Έντονο προβληματισμό έχει προκαλέσει η αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων από τον Ανδρέα Κονάνο (πρώην Αρχιμανδρίτη). Μετά τον σάλο που προκάλεσε με τον αποσχηματισμό του, ήρθε για ακόμη μια φορά στο προσκήνιο εμφανίζοντας σαν Άγιο έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει την ζωή του στην κοινωνική αλληλεγγύη. Με φράσεις όπως “Ο Χριστός της Γειτονιάς.,Ο Ιησούς της καρδιάς” σχολιάζει την ομολογουμένως σπουδαία πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης που ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος στην Αθήνα το 2011 και ονομάζεται "Ο άλλος άνθρωπος". Μέσω της "κοινωνικής κουζίνας" η ομάδα "Ο άλλος άνθρωπος" μαγειρεύει φαγητό σε δημόσιους χώρους εξυπηρετώντας καθημερινά τις ανάγκες 3.000 Αθηναίων. Το έργο αναμφισβήτητο, αλλά μέχρι να εμφανίζεται με την μορφή Αγίου υπάρχει κάποια διαφορά...
Διαβάτε την χθεσινή ανάρτηση του κ. Κονάνου:
Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
(Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος)
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ- ΕΜΠΝΕΥΣΗ
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν πολύ χορταστικά και πλούσια την αγάπη.
Που νοιάζονται τους άλλους, λες και δεν έχουν οι ίδιοι δικά τους προβλήματα, αγωνίες, θέματα, ανησυχίες και άγχη.
Δίνονται όπου υπάρχει ανάγκη.
Η καρδιά τους νιώθει έναν χορτασμό παράδοξο και πλήρη και θέλουνε και άλλους να χορτάσουν: με αγάπη, ζεστασιά, λεφτά, στήριξη, παρηγοριά, φαγητό, ένα χάδι, ένα έστω χαμόγελο.
Μεταφράζουν την ομορφιά της ψυχής τους σε πολύ πρακτικές κινήσεις.
Μετουσιώνουν την αόρατη ποιότητα της αγάπης σε πράξεις πολύ συγκεκριμένες.
Όχι λόγια μονάχα. Όχι ευχολόγια και ¨μακάρι¨, ¨είθε¨, ¨σας εύχομαι¨, μα έργα, αγορές, έξοδα, μαγειρέματα, προσωπική συμμετοχή, μοίρασμα, τάισμα, θυσία, προσφορά.
Ο Χριστός της Γειτονιάς.
Ο Ιησούς της καρδιάς.
Ο Θεός που γίνεται πάλι αγάπη έμπρακτη και βγαίνει στο δρόμο να βρει τον συγκεκριμένο πεινασμένο και να τον ταΐσει στο στόμα, χωρίς να σιχαθεί τα σάλια του, την απλυσιά ή όποια βρώμα του, αν, και όπου τη συναντήσει.
Χωρίς να κοιτάξει χώρα, θρησκεία, φύλο, ρόλο, τίτλους κι ετικέτες.
