Μ.Δ., μαθητής Λυκείου
Εξω βρέχει καταρρακτωδῶς. Προκύπτει ὅμως μιά ἐπείγουσα δουλειά καί ἀναγκαζόμαστε νά βγοῦμε ἀπ’ τό σπίτι.
Στό δρόμο περνᾶμε ἔξω ἀπό τό παλιό μου σχολεῖο. Συγκινημένος στρέφω τή ματιά μου πρός αὐτό ἀναπολώντας τό παρελθόν.
Ἀσυναίσθητα, κοιτάζω πρός τήν ἑλληνική σημαία, τό φλάμπουρο γιά τό ὁποῖο θυσιάστηκαν τόσοι καί τόσοι ἀγωνιστές.
Κι ὅμως δέν τή βλέπω! Ἡ σημαία μας πανί κουρελιασμένο βρίσκεται πεσμένη μές στά νερά τῆς βροχῆς.
«Ὁ ἀέρας θά τήν ἔριξε», σκεφτόμαστε καί κατευθυνόμαστε πρός τό σχολεῖο. Φτάνοντας ὅμως μπροστά στήν γαλανόλευκη ἀντικρίζουμε μία ντροπιαστική καί συνάμα ἀποκαρδιωτική εἰκόνα.
Δέν τήν ἔχει ρίξει ὁ ἀέρας, ἀλλά ἀνθρώπινα χέρια τήν ἔχουν κατεβάσει καί τήν ἔχουν μάλιστα γυρίσει ἀνάποδα, μέ τό σταυρό πρός τά κάτω.
Ἀγανάκτηση καί λύπη κατακλύζουν τήν ψυχή μας. Ποῦ ἔχουμε φτάσει; Τό μυαλό τρέχει στά σοκάκια τῆς ἱστορίας. Στούς ἥρωες πού θυσιάστηκαν γι’ αὐτή τή σημαία. Οἱ μορφές τοῦ ’21 ζωντανεύουν μπροστά στά μάτια μας.
Οἱ ἥρωες πού ἐμεῖς λησμονοῦμε, πού ἐμεῖς τά ἐγγόνια τους ἀνεχόμαστε νά τούς χλευάζουν σήμερα κάποιοι ὑποτίθεται «προοδευτικοί». Γιατί φτάσαμε ὥς ἐδῶ καί πῶς θά γυρίσουμε πίσω; Τά ἐρωτήματα ἀναδύονται ἀσταμάτητα.
Κι ὅμως ἄν προβοῦμε σέ μία προσεκτική ἀναδίφηση τῆς ἱστορίας, θά παρατηρήσουμε ὅτι σχεδόν πάντα οἱ Ἕλληνες ἦταν ἀντιμέτωποι μέ τόσο δύσκολες καταστάσεις, ἀλλά πάντα ἔβγαιναν νικητές. Τί ἄραγε ἀλλάζει τώρα;
Γράφει προσφυῶς ὁ ἁγνός ἀγωνιστής τοῦ ’21, ὁ μεγάλος στρατηγός Ἰωάννης Μακρυγιάννης στά ἀπομνημονεύματά του.
«Ἐκεῖ ὀπούφκιαχνα τίς θέσες εἰς τούς Μύλους (κοντά στό Ναύπλιο) ἦρθε ὁ Ντερνύς (Derigny Anri Gautier,Γάλλος ναύαρχος) νά μέ ἰδῆ.
Μοῦ λέγει:
-Τί κάνεις αὐτοῦ; Αὐτές οἱ θέσεις εἶναι ἀδύνατες. Τί πόλεμον θά κάνετε μέ τόν Μπραΐμη αὐτοῦ;
– Τοῦ λέγω, Εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσεις κι ἐμεῖς, ὅμως εἶναι δυνατός ὁ θεός ὅπου μᾶς προστατεύει.
Καί θά δείξωμεν τήν τύχη μας σ’ αὐτές τίς θέσεις τίς ἀδύνατες.
Κι ἄν εἴμαστε ὀλίγοι εἰς τό πλῆθος τοῦ Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ ἕνα τρόπον, ὅτι ἡ τύχη μας ἔχει τούς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους.
Ὅτι ἀρχή καί τέλος, παλαιόθεν καί ὥς τώρα, ὅλα τά θεριά πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε καί δέν μποροῦνε.
Τρῶνε ἀπό μᾶς καί μένει καί μαγιά.
Καί οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νά πεθάνουν.
