Δε μου είπαν πως τι και αν το κουβάλησα μέσα μου για μήνες …. Θα χρειαστεί να μάθω να το «αφήνω» ξανά και ξανά… Όχι όχι εκείνο… Αλλά την εικόνα που σχηματίζω μέσα μου για αυτό.
της Χαρά Βλαχοδήμου, ψυχολόγος για το infokids.gr
Πριν καν συνηθίσεις μια κατάσταση, εκείνο αλλάζει και έρχεσαι αντιμέτωπη με μια νέα… Και δώστου να την μάθεις από την αρχή.
Πας να προσαρμοστείς με την αϋπνία, και τσουπ κοιμάται. Πας να χαρείς με το πρόγραμμα ύπνου και αυτό αλλάζει. Μαθαίνεις ποια είναι τραγουδάκια με τα οποία ηρεμεί και με το που τα μάθεις, απευθείας αλλάζει και ζητάει νέα μέθοδο να εφεύρεις. Εκεί που έχεις συνηθίσει τις ιδιαιτερότητες του, τις αλλάζει. Σαν να σε καλεί να δώσεις όλα όσα έχεις… Και όταν νιώθεις πως δεν έχεις…σου διδάσκει πως έχεις άλλα τόσα.
Και αυτοί οι αποχωρισμοί;
Αποχαιρετάς το βρεφακι που με μια αγκαλιά ηρεμούσε και καλωσορίζεις το μωράκι που τρελαίνεται για παιχνίδια, αποχαιρετάς το μωράκι που χωράει ολόκληρο μέσα στην αγκαλιά σου και υποδέχεσαι το παιδάκι που δε χωράει στον κόσμο όλο.
Ένας λυγμός που δε παίρνει ποτέ μορφή γιατί ο κάθε αποχωρισμός φέρνει και μια νέα πραγματικότητα με νέα χαμόγελα.
Αποχαιρετάς όλα όσα ήξερες κάθε μέρα για να μάθεις νέα πράγματα που θα σου χρειαστούν περισσότερο απέναντι στην ανατροφή του.
Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα και πως να συμβαδίσεις με την ταχύτητα τους.Δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις όσα χάνεις… Για αυτό ζήσε το κάθε λεπτό, το κάθε βράδυ αϋπνίας, την κάθε αγκαλιά που μυρίζει εξάρτηση.
Όσο πιο πολύ ψηλώνει τόσο πιο πολύ ξεμακραίνει από εσένα.
Όμως… Όσο πιο πολύ ξεμακραίνει το σώμα από τη μαμά τόσο πιο πολύ η ψυχή έρχεται κοντά της.
