Μπορεί σήμερα, 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία τους, «Τα Σαγόνια του Καρχαρία», να θεωρούνται ταινία-σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου, όταν πραγματοποιούνταν τα γυρίσματα όμως, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ φοβόταν πως αυτό το φιλμ θα σήμανε το πρόωρο τέλος της καριέρας του.
Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης μίλησε για τον φόβο που τον είχε κυριεύσει τότε, θυμούμενος τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα γυρίσματα της θρυλικής πλέον ταινίας του 1975. Ο Σίλμπεργκ έδωσε το «παρών» στην έκθεση «Jaws: The Exhibition στο Academy Museum of Motion Pictures» και αναφέρθηκε στις καθυστερήσεις, τα προβλήματα και τις αμφιβολίες που υπήρχαν γύρω από «Τα Σαγόνια του Καρχαρία», που έφεραν τελικά σχεδόν 500 εκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box office.
«Πίστευα ότι η καριέρα μου είχε πρακτικά τελειώσει στα μισά της παραγωγής, επειδή όλοι μου έλεγαν “Δεν πρόκειται να σε προσλάβουν ξανά. Αυτή η ταινία έχει ξεφύγει από τον προϋπολογισμό και έχει καθυστερήσει υπερβολικά, είσαι βάρος ως σκηνοθέτης και δεν θα σε ξαναπροσλάβουν”», είπε χαρακτηριστικά. «Έτσι πίστευα πραγματικά ότι έπρεπε να τα δώσω όλα, γιατί δεν θα δουλέψω ξανά στη βιομηχανία μετά που θα δουν την ταινία. Και ευτυχώς, η τύχη μας χαμογέλασε», συμπλήρωσε ο σπουδαίος δημιουργός.
Ο 78χρονος σκηνοθέτης εξομολογήθηκε ότι δεν ήταν προετοιμασμένος για τα εμπόδια που θα συναντούσε. «Η ύβρις μου ήταν ότι μπορούσαμε να πάρουμε ένα συνεργείο του Χόλιγουντ, να βγούμε 12 μίλια στον Ατλαντικό Ωκεανό και να γυρίσουμε μια ολόκληρη ταινία με έναν ψεύτικο καρχαρία. Νόμιζα ότι θα πήγαινε... κολυμπώντας. Δεν είχα ιδέα ότι όταν προκαλείς τη μητέρα φύση και τη μοίρα, όλα συνωμοτούν εναντίον σου», δήλωσε.
Όπως τόνισε, τα γυρίσματα ήταν «άσκηση ύβρεως και ματαιότητας» και επισήμανε ότι η παραγωγή καθυστέρησε 100 ημέρες. «Ο μόνος λόγος που τελειώσαμε την ταινία ήταν επειδή κανείς μας δεν ήθελε να τα παρατήσει», πρόσθεσε, σημειώνοντας ότι του προσφέρθηκαν αρκετές φορές ευκαιρίες να αποχωρήσει, κάτι που θα σήμαινε πως «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» δεν θα γυρίζονταν ποτέ.
Κάθε εβδομάδα, όπως είπε, τα μέλη του συνεργείου τον ρωτούσαν πότε θα τελειώσουν, καθώς είχαν κουραστεί από τα γυρίσματα: «Δεν ήξερα πότε θα ολοκληρώναμε μέχρι δύο εβδομάδες πριν το τέλος στα Νησιά Μάρθας Βίνιαρντ. Υπήρχε τόσος λίγος έλεγχος πάνω στον καρχαρία, στον καιρό, στα ρεύματα — ακόμα και στις ρεγκάτες».
Ο Σπίλμπεργκ περιέγραψε επίσης τα τεράστια προβλήματα που προκάλεσε η ίδια η θάλασσα. «Στους έξι μήνες που ήμασταν στη θάλασσα, δεν έχω ξαναδεί τόσους πολλούς ανθρώπους να αρρωσταίνουν. Για κάποιο λόγο, εγώ δεν αρρώστησα ποτέ και νομίζω πως αυτό έγινε μόνο επειδή κουβαλούσα το βάρος αυτής της παραγωγής στους ώμους μου και δεν είχα χρόνο να αρρωστήσω», περιέγραψε.
«Αυτό που μας κράτησε όλους ήταν η συντροφικότητα. Η συντροφικότητα που δημιουργείται όταν απλώς προσπαθείς να επιβιώσεις από κάτι… αυτό μας έφερε όλους πιο κοντά», κατέληξε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ.
