Το γράψαμε εδώ στο ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ και τις προάλλες για την υπόθεση Βερύκιου πως από τότε που βγηκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο...
Η χθεσινή εξέλιξη με το συγχωροχάρτι στον γνωστό δημοσιογράφο από την διοικούσα Εκκλησία στο άψε σβήσε επιβαιώνει πως το πρόβλημα δεν είναι τα μνημόνια αλλά η πνευματική καταβαράθρωση κλήρου και λαού.
Δηλαδή τι έκανε χθες η διοικουσα Εκκλησία; Παραμέρισε την Ιερά Εξομολόγηση και χαρίσε μια δήλωση συμπαθείας στον ανεκδιήγητο αυτόν δημοσιογραφικό τύπο, ο οποίος σημειώνεται πως εμφάνισε την Παναγία και τον Χριστό σαν αρουραίους!
Γιατί αν αυτός ο κύριος ενδιαφερόταν πραγματικά να μετανοήσει θα έσκυβε στα γόνατα να ζητήσει συγγνώμη στον πρώτο παπά που θα έβρισκε μπροστά του, να εξομολογηθεί το κρίμα του και να λάβει την συγχώρεση από τον Ένα και Μόνο Κριτή!!!
Αλλά αντ΄ αυτού με καθαρά επικοινωνιακούς σκοπούς μην τυχόν και το κανάλι που είναι αντιπρόεδρος χάσει θεαματικότητα από την ανοησία του έστησε το γνωστό μιντιακό πανηγυράκι για το θεαθήναι με την επιστολή μετανοίας, που πιθανόν να μην έχει καν συντάξει ο ίδιος, και η διοικούσα Εκκλησία απλά έπαιξε το παιχνίδι του.
Με μια δήλωση του εκπροσώπου τύπου της Ιεράς Συνόδου ουτε λίγο ουτε πολύ του είπε “αφίενται σου οι αμαρτίες” και το θέμα έκλεισε!
Με την μόνη διαφορά πως ο τραγικός αυτός τύπος στην συνείδηση του απλού πιστού λαού έχει εγκληματίσει και πλέον οι μεγαλοκλαρούχοι ρασοφόροι τον αβαντάρουν!
Είχε που είχε χάσει ούτως ή άλλως την έξωθεν καλή μαρτυρία η διοικούσα Εκκλησία, ήρθε τώρα και αυτό το συγχωροχάρτι στον Βερύκιο σαν να κάναμε ταξίδι στον παπικό Μεσαίωνα.
Τότε που η επονομαζόμενη ιντουλγκέντσια, ήταν ένα έγγραφο το οποίο βεβαίωνε άφεση αμαρτιών και το οποίο χορηγούνταν έναντι χρημάτων, υποσχέσεων ή άλλων παραχωρήσεων από την εκάστοτε εκκλησιαστική αρχή.
Θεολογικό έρεισμα των συγχωροχαρτιών αποτελούσε η αντίληψη της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ότι η εξομολόγηση δεν αρκεί για να άρει όλες τις συνέπειες της αμαρτίας, αλλά ότι κάποιες από αυτές παρέμεναν και μετά, μπορούσαν όμως να αντισταθμιστούν από το «πλεόνασμα» καλοσύνης των αγίων, το οποίο διαχειριζόταν η Εκκλησία και συγκεκριμένα ο Πάπας. Η πρακτική της πώλησης συγχωροχαρτιών βρήκε ευρεία εφαρμογή στη Δύση ιδίως κατά τον Μεσαίωνα. Αν και καταδικάστηκε επίσημα, η πρακτική αυτή μαρτυρείται στην πράξη έως και τον 20ό αιώνα.
Στην Ορθόδοξη εκκλησία, όπως αναφέρουν τα κιτάπια, έντυπες ή χειρόγραφες ευχές υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων, συχνά με την ονομασία συγχωροχάρτια ή συγχωρητικές ευχές ή και μετριότητες, εμφανίστηκαν σποραδικά, με διαφορετικό όμως σκοπό και θεολογικό περιεχόμενο από εκείνα της Καθολικής Εκκλησίας και χωρίς να επιφέρουν οποιαδήποτε αλλαγή στους θεσμούς της μετάνοιας, της εξομολόγησης, της άρσης και λύσης του αφορισμού ή των επιτιμίων, μέσω Οικουμενικής ή έστω τοπικής συνοδικής απόφασης.
Εκεί φτάσαμε λοιπόν;
Και εν κατακλείδι η διοικούσα Εκκλησία δεν θυμάται πως για την μετάνοια δεν ισχύει το “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε” αλλά πρόκειται για μια βαθιά πνευματική κάθαρση; Τόσο πολύ την έχουν επηρεάσει το Ιδρυμα της Τήνου και ο νόμος για τα ησυχαστήρια;
Κλείνοντας και πλημμυρισμένοι απογοήτευση παραπέμπουμε στα λεγόμενα του Αγίου Σιλουανού: έδωσε «Δεν υπάρχουν καλοί πνευματικοί επειδή δεν υπάρχουν καλοί υποτακτικοί»
