Το Παρίσι σκοπεύει να αναθεωρήσει τη στρατηγική της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, προκειμένου να σταματήσει να είναι όμηρος των αμερικανικών συμφερόντων. Σε αυτό, το Παρίσι βρήκε υποστηρικτή απροσδόκητα το Βερολίνο, πιθανώς λόγω του γεγονότος ότι η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ αποχωρεί από την πολιτική. Τι θέλουν η Γαλλία και η Γερμανία από το ΝΑΤΟ; Και θα μπορέσουν να ξαναχτίσουν τη συμμαχία, έτσι ώστε να βγουν από την ασφυκτική κηδεμονία των ΗΠΑ;
Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες αλλά και Γάλλοι, πιστεύοντας ότι ο Μακρόν είναι ο ίδιος εγωκεντρικός, περίμεναν ότι θα έκανε βήματα στο πνεύμα του Σαρλ ντε Γκολ, ο οποίος απέσυρε τη Γαλλία από τις στρατιωτικές δομές του ΝΑΤΟ για ελευθερία δράσης στην παγκόσμια σκηνή.
Το Πενταπόσταγμα, μόλις εχθές έγραψε ότι στην Γαλλία θέλουν FR-EXIT! Με συνταγή Ανδρέα Παπανδρέου, πολώνεται το κλίμα ενόψει γαλλικών εκλογών.
«Έξω από το ΝΑΤΟ», «Έξω οι βάσεις» και «Έξω από την ΕΟΚ», ήταν μερικές από τις φράσεις και τα συνθήματα, που ανέδειξαν έναν εκ των κορυφαίων, αλλά και αμφιλεγόμενων ηγετών της νεότερης πολιτικής ιστορίας.
Στη Γαλλία, συζητείται ότι η Ευρώπη χρειάζεται μεγαλύτερη αμυντική αυτονομία και να μειώσει την εξάρτησή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αφορμή βέβαια είναι τα...απόνερα του AUKUS, αν και όπως το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ανέφερε σε προηγούμενο άρθρο, βρήκαν φόρμουλα Μπάιντεν-Μακρόν, ενώ σημειώναμε και γιατί δεν... "παίρνει" την Γαλλία να κρατήσει για πολύ...μούτρα στους Αμερικάνους!
Θα ήταν, σίγουρα, όμορφο και στο εγγύς μέλλον θα άνοιγε το δρόμο για τους Γάλλους σε μια σοβαρή γεωπολιτική ενίσχυση. Εκτός ΝΑΤΟ, το Παρίσι θα στραφεί σε ένα ζήτημα που έχει αντιμετωπιστεί σχετικά πρόσφατα, τη δημιουργία ενός ενιαίου στρατού της ΕΕ, όπου θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Βαρόμετρο οι Τούρκοι ψηφοφόροι στις γερμανικές εκλογές-Που γέρνουν και ποιοι τους κλείνουν το μάτι
Πρώτον, διαθέτει τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις στην ΕΕ, (αλλά μόνο την τρίτη μεγαλύτερη στο ΝΑΤΟ - μετά την Ουάσινγκτον και την Άγκυρα). Δεύτερον, ο μόνος στην Ευρωπαϊκή Ένωση που διαθέτει πυρηνικά όπλα και βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, (το Λονδίνο, όπως όλοι θυμούνται, έχει ήδη εγκαταλείψει την ΕΕ). Τρίτον, ελέγχει πλήρως έναν αριθμό εδαφών διάσπαρτα σε όλο τον Παγκόσμιο Ωκεανό (στη "ζώνη ευθύνης" του AUKUS, αυτή είναι, για παράδειγμα, η Νέα Καληδονία).