Κι ὅταν κάνουν αὐτήνη τήν ἀπόφασιν, λίγες φορές χάνουν καί πολλές κερδαίνουν ».
Καί μέ μιά φράση τά λέει ὅλα ὁ ἀγράμματος ἀλλά καί συνάμα πολύ πιό μορφωμένος ἀπό τούς σημερινούς «νεόπλουτους τῆς γνώσης» Μακρυγιάννης.
«Ὅμως εἶναι δυνατός ὁ θεός ὅπου μᾶς προστατεύει.», γράφει. Νάτη ἡ ἀπάντηση. Ἐμεῖς σήμερα, δυστυχῶς, ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό Θεό, τόν διώχνουμε καθημερινά ἀπό τή ζωή μας. Προτιμᾶμε τό σκοτάδι ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς.
Στό ὄνομα τῆς «προόδου», ἀπεμπολοῦμε τήν παράδοσή μας, τίς ἀξίες καί τά ἰδανικά τοῦ ἔθνους μας. Ἀπαρνιόμαστε τόν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας καί τίς ἐπιταγές τῶν προγόνων μας καί ἐγκολπωνόμαστε ἄκριτα τόν δυτικοευρωπαϊκό τρόπο ζωῆς μόνο καί μόνο γιά νά μή μᾶς χαρακτηρίσουν ὀπισθοδρομικούς.
Καί ἔτσι φτάνουμε στό σημεῖο νά διώκουμε τήν Ἐκκλησία.
Λέει πάλι ὁ Μακρυγιάννης:
«Καί βγῆκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορά τῆς ἑβραιουργιᾶς, πού εἶπαν νά μᾶς σβήσουν τήν Ἁγία Πίστη, τήν Ὀρθοδοξία διότι ἡ Φραγκιά δέν μᾶς θέλει μέ τέτοιο ντῦμα Ὀρθόδο ξον.
Καί ἐκάθησα καί ἔκλαιγα διά τά νέα παθήματα.
Καί ἐπῆγα πάλιν εἰς τούς φίλους μου τούς Ἁγίους. Ἄναψα τά καντήλια καί ἐλιβάνισα λιβάνιν καλόν ἁγιορείτικον.
Καί σκουπίζοντας τά δάκρυά μου τούς εἶπα:
«Δέν βλέπετε πού θέλουν νά κάμουν τήν Ἑλλάδα παλιόψαθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοί οἱ μισοέλληνες καί ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν ἔχομεν».
Ἔλεγε σχετικά μέ αὐτό ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Πατροκοσμᾶς.
«Ὅλα μποροῦν νά σᾶς τά πάρουν. Ψυχή καί Χριστό ὅμως, μόνο ἄν τά δώσετε ἐσεῖς».
Ἄς ξυπνήσουμε ἑπομένως ἐπιτέλους καί ἄς μήν τούς ἀφήνουμε νά ξεπουλοῦν τήν πατρίδα μας καί νά ἐκποιοῦν ὅσα ἔχουν κερδηθεῖ μέ αἷμα.
Ἄς διαφυλάξουμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τήν παράδοσή μας κι ἄς συνεχίσουμε τούς δυναμικούς ἀγῶνες πού οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας κι οἱ ἥρωες τοῦ Ἔθνους μας ἔχουν ξεκινήσει χιλιάδες χρόνια τώρα ὥστε νά μένει ἀνόθευτη ἡ ὀρθόδοξη πίστη καί νά κυματίζει ψηλά ἡ ἑλληνική σημαία.
Γιατί δυστυχῶς…
«Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τά τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατου τοῦ Πάπα. Μήν ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτά τά γκιντί πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νά μασκαρέψουν καί νά ἀφανίσουν τούς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά ἀπό αὐτά πού καταδέχθηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας.
Ἕνας δικός μου ἀγωνιστής μοῦ ἔφερε καί μοῦ διάβασεν ἕνα παλαιόν χαρτί, πού ἔγραψεν ὁ κοντομερίτης μου Ἅγιος παπᾶς, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
Τόν ἐκρέμασαν εἰς ἕνα δέντρον Τοῦρκοι καί Ἑβραῖοι, διότι ἔτρεχεν ὁ εὐλογημένος παντοῦ καί ἐδίδασκεν Ἑλλάδα, Ὀρθοδοξία καί Γράμματα.
Ἔγραφεν ὁ μακάριος ἐκεῖνος ὅτι: «Ἕνας ἄνθρωπος νά μέ ὑβρίσει, νά φονεύσει τόν πατέρα μου, τήν μητέρα μου, τόν ἀδελφόν μου καί ὕστερα τό μάτι νά μοῦ βγάλει, ἔχω χρέος σάν χριστιανός νά τόν συγχωρήσω.
