Έγιναν πολλές συζητήσεις στην Αθήνα µε αφορµή την τοποθέτηση του πρέσβη των Ηνωµένων Πολιτειών, Τζέφρι Πάιατ, για τη συµµετοχή της κατοχικής δύναµης Τουρκίας στο East Med Gas Φόρουµ (Φόρουµ για το Φυσικό Αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο), στο οποίο λαµβάνουν µέρος χώρες που διαθέτουν φυσικό αέριο.
Σε αυτό συµµετέχουν η Αίγυπτος, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ιορδανία, η Παλαιστινιακή Αρχή, το Ισραήλ και η Κύπρος. Η συµµετοχή της Παλαιστινιακής Αρχής και του Ισραήλ αλλά και άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής που βρίσκονται απέναντι στο εβραϊκό κράτος «ερεθίζει» την Ουάσιγκτον, η οποία θα ήθελε και τη συµµετοχή της Τουρκίας, ελπίζοντας πως µε τον τρόπο αυτό «θα ηµερέψει το θηρίο». Ποιος θα απέκλειε την κατοχική δύναµη από το Φόρουµ αν δήλωνε δηµόσια και επίσηµα ότι τερµατίζει τις προκλήσεις και επιθυµεί τη γνήσια συνεργασία;
Είναι περιττό να σηµειώσουµε ότι η Τουρκία δεν έχει µέχρι στιγµής ούτε προβλέπεται να βρει ενεργειακούς πόρους. Και αυτό την έχει θυµώσει σε σηµείο που την έχει κάνει να εξελιχθεί σε µια πολύ επικίνδυνη χώρα.
Και είναι επικίνδυνη και για τα συµφέροντα των µεσογειακών χωρών αλλά και για τη στρατηγική της Αµερικής και της Ρωσίας στην ευρύτερη γειτονιά µας. Απλώς στην Ουάσιγκτον κοιµούνται τον ύπνο του δικαίου και στη Μόσχα ευτυχώς ξεκίνησαν να τον παρακολουθούν, διότι ίσως χρειαστεί να τον αντιµετωπίσουν. Ο Ερντογάν πάνω απ’ όλα είναι άφιλος. Χρησιµοποιεί χώρες και ηγέτες όσο τους χρειάζεται… Η περίπτωση του προέδρου Ντόναλντ Τραµπ είναι η πιο χαρακτηριστική.
Παραδοσιακά οι Αµερικανοί πιστεύουν, ακόµα και τώρα που η Τουρκία έχει αποµακρυνθεί σηµαντικά από τη ∆ύση, ότι η κατοχική δύναµη πρέπει να παραµείνει στη σφαίρα επιρροής τους.
Και αυτός είναι ο λόγος που και σήµερα συνεχίζουν την προσπάθεια να επαναφέρουν τον Ταγίπ Ερντογάν στο δυτικό «µαντρί». Ούτε ο πιο αισιόδοξος Αµερικανός γραφειοκράτης πιστεύει ότι µε τον Τούρκο πρόεδρο στα ηνία της χώρας θα συµβεί η «µεγάλη επιστροφή». Και εστιάζουν το πρόβληµα προσωπικά στον Ερντογάν, ο οποίος είναι έντονα προβληµατικός. Και επαναλαµβάνω, είναι και επικίνδυνος στον υπερθετικό βαθµό. ∆εν έχει το παραµικρό πρόβληµα να προκαλέσει πολεµικές συγκρούσεις. Βρίσκεται σε ένα µόνιµο καθεστώς άρνησης, είναι µονίµως παραπονούµενος, είναι όπως ένα παιδί που πιστεύει ότι «δεν το παίζουν» οι συµµαθητές του. Μερικοί ίσως βρουν τα παραπάνω µη σοβαρά. Αλλά αυτή είναι η πραγµατική κατάσταση. Οι χώρες της Μεσογείου, ειδικά το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Ελλάδα και η Κύπρος, νιώθουν καθηµερινά την επιθετικότητα της Τουρκίας του Ερντογάν.
Η Αµερική, λοιπόν, δεν πρόκειται να δεχθεί την απώλεια της Τουρκίας στη Ρωσία ή τη µετατροπή της σε ένα νέο Ιράν. Αυτό πρέπει να µην το ξεχάσουµε ποτέ, έτσι για να µην εκνευριζόµαστε όταν δεν µας αρέσουν οι αµερικανικές δηλώσεις. Αλλωστε, αποτελεί και θέση της Αθήνας και της Λευκωσίας να παραµείνει η Τουρκία στη ∆ύση…
Οι προκλήσεις...
