Ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στην Ουκρανία μετά την εισβολή της Ρωσίας σ’ αυτή και αναμένει τις επόμενες κινήσεις του Βλαντίμιρ Πούτιν και της διεθνούς κοινότητας.
Καθώς τα στρατεύματα του Πούτιν μετακινούνται στην Ουκρανία, κάποιο υπόβαθρο για τις σχέσεις της Ρωσίας με αυτό το έθνος μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ουκρανία - Ρωσία: Χάνουν την βότκα τους οι Ρώσοι - «Τέλος» η Stolichnaya - Πώς θα ονομάζεται πλέον
Τον χειμώνα του 1932, ο Robert Conquest σκιαγραφεί στο Harvest of Sorrow: Soviet Collectivization and the Terror Famine, τον μεγάλος Λιμό της Ουκρανίας, που έπληξε με σφοδρότητα την τότε Σοβιετική Δημοκρατία την περίοδο 1932-1933 και σε συνδυασμό με τις πολιτικές αποφάσεις του Στάλιν, προκάλεσε εκατομμύρια νεκρούς και μαζική πείνα.
Ωστόσο, ο ουκρανικός λιμός ήταν πιο θανατηφόρος, εξαιτίας μιας σειράς πολιτικών αποφάσεων του Στάλιν που στόχευαν αποκλειστικά να πλήξουν την ουκρανική ταυτότητα. Αναγνωρίζοντας τα καταστροφικά του αποτελέσματα και τα εκατομμύρια των θυμάτων που προκάλεσε, ο λιμός του 1932-1933 ονομάστηκε από τους Ουκρανούς «Χολοντομόρ» (Holodomor), όρος που παραπέμπει στις ουκρανικές λέξεις «holod» (πείνα) και «mor» (εξόντωση).
«Είδα τις καταστροφές του λιμού του 1932-33 στην Ουκρανία», γράφει ο Άρθουρ Κέσλερ στη συνεισφορά του στο The God That Failed . «Ορδές οικογενειών με κουρέλια που ζητιανεύουν στο σιδηροδρομικό σταθμό» και πεινασμένα παιδιά «με άκρα τυμπάνου». Ο Κέσλερ είπε ότι «αυτοί ήταν κουλάκοι που είχαν αντισταθεί στην κολεκτιβοποίηση της γης», μια εξήγηση που εμφανίστηκε στο I Change Worlds: The Remaking of an American, της Αμερικανίδας συγγραφέα Anna Louise Strong.
Εκείνο το φθινόπωρο του 1932 το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ πήρε μία σειρά από αποφάσεις που διεύρυναν και βάθυναν τον λιμό στην ουκρανική ύπαιθρο. Χωριά και ολόκληρες πόλεις στην Ουκρανία μπήκαν σε μαύρες λίστες και δεν επιτρεπόταν να λαμβάνουν τρόφιμα. Απαγορεύτηκε στους αγρότες να εγκαταλείπουν το ουκρανικό έδαφος προς αναζήτηση τροφής. Παρά την αυξανόμενη πείνα και τα αιτήματα για αποστολή τροφίμων στις λιμοκτονούσες περιοχές, δεν ικανοποιούνταν στην ολότητά τους.
Η κρίση έφτασε στο αποκορύφωμά της τον χειμώνα του 1932–1933, όταν οργανωμένες ομάδες ενστόλων και απαράτσνικων λεηλάτησαν τα σπίτια των αγροτών και πήραν ό,τι φαγώσιμο υπήρχε - από σοδιές και προσωπικές προμήθειες μέχρι κατοικίδια ζώα. Η πείνα και ο φόβος οδήγησαν σε αυτές τις αποτρόπαιες ενέργειες, αλλά ενισχύθηκαν από την απεχθή και συνωμοτική ρητορική που εκπορευόταν από τα υψηλότερα κλιμάκια του Κρεμλίνου.
Ο λιμός συνοδεύτηκε από μία ευρύτερη επίθεση στην ουκρανική ταυτότητα. Ενώ οι αγρότες πέθαιναν κατά εκατομμύρια, πράκτορες των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών στόχευαν την πολιτική και πνευματική ελίτ της Ουκρανίας. Η επίσημη πολιτική της ουκρανοποίησης, η οποία είχε ενθαρρύνει τη χρήση της ουκρανικής γλώσσας, ουσιαστικά σταμάτησε.
Αν και ο λιμός συζητήθηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της Ουκρανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έγινε ξανά ταμπού κατά τη διάρκεια των μεταπολεμικών χρόνων. Η πρώτη δημόσια αναφορά στη Σοβιετική Ένωση για τον λιμό έγινε το 1986 από τον ουκρανό ποιητή Ιβάν Ντρατς, στον απόηχο της καταστροφής του πυρηνικού σταθμού του Τσερνομπίλ, αναφέροντάς τον ως παράδειγμα για το πόσο επιζήμια μπορεί να είναι η επίσημη σιωπή.
Ο Ρώσος ηγεμόνας Βλαντιμίρ Πούτιν, πρώην άνθρωπος της KGB, θεωρεί τον Στάλιν ως « αποτελεσματικό μάνατζερ » και ενισχύει σταθερά τη φήμη του. Το Κέντρο Στάλιν της Ρωσίας παρουσιάζει μια θετική άποψη για τον Σοβιετικό δικτάτορα, ο οποίος πέθανε στις 5 Μαρτίου 1953.
Πέρυσι, ο Βλαντιμίρ Πούτιν προώθησε ένα μέτρο που απαγορεύει στους ανθρώπους να συγκρίνουν τον Στάλιν και τον Χίτλερ . Σύμφωνα με τον Πούτιν, η «υπερβολική δαιμονοποίηση» του Στάλιν «είναι ένα μέσο επίθεσης στη Σοβιετική Ένωση και τη Ρωσία». Ρώσοι αξιωματούχοι περιέγραψαν τον σοβιετικό στρατό ως «απελευθερωτή και επομένως ευεργέτη της Ευρώπης». Αυτός ο χαρακτηρισμός αγνοεί μερικές ιστορικές πραγματικότητες.
Τον Αύγουστο του 1939, ο Στάλιν υπέγραψε σύμφωνο με τον Χίτλερ . Τον επόμενο μήνα, τόσο η ΕΣΣΔ όσο και η ναζιστική Γερμανία εισέβαλαν στην Πολωνία, ξεκινώντας ουσιαστικά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τον Νοέμβριο του 1939, ο Στάλιν εισέβαλε στη Φινλανδία, ένα έθνος που δεν αποτελούσε απειλή για την ΕΣΣΔ. Η Ουκρανία δεν αποτελεί απειλή για τη Ρωσία, το μεγαλύτερο έθνος στη Γη, με τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο και τεράστιες συμβατικές δυνάμεις. Εάν οι Ουκρανοί θεωρούν την τρέχουσα εισβολή στη χώρα τους ως μια ουσιαστικά σταλινική ενέργεια, θα ήταν δύσκολο να τους κατηγορήσουμε.
