Στην έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (Μάρτιος 2016), ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, παρουσίασε, μεταξύ άλλων, σε όλους τους Μητροπολίτες τι έγραφε ο υπεύθυνος των εμπειρογνωμόνων, με τη συνεργασία των οποίων εμπνεύστηκε και έθεσε σε εφαρμογή τα Νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα στο Μάθημα των Θρησκευτικών (ΜτΘ), αυτά τα πνευματικά εγκλήματα, σε βάρος των ορθόδοξων παιδιών, των Θεολόγων και του ορθόδοξου ελληνικού λαού, για να φτάσει να εγκριθεί το δόλιο σχέδιό τους και να εισαχθεί στα σχολεία επί ΣΥΡΙΖΑ επί υπουργού Ν. Φίλη.
Ο Μητροπολίτης αποκάλυψε στους Ιεράρχες τις θέσεις που είχε ο υπεύθυνος των Νέων Προγραμμάτων και των Φακέλων είχε τελείως για τα προηγούμενα Προγράμματα και τα Βιβλία του του 2003-2006 για τα Θρησκευτικά, στα οποία ήταν πάλι ο γενικός υπεύθυνος και συντονιστής, όπως και στα Πολυθρησκειακά Προγράμματα και Βιβλία.
Σε άρθρο του, λοιπόν, ο συγκεκιρμένος υπεύθυνος και ένας από τους βασικούς εμπνευστές, με τίτλο «Το μάθημα των Θρησκευτικών και το ζήτημα της απαλλαγής», όπως σημειώνει ο Σεβασμιώτατος, τον Μάρτιο του 2016, μεταξύ άλλων, έγραφε: «Το υφιστάμενο μάθημα των Θρησκευτικών, όπως και οι γενικότεροι προσανατολισμοί και οι επιλογές της δημόσιας εκπαίδευσης, πέρασε από διάφορες φάσεις, με αποτέλεσμα να μην είναι πλέον μονοφωνικό ή κατηχητικό ή αυστηρά ομολογιακό. Σήμερα τείνει σταθερά να είναι ένα μάθημα ανοικτό, πλουραλιστικό και ανεκτικό προς τις άλλες χριστιανικές ομολογίες αλλά και τις άλλες θρησκείες με γνωσιακό και παιδαγωγικό χαρακτήρα. Ως εκ τούτου, το υφιστάμενο μάθημα των Θρησκευτικών συνιστά γνωριμία με τα μορφωτικά αγαθά, τις αξίες και τον πολιτισμό που διαμόρφωσε ο Χριστιανισμός και η ορθόδοξη παράδοση, ενώ παράλληλα διδάσκεται το θρησκευτικό φαινόμενο γενικά και οι μεγάλες θρησκευτικές παραδόσεις των λαών. Ακόμη, στο πλαίσιο του μαθήματος, τα κοινωνικά και υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου προσεγγίζονται με πνεύμα διαλόγου, ελευθερίας και καταλλαγής, χωρίς ομολογιακή εμμονή, κατηχητισμό, φανατισμό ή μισαλλοδοξία. Μέ άλλα λόγια, το σύγχρονο μάθημα των Θρησκευτικών βοηθά στην κατανόηση της παράδοσης και εκφράζει τον θρησκευτικό πολιτισμό μας με σεβασμό προς κάθε ετερότητα».
Παρατηρούμε, συνεπώς, τις αντιφάσεις στις οποίες πέφτει ο Υπεύθυνος, όταν ο ίδιος θεωρεί και συνεχίζει να θεωρεί το ίδιο, το δικό του Πρόγραμμα του 2003-2006, ως ξεπερασμένο, κατηχητικό και αναχρονιστικό!
Αυτό το στοιχείο και μόνον, χωρίς τα αμέτρητα άλλα, αποδεικνύει, τις προθέσεις και τις πράξεις αυτών των ανθρώπων, σε βάρος, πρωτίστως, του ορθόδοξου ΜτΘ. Φαρισαϊκού τύπου, λοιπόν, πολεμική, αποτελεί η πολεμική που ασκήθηκε και ασκείται εναντίον των προηγουμένων Προγραμμάτων και Βιβλίων του 2003-2006.