Όταν ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ για Εξωτερικές Υποθέσεις και Πολιτική Ασφάλειας Josep Borrell, ο οποίος φαίνεται επίσης πολύ προσβεβλημένος από τις ενέργειες των ΗΠΑ, καλεί την Ευρώπη να "ενεργήσει ανεξάρτητα" και "να αναπτύξει στρατεύματα με τον ίδιο τρόπο όπως οι Αμερικανοί", σίγουρα το καταλαβαίνει ότι χωρίς τον πρωταγωνιστικό ρόλο των Γάλλων, αυτό είναι απλά αδύνατο.
Η απόσυρση από το ΝΑΤΟ, θα έδινε στο Παρίσι ελευθερία ελιγμών και πραγματική κυριαρχία, κάτι που θα ενίσχυε τα ατού του πολλές φορές εντός της ΕΕ και σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά, όπως πολλοί λένε τα τελευταία χρόνια, δεν έχουν μείνει μεγάλοι παγκόσμιοι πολιτικοί ηγέτες στην Ευρώπη, οπότε η Γαλλία θα παραμείνει στο ΝΑΤΟ, οι επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών και του Υπουργείου Άμυνας, το έχουν ήδη επιβεβαιώσει. Αντί να «κλείσει» την πόρτα, το Παρίσι θα ξεκινήσει μια διαδικασία «επαναπροσδιορισμού της στρατηγικής του συμμαχίας» από «μέσα» και οι Αμερικανοί φέρεται να συμφώνησαν σε αυτό.
Ο λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ, είναι η διατλαντική ασφάλεια. Αυτό θέλουμε να υπενθυμίσουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες », δήλωσε η Γαλλίδα υπουργός Άμυνας Φλορέν Παρλέ στην ομιλία της στη Γερουσία, σημειώνοντας ότι η μεταρρύθμιση της συμμαχίας θα πρέπει να« ενισχύσει την άμυνα της Ευρώπης »και να« ξεκαθαρίσει τις σχέσεις »με υπερπόντιους συμμάχους, αφού το καθεστώς του συμμάχου, δεν υποχρεώνει το κράτος «να είναι όμηρος των συμφερόντων μιας άλλης χώρας».
Ενδεικτικά, οι γερουσιαστές αντέδρασαν σε αυτήν την ομιλία με έναν αποδοκιμαστικό βρυχηθμό, περίμεναν πιο αποφασιστικές ενέργειες από τις αρχές για την προστασία της γαλλικής τιμής και της γαλλικής επιρροής, ειδικά επειδή οι λεκτικές εγγυήσεις των Αμερικανών δεν έχουν πλέον εμπιστοσύνη. Εν τω μεταξύ, αυτή η δράση (μεταρρύθμιση του ΝΑΤΟ), αν και όχι πολύ αποφασιστική, και μέχρι στιγμής δεν έχει διευκρινιστεί, αλλά με την παρουσία της πολιτικής βούλησης πολλά υποσχόμενη σιγοντάρει η Γερμανία.
Στην ίδια τη Γερμανία, αυτό δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί. Υπάρχουν εκλογές την Κυριακή, η έκβασή τους είναι απρόβλεπτη, η εξουσία στη χώρα μπορεί να αλλάξει. Προφανώς, μιλάμε για κάποιες άτυπες συμφωνίες που η Μέρκελ δεν θεωρεί δυνατό να επιβεβαιώσει η ίδια, ( αποχωρεί από την ενεργό πολιτική ) όσο και ως υποστηρικτής της ιδέας, ότι η Γερμανία δεν μπορεί να έχει τη δική της ειδική πορεία εξωτερικής πολιτικής και πρέπει να ενεργεί ως μέρος μιας ενωμένης Δύσης.
Η Μέρκελ το ανακοίνωσε πριν από 20 χρόνια, αλλά έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Η Δύση δεν είναι πλέον τόσο ενωμένη, όσο τότε, ο χώρος του Ατλαντικού έχει περάσει από ρωγμές αντιφάσεων. Ταυτόχρονα, η Γερμανία διατήρησε τα δικά της εθνικά συμφέροντα και κάποιος πρέπει να τα υπερασπιστεί, καθώς, όπως έδειξε η πρακτική, οι "αιώνιοι σύμμαχοι" στο πρόσωπο των Αμερικανών ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα δικά τους.
