Ο Σάρτρ έλεγε πως “μόνο στις αποφάσεις μας είμαστε σημαντικοί”.
Με τον καταλογισμό των ποινών ολοκληρώθηκε το πρώτο σκέλος (μένει το θέμα των αναστολών) μιας πολύκροτης δίκης. Μιας δίκης που στην απόφασή της για τους κατηγορουμένους αναγνώρισε ένα πολιτικό κόμμα με την μορφή “εγκληματικής οργάνωσης”.
Το πως ορίζεται μια εγκληματική οργάνωση βασίζεται θεωρητικά στην Σύμβαση του Παλέρμο, την οποία αναλύσαμε σε προηγούμενο άρθρο.
Με αυτήν την λογική εγκληματικη oργάνωση μπορεί να αποτέλεσαν κι άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα κόμματα από την μεταπολίτευση έως σήμερα, με εξείδικευση στην ρεμούλα, την κομπίνα, τα σκάνδαλα, την αιμορραγία των δημοσίων ταμείων, την ζημία του εθνικού συμφέροντος, αλλά όλες εκείνες οι δράσεις βαπτίστηκαν “πολιτικές επιλογές” και ουδέποτε λογοδότησε κανείς για αυτές.
Όπως και να έχει η απόφαση για την αποκαλούμενη δίκη της Χρυσής Αυγής είναι ιστορικής σημασίας. Δεν γνωρίζουμε αν οι “κεφαλές” της θα μπουν φυλακή και για πόσο τελικά, ή αν θα αποκτήσουν ξαφνικά όλοι.... προβλήματα υγείας, σωματικά ή ψυχολογικά, για να αποφύγουν την ευθύνη των πράξεών τους, αλλά ο συμβολισμός της απόφασης θα μείνει χαραγμένος στα δικαστικά χρονικά. Σαν μέσο αποτροπής των επόμενων, οι οποίοι θα θελήσουν να πράξουν κάτι αντίστοιχο.
Και μετά τον συμβολισμό, όπως πάντα στην Ελλάδα όπου ισχύει η παροιμία πως “μια μέρα είναι το θαύμα και τρεις το αντίθαμα”, έρχεται ο συνήθης εκφυλισμός!
Γιατί είναι εκφυλισμός της απόφασης, αλλά και της ιστορίας που οδήγησε σε αυτήν, να ζητάει για παράδειγμα η κα Βούλτεψη έστω και χωρίς να το πιστεύει(;) να γίνει Άγιος ο Φύσσας από την Εκκλησία...
Γιατί είναι επίσης εκφυλισμός να παίρνουν αμπάριζα οι διάφορες “προοδευτικές” φωνές και με κεκτημένη ταχύτητα να θέλουν η απόφαση της Χρυσής Αυγής να επηρεάσει και άλλες εντελώς άσχετες και ανόμοιες υποθέσεις. Όπως για παράδειγμα την πολύκροτη υπόθεση του θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου. Αν το θύμα ήταν οποιοσδήποτε άλλος η υπόθεση θα περνούσε στα ψιλά, αλλά επειδή ο Ζακ ήταν σύμβολο μιας συγκεκριμένης κοινότητας, το θέμα έχει λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις πιο πάνω από την ποινική του χροιά και έχει μετατραπεί σε μια...παρέλαση υπερηφάνειας.
Στις 21 Οκτωβρίου, λοιπόν, με την συμπλήρωση δύο χρόνων και ενός μήνα από το γνωστό περιστατικό, που δίχασε την ελληνική κοινωνία, ορίστηκε η δίκη των κατηγορουμένων στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας.
Η υπόθεση του Ζακ όμως είναι πολλαπλασίως πιο περίπλοκη από την δίκη της Χρυσής Αυγής.
Η συγκυρία είναι οριακή. Μετά την δολοφονία Φλόιντ στις ΗΠΑ και όσα ακολούθησαν πολλοί ταυτίζουν τις δύο υποθέσεις με συνθήματα όπως “οι ζωές μας έχουν αξία” σαν παραλλαγή του Black Lives Matter, και υπόσχονται, όπως λένε σε σχετική ανακοίνωση “να γεμίσουν γκλίτερ και αστερόσκονη τις δικαστικές αίθουσες”.
Με λίγα λόγια όσοι διατρανώνουν πως θέλουν δικαιοσύνη για τον Ζακ, κινδυνεύουν να πέσουν οι ίδιοι στην παγίδα της αδικίας. Γιατί είναι άδικο να επιχειρείς με κεκτημένη ταχύτητα από μια διαφορετική και εν πολλοίς μοναδική υπόθεση, να καρπωθείς τα περισσότερα δυνατά οφέλη για την υπόθεση που σε ενδιαφέρει. Στην υπόθεση Ζακ δεν διακυβεύεται η τιμή μιας κοινότητας, και το δικαστήριο δεν καλείται να κάνει κοινωνιολογική ανάλυση των πρωταγωνιστών, αλλά να προσπαθήσει να ξεδιαλύνει πολύ-μα πάρα πολύ-μπλεγμένα γεγονότα.
Έχουμε μάθει δυστυχώς τα τελευταία χρόνια πως η ελευθερία του λόγου απειλείται από την “πολιτική ορθότητα”. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως απειλείται και η δικαιοσύνη....
