Το βράδυ της 19ης Ιουλίου, ημέρα Παρασκευή, παραμονή της εισβολής, γυρίζαμε με λαντ-ρόβερ όλα τα Κάτω Φυλάκια (2ος Λόχος) μαζί με τον Υπ/γό Δαμιανίδη Χρήστο, διοικητή Λόχου Διοικήσεως, που έδινε αυστηρές οδηγίες στους άνδρες των φυλακίων να μην πυροβολούν προς τον Τ/Κ θύλακα, και ότι σε περίπτωση που κάποιος πυροβολούσε θα έπρεπε να βρεθεί νεκρός Τούρκος στα 10 μέτρα από το φυλάκιο, διαφορετικά όποιος είχε πυροβολήσει θα πήγαινε στρατοδικείο.
Μου είχε κάνει εντύπωση η διαταγή αυτή, και όταν ρώτησα τον Υπ/γό τι συμβαίνει μου απάντησε ότι υπάρχουν διαταγές για να μην δώσουμε αφορμή στους Τούρκους να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και να δημιουργήσουν επεισόδια. Με την επιστροφή μας στην έδρα του τάγματος το βράδυ της 19ης Ιουλίου, πέρασα και από τον θάλαμο Διαβιβάσεων, και θυμάμαι που ο διαβιβαστής μού έδειξε σήμα του ΓΕΕΦ (το οποίο είχε ήδη δώσει στον Διοικητή) το οποίο ανέφερε: «Α/Α ΤΣΙΑΡΛΙ»… εκ των υστέρων έμαθα ότι αυτός ήταν κωδικός για πλήρη αντιαεροπορική ετοιμότητα, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να ταχθούν τα αντιαεροπορικά πολυβόλα…. κάτι που δεν έγινε… Όλα αυτά συνέβαιναν το βράδυ που η Τουρκική αποβατική αρμάδα είχε αποπλεύσει από την Μερσίνα, και έπλεε ολοταχώς προς τις ακτές της Κερύνειας.
20 Ιουλίου – Ξημέρωμα
Ξημέρωσε η 20η Ιουλίου – ημέρα Σάββατο…. Εγερτήριο στις 4:30 π.μ.… Θυμάμαι ήμουν ακόμα με τις σαγιονάρες και την νιψομαντηλιά γύρω στο σβέρκο, ήμουν στη μέση της πλατείας της έδρας του τάγματος, κι΄ έπινα τσάι από την καραβάνα κοιτάζοντας προς τον Πενταδάκτυλο… Έτσι όπως είχα την καραβάνα σηκωμένη στο ύψος του στόματος, είδα 3-4 στήλες άσπρου καπνού να σηκώνονται από την κορυφογραμμή του Πενταδακτύλου, κι΄ ένα μαχητικό αεροπλάνο να πετά με κατεύθυνση από δυτικά προς ανατολικά, πάνω από τον θύλακα Αγύρτας – Κιόνελι και να κουνά τα φτερά του σαν χαιρετισμό προς τους Τούρκους στον θύλακα αποκάτω… με την άκρη του ματιού μου είδα πυκνά σύννεφα μαύρου καπνού στ΄ αριστερά, στο βάθος του ορίζοντα… κοίταξα προς τα εκεί και είδα πολλές στήλες πυκνού μαύρου καπνού, και μαχητικά αεροπλάνα να κάνουν βυθίσεις πάνω από την περιοχή της Μύρτου.
Στεκόμουν σαν αποσβολωμένος με την καραβάνα με το τσάι ακόμα στο χέρι κοιτάζοντας όλο αυτό το σκηνικό μη πιστεύοντας αυτά που έβλεπα… ήταν ένα εξωπραγματικό συναίσθημα…. ένοιωθα ότι παρακολουθούσα κινηματογραφική ταινία….. μόνο που δεν ήταν ταινία, ήταν πραγματικότητα και βρισκόμουν μέσα! Η Τουρκική εισβολή είχε ξεκινήσει, και δυστυχώς μας βρήκε στον ύπνο…
20 Ιουλίου – Η ρίψη των αλεξιπτωτιστών
Φωτιές είχαν ξανά-ανάψει στον Πενταδάκτυλο από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς… Κάποια ώρα αργότερα – ακόμα νωρίς το πρωί, ένα μαχητικό έκαμε βύθιση και πολυβόλησε την έδρα του τάγματος…. Προς τα ανατολικά, τουρκικά μαχητικά βομβάρδιζαν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και το αεροδρόμιο Λευκωσίας. Μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, στήθηκαν τα αντιαεροπορικά πολυβόλα, και άρχισαν να φορτώνονται τα σχετικά εφόδια πάνω στα οχήματα μεταφοράς, για την μετάβαση του τάγματος στην διάβαση του Αγ. Παύλου πάνω στον Πενταδάκτυλο, που ήταν η πολεμική έδρα του τάγματος.
Μέσα σε όλο αυτό τον αναβρασμό, γύρω στις 05:30 π.μ. ακούσαμε ένα συνεχές βουητό στην περιοχή, νότια του Αγ. Βασιλείου. Αντιληφθήκαμε πάνω από 10 αργοκίνητα μεταγωγικά, που πετούσαν χωρίς συνοδεία μαχητικών
ευθυγραμμισμένα το ένα πίσω από το άλλο…. περίπου στο ύψος της Δένειας με κατεύθυνση προς Λευκωσία. Θυμάμαι τους πολυβολητές να ρωτούν φωναχτά: «Κύριε Διοικητά να ρίξουμε;», για να πάρουν την απάντηση από τον Υποδιοικητή, Ταγματάρχη Καλλιμάνη Νικόλαο: «Όχι, συμμαχικά είναι!»…