Αυτό υποδηλώνει την κατεύθυνση, προς την οποία οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι θέλουν να μεταρρυθμίσουν το ΝΑΤΟ, προς μεγαλύτερη αυτονομία των κέντρων εξουσίας μέσα σε αυτό. Οι Γάλλοι θέλουν να διατηρήσουν την ίδια την ένωση και τις γενικές υποχρεώσεις στο πλαίσιο της, αλλά να κυνηγήσουν τα συμφέροντά τους στο «αμερικανικό στυλ» και όχι υπό των αμερικανών.
Τους ενοχλεί σαφώς το παράδειγμα, όχι μόνο των Ηνωμένων Πολιτειών (των οποίων η κυριαρχία είναι αδύνατο να αμφισβητηθεί μέχρι στιγμής), αλλά και της Τουρκίας, η οποία, ενώ παραμένει στο ΝΑΤΟ, κάνει ότι θέλει, ακόμη και στο πλαίσιο των συγκρούσεών της με το Παρίσι. Οι Γάλλοι ενοχλούνται με την άποψη που επικρατεί, ότι οι Αμερικανοί μπορούν, οι Τούρκοι επίσης μπορούν, επειδή κανείς δεν μπορεί να τα «βρει» με τον Ερντογάν και οι Γάλλοι δεν μπορούν, διότι έχουν «συμμαχικές υποχρεώσεις».
Η υποστήριξη του Βερολίνου στις φιλοδοξίες του Παρισιού, είναι μια υπενθύμιση ότι οι στόχοι των Γερμανών είναι γενικά οι ίδιοι, αλλά λιγότερο φιλόδοξοι.
Εάν η Γαλλία φαντάζεται τον εαυτό της, αν και όχι μια πολύ μεγάλη, αλλά μια παγκόσμια υπερδύναμη, η ένταξη της οποίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ θα πρέπει να ενισχύσει αυτή τη δύναμη (και όχι να συγκρατηθεί και να μην είναι όμηρος των Αμερικανών, όπως είναι τώρα), τότε το απόλυτο όνειρο ενός μέρους της γερμανικής ελίτ, είναι σήμερα η απόκτηση κυριαρχίας ως τέτοια. Δηλαδή, κάτι που η «στρατηγική της συμμαχίας» δεν προέβλεπε αρχικά γι 'αυτούς.
Τώρα συνειδητοποιεί (γερμανική ελίτ) τουλάχιστον, ότι οι Γερμανοί είναι ώριμοι για να ξεφύγουν ακόμη περισσότερο από την τοξική κηδεμονία των Αμερικανών και να αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη στη στάση τους. Με την έννοια, ότι η σύγχρονη Γερμανία είναι πολύ δύσκολο να απαιτεί αξιώσεις, για παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία. Σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η διακηρυγμένη δύναμη των ενόπλων δυνάμεών της, είναι τμήματα του γενικού συστήματος του ΝΑΤΟ, ενισχυμένη για ανάπτυξη με εντολή της Ουάσινγκτον.
Η επιτυχία των Γάλλων και των Γερμανών, στην ενίσχυση των παγκόσμιων θέσεών τους, ή τουλάχιστον στην απόκτηση της πολιτικής κυριαρχίας τους, θα εξαρτηθεί από το πόσο αποδυναμωμένοι είναι οι Αμερικανοί, αφού έχουν επικεντρωθεί στο ρόλο τους ως παγκόσμιος «χωροφύλακας». Έχουν όμως τουλάχιστον μια πηγή κινήτρων. Για τους Γάλλους είναι μια πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια, αλλά για τους Γερμανούς είναι χρήματα και κάτι σαν ελπίδα.
