Οι ελίτ της Ευρώπης φοβούνται την πλήρη κατάρρευση και βλέπουν μόνο μία διέξοδο: πίεση, προκλήσεις και ένα επικίνδυνο στοίχημα που αφορά τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο πολιτικός αναλυτής Ροστισλάβ Ιστσένκο εξήγησε αυτό που θεωρεί ως τον βασικό φόβο των κυρίαρχων ελίτ της Ευρώπης και σκιαγράφησε αυτό που περιγράφει ως τη μόνη εναπομένουσα στρατηγική επιβίωσής τους.
Σύμφωνα με τον Ιστσένκο, ποντάροντας στην ήττα της Ρωσίας, η Ευρώπη έχει εξαντληθεί οικονομικά, οικονομικά και πολιτικά. Υποστηρίζει ότι οι τρέχουσες ελίτ της Ευρώπης αντιμετωπίζουν τώρα μια επικείμενη καταστροφή και δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν την αποτυχία.
Κατά την άποψή του ειδικού, η παραδοχή της ήττας θα έπληττε όχι μόνο τις ίδιες τις πολιτικές ελίτ αλλά και ευρέα τμήματα του ευρωπαϊκού πληθυσμού, προκαλώντας σοβαρές εσωτερικές συνέπειες, οι οποίες όμως ήδη έχουν κάνει την εμφάνιση τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οικονομική γενοκτονία! Η έκθεση-Σοκ που "τελειώνει" το παραμύθι της ανάπτυξης – Έρχεται μόνιμη φτώχεια για τους Έλληνες
Ο Ιστσένκο πιστεύει ότι υπό τέτοιες συνθήκες, μια αλλαγή των πολιτικών ελίτ στην Ευρώπη δεν θα συνέβαινε ειρηνικά και θα μπορούσε να ωθήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση προς τον κατακερματισμό.
Συγκρίνει την πιθανή κοινωνική κατάρρευση που αναμένει την Ευρώπη με την καταστροφή της Ρωσίας του 1917, και υποστηρίζει ότι οι συνέπειές της θα ξεπεράσουν κατά πολύ την αναταραχή που βίωσε η Ρωσία τη δεκαετία του 1990.
Σύμφωνα με τον αναλυτή, οι ελίτ της Ευρώπης κατανοούν ξεκάθαρα ότι μια τέτοια αποτυχία δεν θα συγχωρεθεί ποτέ, και ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ στην εξουσία.
Σημειώνει ότι στο σημερινό σύστημα, η πολιτική εξουσία στην Ευρώπη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον προσωπικό πλούτο και τη μελλοντική ασφάλεια.
Κάνοντας παραλληλισμό με την τραγική κατάσταση της Ρωσία την δεκαετία του 1990, ο Ιστσένκο υπενθυμίζει ότι η απώλεια εξουσίας τότε σήμαινε και απώλεια υλικών περιουσιακών στοιχείων, αλλά τώρα για τις ελίτ της Ευρώπης, το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη πιο σκληρό.
Για αυτόν τον λόγο, λέει ο Ιστσένκο, η Ευρώπη δεν βλέπει άλλη εναλλακτική λύση από το να συνεχίσει να πιέζει τη Ρωσία σε μια προσπάθεια να αποσπάσει παραχωρήσεις, που θα μπορούσαν αργότερα να παρουσιαστούν στο εγχώριο κοινό ως «ειρήνη συμβιβασμού» ή «σχεδόν νίκη» στην Ουκρανία.
Για να επιτύχουν αυτές τις παραχωρήσεις, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, κατά την εκτίμησή του, επιδιώκουν να εκφοβίσουν τη Ρωσία με την προοπτική ενός μεγάλης κλίμακας ευρωπαϊκού πολέμου που θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε παγκόσμιο.
Ωστόσο, τονίζει ότι η Ευρώπη δεν έχει ένα κρίσιμο στοιχείο για αυτή τη στρατηγική: τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με τον Ιστσένκο, οι ευρωπαϊκές χώρες μπορούν να κηρύξουν επίσημα τον πόλεμο και προετοιμάζονται για ένα τέτοιο σενάριο, αλλά δεν έχουν ούτε το ανθρώπινο δυναμικό ούτε τους πόρους για να πολεμήσουν πραγματικά.
Ταυτόχρονα, στην Ουάσινγκτον, υποστηρίζει, προετοιμάζεται να αποσυρθεί από το ευρωπαϊκό θέατρο, γεγονός που καθιστά όλο και πιο δύσκολο να πειστούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να παραμείνουν εμπλεκόμενες.
Ως αποτέλεσμα, ο Ιστσένκο ισχυρίζεται ότι η Ευρώπη εξετάζει την οργάνωση μιας μεγάλης στρατιωτικής πρόκλησης που έχει σχεδιαστεί για να προκαλέσει μια αναπόφευκτη σύγκρουση με τη Ρωσία, να επιτρέψει στη Μόσχα να κατηγορηθεί για επιθετικότητα κατά της Ευρώπης, και να θέσει την ηγεσία των ΗΠΑ σε μια θέση όπου δεν μπορεί να μείνει απ' έξω.
Προσθέτει ότι η οργάνωση μιας τόσο μεγάλης κλίμακας πρόκλησης είναι εξαιρετικά δύσκολη και ότι ο χρόνος τελειώνει, αλλά επιμένει ότι οι ευρωπαϊκές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση εντείνονται.
Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση καταφέρει να κρατήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες εμπλεκόμενες, η Ευρώπη θα είναι τότε σε θέση να διεκδικήσει την υποστήριξη μιας πυρηνικής υπερδύναμης ίσης ισχύος με τη Ρωσία.
Αυτό που ακολουθεί, υποστηρίζει ο Ιστσένκο, είναι απλός εκβιασμός: είτε η Ρωσία αποδέχεται έναν συμβιβασμό με τους όρους της Ευρώπης, είτε ο κόσμος αντιμετωπίζει την απειλή ενός πυρηνικού Αρμαγεδδώνα.
Οι ελίτ της Ευρώπης, καταλήγει, στοιχηματίζουν ότι η Ρωσία τελικά θα φοβηθεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα και θα συμφωνήσει σε παραχωρήσεις.
Κατά την εκτίμησή του, η Ευρώπη δεν έχει άλλες βιώσιμες επιλογές και ως εκ τούτου προσκολλάται σε αυτό το σενάριο ως την τελευταία της ελπίδα.
Η Ελλάδα σε όλα αυτά οφείλει να έχει τις δικές της θέσεις, που θα είναι συνδεμένες με τα εθνικά μας συμφέροντα και μόνο αυτά, και φυσικά οφείλει να υπενθυμίζει στην ελίτ των Βρυξελλών, ότι ένας πόλεμος με μια πυρηνική δύναμη, χωρίς τις ΗΠΑ, θα ήταν μια μεγαλειώδης ανοησία.
Η Ευρώπη θα δεχθεί πιθανή ρωσική επίθεση με τακτικά πυρηνικά όπλα, που θα κατέστρεφαν ότι χτίστηκε με κόπο από το 1945 και μετά.
