Ο Μακρόν σε μια εξαιρετικά ειλικρινή συνέντευξη σε μια Γαλλική Εφημερίδα έστρεψε την προσοχή στα κύρια διαρθρωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΕΕ: Κατηγόρησε το γεγονός ότι το Συμβούλιο της ΕΕ (και άλλα κράτη της ΕΕ) είχαν ασκήσει βέτο στην προηγούμενη γαλλο-γερμανική πρόταση για μια σύνοδο κορυφής Ρωσίας-ΕΕ. Οι συνέπειες αυτής της παράλειψης, είπε ξεκάθαρα, ήταν ότι, «άλλοι» μιλούσαν με τους Ρώσους για λογαριασμό της ΕΕ. Δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι υπονοεί ότι τα «συμφέροντα» των ΗΠΑ (είτε άμεσα είτε μέσω του ΝΑΤΟϊκού μπλοκ).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Νέο σενάριο για επιβολή Σοβιέτ! Ταχεία κατάληψη του Κιέβου χωρίς εισβολή-Κλειδί η Υπερδνειστερία (Βίντεο)
Μάλλον, ορισμένοι δυτικοευρωπαίοι ηγέτες, έχουν καθυστερήσει να συνειδητοποιήσουν ότι το όλο αφήγημα της «επικείμενης ρωσικής εισβολής» στην Ουκρανία, αφορά την επανασύνδεση των ευρωπαϊκών κρατών στην πειθαρχία του Βορειοατλαντικού μπλοκ. Ο Μακρόν έδειξε με τα σχόλιά του στη συνέντευξη Τύπου της Μόσχας, ότι κατανοούσε ότι η σιωπή αυτή την κρίσιμη στιγμή, θα μπορούσε να καθορίσει την Ευρώπη για τις επόμενες δεκαετίες – αφήνοντάς την στερημένη από την αυτονομία.
Ο Μακρόν είπε ρητά ότι χρειάζονται οπωσδήποτε νέες ρυθμίσεις ασφαλείας στην Ευρώπη, γεγονός που σηματοδοτεί ξεκάθαρα μια «νέα» συμφωνία εκτός ΝΑΤΟ. Επίσης, αντέκρουσε κατηγορηματικά το αφήγημα της Ουάσιγκτον, λέγοντας ότι δεν πίστευε ότι η Ρωσία είχε πρόθεση να εισβάλει στην Ουκρανία, προσθέτοντας ότι όσον αφορά την επέκταση του ΝΑΤΟ, είχαν γίνει λάθη.
Ο Μακρόν, από τα σχόλιά του, φαινομενικά καταλαβαίνει ότι η κρίση στην Ουκρανία –παρόλο που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους πολέμου εντός της Ευρώπης– παραδόξως δεν βρίσκεται στην καρδιά των φόβων της δυτικής Ευρώπης.
Εντυπωσιακά, η Κίνα λέει το ίδιο ρητά: Οι έγκυροι Global Times σε ένα κύριο άρθρο προειδοποιούν ότι οι ΗΠΑ, υποκινούν σύγκρουση στην Ουκρανία για να ενισχύσουν την πειθαρχία του μπλοκ - για να παρασύρουν τα ευρωπαϊκά κράτη πίσω στο μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αναμφίβολα, η Κίνα κάνει τη σύνδεση ότι η Ουκρανία παρέχει τον τέλειο άξονα για την οδήγηση της Ευρώπης προς το επόμενο στάδιο της Αμερικανικής ηγεμονίας, που απαιτεί ένα ενιαίο μέτωπο με τις ΗΠΑ για το μεταγενέστερο έργο του φραγμού στην Κίνα, πίσω από τα σύνορά της.
Ως εκ τούτου, το διακύβευμα είναι βασικές αποφάσεις που θα καθορίσουν την Ευρώπη στο μέλλον. Από τη μία πλευρά, (όπως σημείωσε ο Pepe Escobar πριν από περίπου δύο χρόνια), «ο στόχος της ρωσικής και της κινεζικής πολιτικής είναι να στρατολογήσουν τη Γερμανία σε μια τριπλή συμμαχία, στη μεγαλύτερη γεωπολιτική συμμαχία στην ιστορία που αναπόφευκτα οδηγεί σε αλλαγή της παγκόσμιας δύναμης υπέρ αυτών των τριών μεγάλων δυνάμεων και κατά της αγγλοσαξονικής θαλάσσιας υπεροχής».
Και από την άλλη πλευρά, το ΝΑΤΟ επινοήθηκε, εξαρχής, ως ένα μέσο αγγλοαμερικανικού ελέγχου στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα για να κρατήσει τη Γερμανία «κάτω» και τη Ρωσία «απ' έξω». Ο Λόρδος Hastings (Lionel Ismay), ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, είπε περίφημα ότι το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε για να «κρατήσει τη Σοβιετική Ένωση έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω».