Διάβασα για τον ¨Άλλο άνθρωπο” λίγα πράγματα στο διαδίκτυο. Βρήκα κι αυτό το απόσπασμα στη Wikipedia που με συγκίνησε πολύ:
«Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος ήταν στέλεχος πολυεθνικής εταιρίας με προϋπηρεσία 25 ετών στο χώρο της διαφήμισης και του μάρκετινγκ. Το Σεπτέμβριο του 2009 απολύθηκε από τη δουλειά του σε ηλικία 47 ετών και αναγκάστηκε να επιστρέψει στο πατρικό του. Μετά από 2 χρόνια ανεπιτυχούς αναζήτησης εργασίας το Δεκέμβριο του 2011, παρατηρώντας δυο παιδιά να μαλώνουν για λαχανικά στον κάδο απορριμμάτων της λαϊκής αγοράς, αποφάσισε να αναλάβει δράση. Έφτιαξε δέκα τόστ και πήγε στη λαϊκή αγορά για να τα μοιράσει σε ανθρώπους που έψαχναν για τροφή στα σκουπίδια. Ο κόσμος στην αρχή δεν ανταποκρίθηκε, μέχρι που άρχισε ο ίδιος να τρώει ένα από τα τοστ. Μετά από αυτό οι άνθρωποι άρχισαν να ξεπερνούν τις αναστολές τους και πλησίασαν να πάρουν τοστ και να τα φάνε μαζί με τον Κωνσταντίνο. Στη συνέχεια πήγε στη λαϊκή και έκανε όπως λέει ο ίδιος αυτό που σπούδασε (μάρκετινγκ): ζητούσε από τους πωλητές να συνεισφέρουν πρώτη ύλη από τον πάγκο τους και άρχισε να μαγειρεύει στο δρόμο και να τρώει μαζί με τον κόσμο. Με τον τρόπο αυτό ξεκίνησε η ιδέα της "κοινωνικής κουζίνας": ο κ. Πολυχρονόπουλος διαχωρίζει το έργο του από τη φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη δηλώνοντας ότι για να δεχτεί μια προσφορά πρέπει εκείνος που θέλει να κάνει τη δωρεά να συμμετάσχει στη δράση, τρώγοντας από το ίδιο καζάνι με όλους».
Μελετώντας το κείμενο αυτό ένιωσα σαν να διαβάζω προσευχή, κι ήρθα λιγάκι σε επαφή με το μεγαλείο της όμορφης ψυχής του, που σίγουρα διατηρεί κάτι απ’ τη φρεσκάδα της κίνησης των ποταμών, των θαλασσών, των Αγγέλων, του άνεμου και ό, τι σ’ αυτό τον κόσμο κινείται με ορμή και φόρα ασταμάτητη.
Άνθρωπος με ψυχή καλλιεργημένη.
Με ζωή αληθινή.
Με αγάπη λαμπερή.
Με ξεχείλισμα που περισσεύει να ποτιστούνε κι άλλοι.
Μπορούμε κι εμείς να ποτιστούμε απ’ το ξεχείλισμα αυτό. Το πιθανότερο είναι ότι εμείς δεν θα φάμε φαγητό από τα χέρια του, μιας κι έχουμε το ψυγείο μας γεμάτο. Μπορούμε όμως να αντλήσουμε κάτι από το ζήλο του, την όρεξή του, το κέφι και την φωτεινή ενέργειά του.
Να εμπνευστούμε!!!
Εγώ πολύ τον ζήλεψα, τον θαύμασα, και νοερά υποκλίθηκα μπροστά στην κουζίνα και τις κατσαρόλες του, ζητώντας του να μου δώσει ένα πιατάκι σούπα απ’ την κατσαρόλα που κρατά στο έργο του Fikos, https://instagram.com/fikosantonios?igshid=1u05o3p0e7co όχι για να το φάω, μα κυρίως για να αναλύσω και να ψηλαφήσω τα συστατικά της αγάπης του.
Να μου δώσει ένα πιατάκι από τα χέρια του, για να το ‘χω να το κοιτάω όταν βαριέμαι, όταν μελαγχολώ ή πλήττω, όταν λέω ¨δεν μπορώ¨ και ¨η ζωή είναι δύσκολη¨ και ¨πώς θα τα καταφέρω εγώ¨ και άλλα τέτοια υποπροϊόντα της απογοήτευσης και του ψυχικού μαρασμού.
Ευχαριστούμε που υπάρχουν τέτοιοι υπέροχοι άνθρωποι, στολίδια του πλανήτη μα και του σύμπαντος όλόκληρου.
Ευχαριστούμε και τον φίλο μου, τον ζωγράφο και σπουδαίο σύγχρονο καλλιτέχνη, Φίκο, https://instagram.com/fikosantonios?igshid=1u05o3p0e7co , που με ευαισθησία ζωγραφίζει αυτούς τους λαμπερούς ανθρώπους, ώστε να μένουν για πάντα στην καρδιά και στα μάτια μας μπροστά, να μας ξυπνάνε, να μας φωτίζουν, να μας αγαπούν.
