκρανία ή την άνοδο των τιμών της ενέργειας ώθησαν τις αναφορές για τον Covid-19 στο παρασκήνιο, ανεξάρτητα από τα ποσοστά κρουσμάτων.

Για παράδειγμα, ενώ η πανδημία του HIV/Aids έχει ξεθωριάσει από την προσοχή του κοινού, τα κρούσματα δεν έχουν εξαφανιστεί. Αντίθετα, η ιατρική θεραπεία έχει μετατρέψει την ασθένεια από έναν δολοφόνο με μεγάλη δημοσιότητα σε μια διαχειρίσιμη, χρόνια πάθηση. Ωστόσο, η πρόσβαση σε μια τέτοια θεραπεία ποικίλλει, και συχνά παραμένει απρόσιτη για πολλούς στον λεγόμενο παγκόσμιο νότο. Στην πραγματικότητα, η επιτυχία των ιατρικών παρεμβάσεων τερμάτισε την επιδημία του HIV/Aids στον παγκόσμιο Βορρά, με πολλούς τρόπους ωθώντας το παγκόσμιο τέλος της πιο μακριά από το οπτικό πεδίο και, ως εκ τούτου, απρόσιτο.

Τα πολιτικά και κοινωνικά πλαίσια διαμορφώνουν θεμελιωδώς το ιατρικό τέλος της πανδημίας. Σε μέρη όπως η Κένυα, ο Covid-19 αλληλεπιδρά με συνεχιζόμενα κρούσματα HIV/Aids, έμπολα, χολέρα και φυματίωση. Η κατανόηση του τέλους των επιδημιών ως μιας μακροχρόνιας διαδικασίας, στην οποία η ασθένεια συνεχίζεται ακόμη και όταν η προσοχή μας εξασθενεί, εξηγεί τα μακροπρόθεσμα και παγκόσμια πρότυπα επιδημιών.

Ενώ μας ελκύουν ιστορίες γρήγορων και αποτελεσματικών λύσεων για τον τερματισμό εστιών, όπως η αφαίρεση από τον John Snow της λαβής αντλίας της Broad Street για να τερματιστεί το ξέσπασμα χολέρας στο Λονδίνο το 1854, τέτοιες ιστορίες είναι συχνά μύθοι – όχι μόνο ο Snow δεν αφαίρεσε ποτέ το χερούλι, αλλά και η χολέρα μειώθηκε εκείνη την εποχή για άλλους λόγους. Ο πραγματικός απολογισμός του τέλους της χολέρας στο Λονδίνο ήταν σταδιακός, απαιτώντας πολιτική διαπραγμάτευση για το πώς θα εφαρμοστούν βελτιωμένες αστικές υποδομές και εγκαταστάσεις υγιεινής παράλληλα με αργές κοινωνικές βελτιώσεις - αντί για τη διεισδυτική διορατικότητα και την αποφασιστική δράση ενός ατόμου. Και, όπως και με το HIV/Aids, ανεξάρτητα από τις σύγχρονες επιδημιολογικές γνώσεις, τα κρούσματα χολέρας συνεχίζονται μέχρι σήμερα – συνδεδεμένα με πολιτικές και κοινωνικές κρίσεις.

Οι επιδημίες δεν είναι μια σειρά από διακριτά βιολογικά γεγονότα που απλώς περνούν στην ιστορία με την εξαφάνιση της νόσου. Είναι και ηθικές κρίσεις, που δοκιμάζουν τα όρια της κοινωνικής συνοχής και εμπιστοσύνης. Όπως βλέπουμε τώρα για τον Covid-19, η τελική διαδικασία είναι μια περίοδος ηθικού απολογισμού, με συζητήσεις για «διδάγματα» και τη δημιουργία αφηγήσεων με ήρωες και κακούς. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε στη μέση μιας τέτοιας διαδικασίας, καθώς οι ειδικοί γιατροί συζητούν ποια είναι τα αποδεκτά ποσοστά μόλυνσης, οι πολιτικοί συζητούν τις συνέπειες της άρσης των περιορισμών και συζητάμε με τους συγγενείς, τους φίλους και τους γείτονές μας πώς να ζήσουμε καλύτερα τη ζωή μας.

Ακολουθήστε το Πενταπόσταγμα στο Google news Google News

ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Πολεμική αεροπορία 0

Πριν πεινάσει μαγειρεύει η Ελλάδα! Τα γνωστά μηχανικά προβλήματα του F-35 αναγκάζουν την ΠΑ να ζητά επιτακτικά την απόκτηση του Block 4

Ως χώρα θα περιμένουμε όσο απαιτηθεί για να παραλάβουμε την εκδοχή Block 4 του Αμερικανού αεροσκάφους 5η γενιάς στην...
ρωσική τράπεζα και Πούτιν
Ρωσία 0

Έξω Φρενών οι Ρώσοι! Τούρκοι, Κινέζοι και Άραβες καθυστερούν ή ακυρώνουν τελείως τις πληρωμές ρωσικού πετρελαίου φοβούμενοι τις κυρώσεις των ΗΠΑ

«Η αμερικανική και ευρωπαϊκή πίεση δημιούργησε προβλήματα στις πληρωμένες μας» είπε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνο,...