Η αλήθεια είναι ότι μονάχα όταν χάσουμε κάτι αντιλαμβανόμαστε την αξία ή σημασία του για εμάς. Όταν το έχουμε συνήθως το καταστρέφουμε. Δε μπορούμε να εκτιμήσουμε το πόσο σημαντικό ήταν για την ζωή μας. Αυτές τις μέρες νομίζω ότι βιώνουμε ακριβώς μια τέτοια απώλεια. Ένα βαθύ πένθος μια σπουδαίας αξίας που δεν είχαμε εκτιμήσει. Της ελευθερία μας.
Στην προσπάθεια να καταστείλουν την διάδοση του θανατηφόρου ιού και επιδημίας, οι κυβερνήσεις καθημερινά αναγγέλλουν διαδοχικά μέτρα, που συρρικνώνουν την ελεύθερη μετακίνηση μας, διαμορφώνοντας μια νέα πραγματικότητα ζωής. Όλα έχουν αλλάξει.
Πέρα όμως από την απώλεια των καθημερινών ελευθεριών μας, η κρίση αυτή έρχεται να μας δώσει ακόμη ένα μάθημα, ότι στην ζωή αυτή εάν η ελευθερία δεν συνδυάζεται με την ευθύνη και την αγάπη είναι καταστροφική.
Το σύνθημα ""κάνω ότι θέλω επειδή έτσι μου αρέσει…"", αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεων του σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, επέφερε τα σημερινά αποτελέσματα της κρίσης. Γιατί κάναμε ότι θέλαμε χωρίς ενδιαφέρον για το σύνολο της ζωής.
Ο άγιος Σιλουανός του Άθω, έλεγε ότι η αμαρτία που κάνω μόνος στο κελί μου έχει συνέπειες σε ολάκερη την κτίση. Καμία ενέργεια μας αλλά και καμία ενέργεια των άλλων, δεν μένει δίχως επιπτώσεις σε αυτό που ονομάζουμε ζωή.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Η παρουσία μας, οι επιλογές μας, συνδέονται πάντα με κάποιον άλλο. Η ακραία εξατομικευμένη επιθυμία, που δεν λαμβάνει υπόψιν της κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό της κάνοντας το κέφι της, «γιατί έτσι μου αρέσει….», φαίνεται απόλυτα αδύναμη να προασπίσει την ζωή.
Όχι μονάχα οι επιλογές του ενός επηρεάζουν άμεσα την ζωή του άλλου, αλλά και κανείς όπως βλέπουμε με την επιδημία αυτού του ιού δεν μπορεί να σωθεί χωρίς τον άλλον. Χρειαζόμαστε πέρα από εμάς και την ευθύνη του άλλου για να σωθούμε.
Το βλέπουμε τις ημέρες αυτές, στην επιδημία του ιού που δεν φτάνει μονάχα εγώ να προσέχω, αλλά και οι άλλοι. Ο ένας πρέπει να φροντίσει για τον άλλο. Αυτή είναι άλλωστε η μεγάλη αλήθεια του Ευαγγελίου, ότι η σωτηρία μας περνάει πάντα μέσα από τον πλησίον.
Όμως ας μην ξεχνάμε μια βασική αλήθεια της χριστιανικής ζωής, ότι καμία δοκιμασία δεν έρχεται χωρίς να μας κρατάει μια ευλογία. Έτσι αισθάνομαι ότι η ευλογία που θα μας δώσει αυτή η πανδημία, πέρα από την αναγνώριση για ακόμη μια φορά της αξίας που έχει η ζωή, θα είναι να εκτιμήσουμε ότι η ελευθερία πρέπει να συνδυάζεται με την ευθύνη, την αγάπη και την αλληλεγγύη.
Δεν μπορώ με λίγα λόγια να σωθώ μόνος δίχως την παρουσία του άλλου στην ζωή μου. Ο άλλος ζει μέσα μου, είτε ως παρουσία είτε ως απουσία. Είτε ως υπεύθυνος είτε ως ανεύθυνος. Είναι απόλυτα απαραίτητος όσο και εγώ, για να υπάρχει η ζωή.