Τό νά ὑβρίσει τόν Χριστόν μου καί τήν Παναγία μου, δέν θέλω νά τόν βλέπω». Τό χαρτί τοῦ πατέρα Κοσμᾶ ἔβαλα καί μοῦ τό ἐκαθαρόγραψαν.
Καί τό ἐκράτησα ὡς Ἅγιον Φυλαχτόν, πού λέγει μεγάλην ἀλήθειαν. Θά πῶ νά μοῦ γράψουν καλλιγραφικά καί τόν ἄλλον ἀθάνατον λόγον του, «τόν Πάπαν νά καταρᾶσθε ὡς αἴτιον».
Θέλω νά τό βλέπω κοντά στά ’κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ἀνάξιοι λέγουν ὅτι ἄν τά φτιάξουμε μέ τόν δικέρατον Πάπαν, θά ὀλιγοστέψουν οἱ κίντυνοι, τά βάσανα καί ἡ φτώχεια μας, τρομάρα τους.
Καί εἶπαν οἱ ἄθρησκοι πού ἐβάλαμεν εἰς τόν σβέρκο μας νά μή μανθάνουν τά παιδιά μας Χριστόν καί Παναγίαν, διότι θά μᾶς παρεξηγήσουν οἱ ἰσχυροί.», συνεχίζει καυστικός ὁ Μακρυγιάννης.
Ἰδιαίτερα σήμερα, πού ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων ἔχει κηρύξει ἀνηλεῆ πόλεμο στήν Ἐκκλησία, ἔχουμε χρέος ὅλοι νά φανοῦμε ἀντάξιοι τῶν περιστάσεων καί νά διαφυλάξουμε τόν συνδετικό ἱστό τῆς κοινωνίας μας, τήν Ὀρθοδοξία, πού βάλλεται ἀπό παντοῦ καί κατασυκοφαντεῖται.
«Καί βγῆκαν ἀκόμη νά ’ποτάξουν τήν Ἐκκλησίαν, διότι ἔχει πολλήν δύναμη καί τήν φοβοῦνται. Καί εἶπαν λόγια ἄπρεπα διά τούς παπάδες.
Ἐμεῖς, μέ σκιάν μας τόν Τίμιον Σταυρόν, ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε, σέ κάστρα, σέ ντερβένια, σέ μπογάζια καί σέ ταμπούργια. Καί αὐτός ὁ Σταυρός μᾶς ἔσωσε.
Μᾶς ἔδωσε τήν νίκη καί ἔχασε (ὁδήγησε σέ ἧττα) τόν ἄπιστον Τοῦρκον. Τόση μικρότητα στόν Σταυρό, τόν σωτήρα μας!Καί βρίζουν οἱ πουλημένοι εἰς τούς ξένους καί τούς παπάδες μας, τούς ζυγίζουν ἄναντρους καί ἀπόλεμους.»
Πόσο ἐπίκαιρα εἶναι πράγματι τά λόγια αὐτά τοῦ Μακρυγιάννη!
Ἄς τιμήσουμε, λοιπόν, ὡς ἀντάξια ἐγγόνια ὅλους αὐτούς τούς ἥρωες, μιμούμενοι δηλαδή τούς προγόνους μας πού ἀγωνίστηκαν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστην τήν ἁγίαν καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν» πεθαίνοντας «πρῶτα ὑπέρ πίστεως κι ὕστερα ὑπέρ πατρίδος».
Ἄς μήν τούς λησμονοῦμε, ἀλλά ἄς τούς ἔχουμε ὡς πρότυπα. Εἶναι τό λιγότερο πού μποροῦμε νά κάνουμε. Ἄν καί βέβαια, ὅπως εὔστοχα καταλήγει ὁ Μακρυγιάννης,
«Πατρίδα νά θυμᾶσαι ἐσύ αὐτούς ὅπου, διά τήν τιμήν καί τήν λευτερίαν σου, δέν λογάριασαν θάνατο καί βάσανα.
Κι ἄν ἐσύ τούς λησμονήσεις, θά τούς θυμηθοῦν οἱ πέτρες καί τά χώματα, ὅπου ἔχυσαν αἵματα καί δάκρυα».
.
Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τὴς Μέλιας»
ΚΙΒΩΤΟΣ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΙΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 35 – ΜΑΡΤΙΟΣ 2012
