Ορισμένες υγειονομικές αρχές προτείνουν τροποποιήσεις στους κανονισμούς τους με στόχο την επιβολή οικονομικών ή άλλων κυρώσεων σε άτομα που δεν εμβολιάζονται κατά του COVID-19 λες και ο εμβολιασμός είναι υποχρεωτικός και λες και έχει πάψει να είναι σε εθελοντική βάση και με ελεύθερη απόφαση.
Ως απάντηση οι ομάδες εργασίας για την ηθική και την προστασία δεδομένων και εμβολιασμών της Ισπανικής Εταιρείας Επιδημιολογίας έχουν καταθέσει από κοινού την ακόλουθη θέση. Εξηγούν ότι επί του παρόντος δεν υπάρχουν επιδημιολογικοί ή ηθικοί λόγοι που να δικαιολογούν την υποχρεωτική φύση του εμβολιασμού και επισημαίνεται επιπροσθέτως ότι μπορεί κάτι τέτοιο ακόμη και να είναι αντιπαραγωγικό.
Είναι αλήθεια ότι η ισπανική νομοθεσία επιτρέπει στις αρχές να επιβάλλουν τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του εμβολιασμού σε ορισμένες περιπτώσεις, αν και είναι λιγότερο σαφές πως μπορεί να λειτουργήσει μια αυτόνομη κοινότητα σε σχέση με την επικράτειά, ειδικά εάν η κατάστασή της είναι καλύτερη από πολλές άλλες.
Από επιδημιολογική άποψη, ο ισπανικός πληθυσμός δέχεται αυτά τα εμβόλια ως επί το πλείστον, περισσότερο από το 80% με βάση τις τελευταίες έρευνες, ποσοστό που πιθανότατα θα ήταν αρκετό
για να αποκτηθεί η ανοσία της αγέλης.
Όταν ένα άτομο εμβολιάζεται προστατεύει τον εαυτό του και, ταυτόχρονα, προστατεύει τους άλλους. Απο την οπτική γωνία της ηθικής, λέει η κοινή δήλωση, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός έχει νόημα μόνο εάν υπάρχει σημαντική απόρριψη του πληθυσμού να δεχτεί ένα εμβόλιο για το οποίο υπάρχουν αξιόπιστες ενδείξεις για την αποτελεσματικότητά του και την ασφάλειά του.
Η υποχρέωση έχει νόημα, λένε οι ειδικοί του Ισπανικού Κέντρου, μόνο εάν η προστασία του κοινού αγαθού πρέπει αναγκαστικά να έρχεται σε αντίθεση με μεμονωμένες αποφάσεις των αντιπάλων του εμβολιασμό. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει με τον εμβολιασμό κατά του COVID-19, διευκρινίζουν.
Ο εμβολιασμός είναι μια προληπτική δραστηριότητα που εφαρμόζεται σε υγιείς ανθρώπους, αλλά περιλαμβάνει ορισμένους κινδύνους και ορισμένες ενοχλήσεις, ακόμη και αν είναι μικρές. Δεν είναι μια θεραπευτική δραστηριότητα που εφαρμόζεται σε ασθενείς για να θεραπεύσει ή να ανακουφίσει από την ασθένειά, λέει η κοινή δήλωση και προσθέτει πως και στις δύο -προληπτικές και θεραπευτικές- δραστηριότητες, είναι απαραίτητο να εφαρμόσετε όσο το δυνατόν περισσότερο την αρχή του σεβασμού των ανθρώπων - η οποία προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι αποφασίζουν
ελεύθερα εάν θα λάβουν αυτά τα μέτρα - υπό την προϋπόθεση ότι αυτό δεν προκαλεί βλάβη σε τρίτους.
Όσο το ποσοστό των ατόμων που αρνούνται τον εμβολιασμό είναι σχετικά μικρό, υποστηρίζει το ισπανικό κέντρο και επισημαίνει πως τα μέτρα για τη στήριξη της δημόσιας υγείας πρέπει να είναι λιγότερο περιοριστικά επί των ατομικών ελευθεριών.
“Σε κάθε περίπτωση, η υποχρέωση των κρατικών και περιφερειακών υγειονομικών αρχών είναι να πείσουν όλους όσοι μπορεί να έχουν επιφυλάξεις κατά του εμβολιασμού και κατά των τεράστιων οφελών που θα αποφέρει. Προσφυγή σε ποινικά ή υποχρεωτικά μέτρα μπορεί επίσης να δημιουργήσει δυσπιστία στον πληθυσμό για τις αρχές, κάτι που είναι πολύ ανεπιθύμητο
για την διαχείριση της πανδημίας. Οι αρχές πρέπει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη εφαρμόζοντας μέτρα βασισμένα στην επιστήμη, με υπευθυνότητα και διαφάνεια. Η υποχρέωση, αν και σχετικά συγκεκαλυμμένη, μπορεί να είναι μόνο η τελευταία προσφυγή όταν το απαιτεί η κατάσταση και δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές λύσεις” καταλήγει το ισπανικό κέντρο.
