Μια ακόμα παράδοση, βαθιά ριζωμένη στον πολιτιστικό ιστό της Ελλάδας, πέφτει θύμα της κυβερνητικής γραφειοκρατίας. Ο νέος νόμος, που ψηφίστηκε πέρσι και τίθεται σε εφαρμογή φέτος, βάζει οριστικό τέλος στο υπαίθριο ψήσιμο στα πανηγύρια, απαγορεύοντας τις παραδοσιακές ψησταριές που αποτελούσαν την καρδιά αυτών των λαϊκών γιορτών. Πλέον, οι σύλλογοι που διοργανώνουν τέτοιες εκδηλώσεις υποχρεώνονται να αναθέσουν την εστίαση σε επαγγελματικές εταιρείες catering, μια απόφαση που όχι μόνο απειλεί την ίδια την ύπαρξη των πανηγυριών, αλλά εγείρει και βαθύτερα ερωτήματα για την σταδιακή διάβρωση των ελευθεριών των πολιτών.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η ενιαία αγορά σφίγγει τη θηλιά! Με απόφαση Κομισιόν τέλος τα κλειστά επαγγέλματα στην Ελλάδα
Η κυβέρνηση δικαιολογεί τον νόμο επικαλούμενη την ανάγκη τήρησης αυστηρών υγειονομικών κανόνων, που ισχύουν για την επαγγελματική εστίαση, καθώς και ζητήματα φορολόγησης και προστασίας από πυρκαγιές, στο πλαίσιο της Πολιτικής Προστασίας. Ωστόσο, πίσω από αυτές τις φαινομενικά λογικές αιτιάσεις, κρύβεται μια σαφής τάση: η επιβολή ολοένα και μεγαλύτερου ελέγχου στις καθημερινές δραστηριότητες των πολιτών και η υπονόμευση της εθελοντικής, κοινοτικής πρωτοβουλίας που αποτελεί τον πυρήνα των τοπικών γιορτών.
Τα πανηγύρια, από τις πιο ζωντανές εκφράσεις της ελληνικής παράδοσης, βασίζονται ιστορικά στην ανιδιοτελή προσφορά των κατοίκων. Οι ψησταριές, γεμάτες με σουβλάκια και λουκάνικα, δεν ήταν απλώς ένα γαστρονομικό στοιχείο – ήταν σύμβολο συλλογικότητας, φιλοξενίας και χαράς. Η υποχρεωτική ανάθεση της εστίασης σε εταιρείες catering, ωστόσο, εισάγει έναν ψυχρό, εμπορικό χαρακτήρα σε αυτές τις εκδηλώσεις, απομακρύνοντάς τες από την αυθεντικότητά τους. Το κόστος αυτής της μετάβασης είναι δυσβάστακτο για πολλούς μικρούς συλλόγους, ιδιαίτερα σε απομακρυσμένες ή οικονομικά ευάλωτες περιοχές, όπου η διοργάνωση τέτοιων γιορτών μπορεί πλέον να καταστεί απαγορευτική.
Σταδιακή απώλεια των ελευθεριών
Η απαγόρευση του υπαίθριου ψησίματος δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Εντάσσεται σε ένα ευρύτερο μοτίβο κρατικών παρεμβάσεων που, υπό το πρόσχημα της ασφάλειας και της τάξης, περιορίζουν σταδιακά τις ελευθερίες των πολιτών. Από την αυστηροποίηση των κανονισμών για δημόσιες συναθροίσεις μέχρι την επιβολή περιορισμών σε παραδοσιακές δραστηριότητες, η κυβέρνηση φαίνεται να επιδιώκει έναν κόσμο όπου κάθε πτυχή της ζωής μας διέπεται από κανόνες, άδειες και επαγγελματικές υπηρεσίες. Η εθελοντική προσφορά, η αυτοοργάνωση και η κοινοτική πρωτοβουλία, που αποτελούν τον πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας, υποχωρούν μπροστά σε έναν ασφυκτικό έλεγχο που μετατρέπει την παράδοση σε εμπόρευμα και την ελευθερία σε προνόμιο.
Η οικονομική επιβάρυνση που προκύπτει από την ανάθεση της εστίασης σε catering δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Η υποχρεωτική συμμόρφωση με υγειονομικούς και φορολογικούς κανονισμούς εισάγει μια γραφειοκρατική πολυπλοκότητα που αποθαρρύνει τους διοργανωτές. Πολλοί σύλλογοι, ιδιαίτερα σε μικρά χωριά, δεν διαθέτουν ούτε τους πόρους ούτε την τεχνογνωσία για να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις. Το αποτέλεσμα; Η εξαφάνιση των πανηγυριών, που για αιώνες αποτελούσαν χώρο συνάντησης, χαράς και διατήρησης της τοπικής ταυτότητας.
Ένα μέλλον Χωρίς παράδοση;
Η απαγόρευση του υπαίθριου ψησίματος δεν είναι απλώς ένα πλήγμα στην ελληνική παράδοση – είναι μια ακόμα απόδειξη ότι οι ελευθερίες μας συρρικνώνονται, βήμα-βήμα, υπό το βάρος ενός υπερρυθμιστικού κράτους. Κάθε νέος κανονισμός, κάθε νέα απαγόρευση, απομακρύνει τους πολίτες από την αυτονομία τους και τους καθιστά εξαρτημένους από επαγγελματικές δομές και κρατικές εγκρίσεις. Το δικαίωμα να συγκεντρωνόμαστε, να γιορτάζουμε και να διατηρούμε τις παραδόσεις μας χωρίς περιττά εμπόδια δεν είναι απλώς ένα προνόμιο – είναι ο πυρήνας μιας ελεύθερης κοινωνίας.
Η κυβέρνηση, με την επιβολή τέτοιων μέτρων, στέλνει ένα σαφές μήνυμα: η ελευθερία της κοινότητας να αυτοοργανώνεται και να εκφράζεται πρέπει να υποταχθεί στον έλεγχο και την τυποποίηση. Το ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι ανησυχητικό: αν σήμερα χάνουμε το δικαίωμα να ψήνουμε σουβλάκια στα πανηγύρια μας, ποιες άλλες ελευθερίες θα θυσιαστούν αύριο στο όνομα της «ασφάλειας» και της «τάξης»; Καθώς οι ψησταριές σβήνουν, μαζί τους κινδυνεύει να σβήσει και η ψυχή της ελληνικής κοινότητας, αφήνοντας πίσω της έναν κόσμο πιο ψυχρό, πιο ελεγχόμενο και λιγότερο ελεύθερο.
