ΑΠΟΨΕΙΣ

Μου έλεγε τις προάλλες μια παλιά φίλη από το Σουφλί, που έμενε από τα μαθητικά μας χρόνια στη Θεσσαλονίκη, πως οι τελευταίες εικόνες που πήρε μαζί της επιστρέφοντας από τον πυρόπληκτο Έβρο στο τέλειωμα του καλοκαιριού δεν ήταν μόνο αυτές του αλαλιασμένου κόσμου απ' τα αποκαϊδια της Δαδιάς και των γύρω χωριών όπου κάηκαν σπίτια και περιουσίες

Ήταν μια ανάσα ελπίδας, του τύπου ''κάτι είναι κι αυτό μέσα στην τόση μαυρίλα της δυστοπίας που αντιμετωπίζουμε'' με επίκεντρο την ισοπεδωμένη σαν βομβαρδισμένη Μαγνησία και την κραυγή αγωνίας που εκπέμπουν οι κάτοικοί της