Και διερωτάται κανείς, πώς μπορούν να κυκλοφορούν στην ελληνική κοινωνία, αλλά και εντός της Εκκλησίας οι άνθρωποι αυτοί, συνεχίζοντας, αγέρωχα και αμετανόητα, το ανόσιο έργο τους, εναντίον της ορθόδοξης πίστεως, μετά την ακύρωση από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) όλων αυτών των αντορθόδοξων μεθόδων που χρησιμοποίησαν για τη μετάλλαξη της ορθόδοξης συνείδησης των μαθητών/τριών.
Εκτός, όμως, από όσα, ειπώθηκαν και γράφτηκαν, για τα Πολυθρησκειακά Προγράμματα και Βιβλία, διερωτάται κανείς, πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να κυκλοφορούν ακυρωτικά για τους ίδιους και τα Προγράμματά τους, αποφάσισε το ΣτΕ, πώς μπορούν να κυκλοφορούν με ψηλά το κεφάλι και να εμφανίζονται ενώπιον του Αρχιεπισκόπου και των Μελών της Ιεραρχίας, εντός των Πανεπιστημίων και των ορθοδόξων Ενοριών, μετά την Επιστολή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, στον τότε Πρωθυπουργο και στους Αρχηχούς των Κομμάτων της Βουλής, στα οποία στιγμάτιζε με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο το πνευματικό εγκληματικό σχέδιο, που είχαν εμπνευστεί κατά της ορθόδοξης Εκκλησίας και του ορθόδοξου ΜτΘ;
Αποτελούν ντροπή για τη Θεολογία όσα περιέχουν το Πρόγραμμα και ο Οδηγός Εκπαιδευτικού και κυρίως η μεθόδευση παραπλάνησης των παιδιών που επιχειρείται, προκειμένου να τα προσανατολίζουν σε μια, μακράν της Εκκλησίας, κοσμικού και διαθρησκειακού τύπου «πνευματικότητα».
Αλλοιώνοντας τον όρο «κατήχηση», δυσφημίζουν τόσο τους διδάσκοντες όσο και τα έως το 2016 Προγράμματα και Βιβλία των Θρησκευτικών, που έγραψαν οι ίδιοι, ως «κατηχητικά» για να καταφέρουν να παραλλάξουν τον αληθινό σκοπό του ΜτΘ, που είναι η εν ελευθερία διδασκαλία των δογμάτων των αρχών και των αρετών της αγιοπνευματικής παραδόσεως της ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.
Η κατάχρηση του όρου «Κατήχηση», όμως, που εφηύραν οι πολέμιοι της εκκλησιαστικής ιστορίας και παραδόσεως, δεν είναι η εκκλησιαστική Κατήχηση καθώς, επιστημονικά και ιστορικά, η Κατήχηση συνδέεται με την Εκκλησία και αποτελεί πνευματικό της τέκνο και μέσο το δε ΜτΘ μετέφερε και μεταφέρει στα παιδιά τους διαχρονικούς πνευματικούς θησαυρούς της διδασκαλίας, της εμπειρίας και των πνευματικών βιωμάτων της Εκκλησίας.
Ουσιαστικά, το περιεχόμενο της Κατήχησης της Εκκλησίας, όπως και του σχολικού ΜτΘ καθώς και η πνευματικότητά τους ταυτίζονται με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, αλλά, κάθε ένα έχει το δικό του χριστιανικό στόχο.
Η μεν Κατήχηση, χρησιμοποιεί την εκκλησιαστική διδασκαλία για να καλλιεργήσει και να ενδυναμώσει τον αγιοπνευματικό σκοπό της ζωής του Χριστιανού, προκειμένου να ζει με αληθινή και έμπρακτη πίστη εντός της Εκκλησίας και να οδηγείται στην πνευματική του ολοκλήρωση.
Το δε ΜτΘ, επίσης, μεταφέρει τους διδακτικούς θησαυρούς της εκκλησιαστικής διδασκαλίας στους/στις ορθόδοξους νέους/ες για να βρίσκονται κοντά στη Εκκλησία, ως μέλη της και να καλλιεργούν, τη χριστιανική τους συνείδηση, ως προσωπικότητες, με στόχο την ενάρετη ζωή και τη συνέπειά τους στις αρχές και τις αρετές που είναι ανάγκη να έχουν ως πιστοί και ως συνεπείς πολίτες στη ζωή τους.
Η μετασχολική προοπτική των καλλιεργημένων χριστιανικών συνειδήσεων, βοηθά τα παιδιά να εξελιχθούν σε ευσυνείδητους πολίτες, με αρετές και αξίες και με αγαπητικές σχέσεις προς τον Θεό, τον συνάνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον.