Βεβαίως, για να είµαστε δίκαιοι, από την Αµερική εκδίδονται και καλές ανακοινώσεις. Ιδιαίτερα για την Κύπρο, για το παράνοµο µνηµόνιο της Τουρκίας µε τη Λιβύη και την ΑΟΖ όλων των ελληνικών νησιών. Ολοι θέλουµε -και απαιτούµενα λάβουν θέση για τις άθλιες και απαράδεκτες προκλήσεις στο Αιγαίο. Και πρέπει να το πράξουν. Η αµερικανική στάση του Ποντίου Πιλάτου υποθάλπει την επιθετικότητα του Ταγίπ Ερντογάν.
Οι Αµερικανοί, στο επίπεδο του προέδρου Τραµπ, πρέπει να πουν στον ταραξία της Τουρκίας ότι δεν θα ανεχθούν καµία άλλη πρόκληση από τη µεριά του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ιγνατίου: Η τρικυµία στις ΗΠΑ σηκώνει κύµα στο Αιγαίο
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πρέπει να του τονίσουν αυτά που λέει και φωνάζει ο Αµερικανός πρέσβης στην Αθήνα: ότι η Αµερική δεν θα ανεχθεί οποιαδήποτε πολεµική πρόκληση εναντίον της χώρας µας.
Πρέπει η ισχυρή παρέµβαση να πραγµατοποιηθεί τώρα. Όχι όταν γίνει το κακό. ∆ιότι µπορεί να µην τα καταφέρουν, όπως το 1996 στα Ιµια. Τότε ήταν πρόεδρος ο Μπιλ Κλίντον και µεσολαβητής ο «οδοστρωτήρας» Ρίτσαρντ Χόλµπρουκ.
Οι συνθήκες είναι διαφορετικές και εδώ έχουµε να κάνουµε µε τη σχιζοφρενική περίπτωση του Ερντογάν. Η αθηναϊκή ελίτ πρέπει να καταλάβει ότι ο Τούρκος πρόεδρος τα θέλει όλα, έχει εκπονήσει σχέδιο και είναι αποφασισµένος να το υλοποιήσει. Οι δηλώσεις της Αθήνας δεν πείθουν.
Απαιτείται να βγει µπροστά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και να ανακοινώσει στον λαό την απόφασή του στην περίπτωση που η Τουρκία πράξει το αδιανόητο: Στην περίπτωση που ανοίξει την πόρτα του τρελοκοµείου.
∆εν νοµίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα και την Κύπρο -πέραν των ψεκασµένων- που επιθυµούν τον πόλεµο. Και οι δύο χώρες είναι µέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και έχουν αποδείξει πως πάνω απ’ όλα θέλουν και σέβονται την ειρήνη. Οµως η γεωγραφία είναι αµείλικτη. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχουν απέναντί τους τη Γαλλία. Αλλά µια χώρα παραβάτη, που ερεθίζεται µε την παρανοµία. Και επειδή δεν θα έρθει κανείς να µας βοηθήσει, όπως παραδέχονται νυν και πρώην κυβερνητικοί αξιωµατούχοι, πρέπει να πάρουµε τη µεγάλη απόφαση: Να υποστηρίξουµε οι ίδιοι τους εαυτούς µας.
Έχω την αίσθηση ότι είµαστε οι µοναδικοί λαοί που περιµένουµε από άλλους να µας λύσουν τα προβλήµατα. Αυτή η νοοτροπία που επέβαλαν οι ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσίας µας οδήγησε στο σηµερινό σηµείο. Να απειλεί ασύστολα η Τουρκία και εµείς να επικαλούµαστε… το διεθνές δίκαιο. Είµαστε... αξιολύπητοι. Αλλά και οικτροί ικέτες των ξένων.
Η Τουρκία του Ερντογάν τα ακούει όλα αυτά και ορθά τα εκλαµβάνει ως αδυναµία, ίσως και ως δειλία. Πρέπει να αλλάξουµε. Οι Ελληνες ηγέτες πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται διαφορετικά. ∆εν θα µας σώσουν ούτε ο Τραµπ ούτε ο Πούτιν,