Ο στόχος της αγιότητας, που έχει, εκ Θεού, κάθε Χριστιανός στη ζωή του, είτε μαθητεύει στην Κατήχηση της Εκκλησίας είτε μαθητεύει στο ΜτΘ, είναι θέμα και αποστολή που ποικίλει, ανάλογα με την ενάρετη πίστη και ευσέβεια, που έχει ως μέλος της Εκκλησίας.
Η βάση των Πνευματικών Χαρισμάτων είναι η ίδια. Ο διαχωρισμός του ΜτΘ από την εκκλησιαστική Κατήχηση, είναι εκ του πονηρού και δεν στέκεται επιστημολογικά, αφού και οι δύο διδακτικές δράσεις αρδεύουν το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό τους από τη διδασκαλία του Χριστού και της Εκκλησίας.
Ωστόσο, τόσο η Κατήχηση, όσο και το ΜτΘ, συμβάλλουν, από διαφορετική αφετηρία, στην καλλιέργεια της χριστιανικής θρησκευτικής ταυτότητας και της εν Χριστώ και εν αληθεία ζωής.
Αυτό που δεν επιτρέπεται, ούτε στο ΜτΘ ούτε στην εκκλησιαστική Κατήχηση, είναι ο προσηλυτισμός, η έλλειψη ελευθερίας στη διδασκαλία, με στόχο την πλύση εγκεφάλου ή την παραπλάνηση.
Όπως σημείωσε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου στη ως άνω Εισήγηση που έκανε προς τη Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, «όπως διδάσκεται σήμερα το μάθημα των Θρησκευτικών, δεν είναι κατήχηση της Εκκλησίας, δεν ταυτίζεται με ένα κατηχητικό μάθημα, χωρίς όμως να αποδεσμεύεται από την ζωή της Εκκλησίας. Η “ανάπτυξη” της θρησκευτικής συνείδησης των ελληνοπαίδων σύμφωνα με τις αρχές της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας συνάγεται και από την Διεθνή Σύμβαση της Ρώμης, της 4ης Νοεμβρίου 1950, σύμφωνα με την οποία κάθε Κράτος, στα καθήκοντά του στο πεδίον της μορφώσεως και της εκπαιδεύσεως, “θά σέβεται το δικαίωμα των γονέων, όπως εξασφαλίζωσιν την μόρφωσιν και εκπαίδευσιν ταύτην, συμφώνως προς τάς ιδίας αυτών θρησκευτικάς και φιλοσοφικάς πεποιθήσεις, εφ’ όσον η πλειοψηφία των Ελλήνων Πολιτών ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία”. Μελετώντας τα περισσότερα κείμενα, που έχουν γραφεί από τους υποστηρικτές των δύο τάσεων-κατευθύνσεων, έχω διαπιστώσει ότι δόθηκαν χαρακτηρισμοί, που δεν ευσταθούν και, ενδεχομένως, αποπροσανατολίζουν την προσοχή των ανθρώπων και δεν βοηθούν στην επίλυση του θέματος. Μερικοί ισχυρίζονται ότι το τρέχον – ισχύον Πρόγραμμα Σπουδών χαρακτηρίζεται ως κατηχητικό – ομολογιακό, που δεν πρέπει να γίνεται σε μια σύγχρονη πλουραλιστική κοινωνία».
Τελικά, το μάθημα, όπως ανέφερε στη συνέχεια ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, «δεν είναι ομολογιακό-κατηχητικό μάθημα, ούτε πρέπει να χαρακτηρίζεται με τον όρο αυτό. Αν εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από τους επιπόλαιους περιφρονητές του ή τους μικρόψυχους φίλους του (θελητά ή αθέλητα) ως ομολογιακό – κατηχητικό, τότε αδικείται το μάθημα και παραπλανώνται όσοι δεν έχουν άμεση γνώση του αντικειμένου. Δεν υπάρχουν τεκμηριώσεις με συγκεκριμένες κειμενικές αναφορές στο τί εννοούν οι επικριτές των τρεχόντων βιβλίων, λέγοντας ότι το μάθημα είναι κατηχητικό-ομολογιακό. Κτίσθηκε μια επιχειρηματολογία χωρίς τεκμήρια» (Από την Εισήγηση του Σεβ, Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου στη Σύνοδο της Ιεραρχίας (Μάρτιος 2016).