Αυτή η νοοτροπία παραμένει, αλλά η φόρμουλα έχει αποκτήσει σήμερα μια μεγαλύτερη εισαγωγή και μια νέα ανατροπή: Να παραμείνει η Γερμανία «χαμηλή και οι τιμές μη ανταγωνιστικές» έναντι των προϊόντων των ΗΠΑ, να αποτρέψει τη Ρωσία από το να είναι η πηγή φθηνής ενέργειας της Ευρώπης και να κρατήσει την Κίνα «περιφραγμένη» από εμπορικές συναλλαγές με ΕΕ-ΗΠΑ. Ο στόχος είναι να περιοριστεί σταθερά η Ευρώπη στη στενά καθορισμένη οικονομική τροχιά της Αμερικής και να υποχρεωθεί να παραιτηθεί από τα οφέλη της κινεζικής και ρωσικής τεχνολογίας, χρηματοδότησης και εμπορίου – βοηθώντας έτσι στην επίτευξη του στόχου του φραγμού της Κίνας εντός των συνόρων της.
Παραβλέπεται σε μεγάλο βαθμό η γεωπολιτική σημασία ότι η Κίνα, για πρώτη φορά, παρεμβαίνει άμεσα (παίρνει μια πολύ σαφή και ισχυρή στάση) σε ένα θέμα που είναι κεντρικό για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Μακροπρόθεσμα, αυτό υποδηλώνει ότι η Κίνα θα υιοθετήσει μια πιο πολιτικά προσανατολισμένη προσέγγιση στις σχέσεις της με τα ευρωπαϊκά κράτη.
Σε αυτό το πλαίσιο, στη συνέντευξη Τύπου του Μπάιντεν και του Όλαφ Σολτς στην Ουάσιγκτον αυτή την εβδομάδα, ο Μπάιντεν κυριολεκτικά εκφοβίζει τη Γερμανία σε δέσμευση να καταργήσει το Nordstream 2 (σε περίπτωση που η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία), αντανακλώντας το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον στοχεύει να κρατήσει τη Γερμανία στο λουρί της πειθαρχίας του μπλοκ.
Η φιλοδοξία του Μακρόν για κάποια ευρύτερη ευρω-αυτονομία έχει χαθεί, γιατί χωρίς την ευθυγράμμιση της γαλλικής και της γερμανικής πολιτικής, η «προσποιούμενη κυριαρχία» της ΕΕ έχει εξαλειφθεί. Επιπλέον, εάν ο NordStream δεν προχωρήσει, η ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ θα εξαφανιστεί. Και με ελάχιστη πραγματική εναλλακτική προμήθεια, η ΕΕ έχει καρφωθεί οριστικά στην ακριβή εξάρτηση από το LNG των ΗΠΑ (με την πιθανότητα κρίσεων στις τιμές του φυσικού αερίου και στο εσωτερικό).
Ο κατάλογος των προκλήσεων του Μακρόν δεν τελειώνει εδώ: η Γαλλία έχει την εκ περιτροπής Προεδρία της ΕΕ, αλλά η εξωτερική πολιτική της ΕΕ απαιτεί ομοφωνία μεταξύ των κρατών μελών. Μπορεί να την εξασφαλίσει;
Ο Μπάιντεν χρειάζεται ένα επίτευγμα εξωτερικής πολιτικής για την εκστρατεία του στις ενδιάμεσες εκλογές. Και το 63% των Αμερικανών λένε ότι θα υποστήριζαν τις μαζικές κυρώσεις που θα επιβάλλονταν στη Ρωσία, εάν η Μόσχα εισέβαλε στην Ουκρανία. Ο Μπάιντεν είναι γνωστό ότι πιστεύει στο ρητό ότι τελικά όλη η πολιτική - συμπεριλαμβανομένης της εξωτερικής πολιτικής - υποτάσσεται στις εσωτερικές εκλογικές ανάγκες. Η αυστηρή επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία –με την Ευρώπη να ενεργεί αδιάκοπα– είναι απλώς το βήμα που πιθανότατα θα θεωρηθεί στον Λευκό Οίκο ότι δίνει στις αξιολογήσεις του την απαραίτητη πλήρωση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Απίστευτο τρολάρισμα! Ρωσικό ΥΠΕΞ σε δυτικά ΜΜΕ: Ανακοινώστε τις ρωσικές ''εισβολές'' όλου του έτους, έχουμε μπροστά μας και διακοπές
Το πιο σημαντικό σημείο που πρέπει να κατανοήσουμε από το επεισόδιο Πούτιν-Μακρόν είναι ότι έδωσε τη ψευδαίσθηση ότι η Μόσχα ελπίζει κατά κάποιον τρόπο να ανοίξει διαπραγματεύσεις με τη Δύση για δευτερεύοντα ζητήματα, ως πιθανή πύλη στις υπαρξιακές ανησυχίες της Ρωσίας. Η Ρωσία είναι ανοιχτή σε διαπραγματεύσεις, αλλά μόνο σε σχέση με τις τρεις κόκκινες γραμμές του Πούτιν: Όχι ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, όχι πυραύλους στα σύνορα της Ρωσίας και η επαναφορά του ΝΑΤΟ στις γραμμές του 1997. Ο Πούτιν δεν υποχωρεί ούτε εκατοστό για το τελευταίο.
Ακόμη και αν η σύγκρουση παγώσει ή διακοπεί βραχυπρόθεσμα, δεν θα διαρκέσει πιο μακροπρόθεσμα, καθώς η Δύση αρνείται να αναγνωρίσει ότι ο Πούτιν εννοεί αυτά που λέει. Αυτό πιθανότατα θα αλλάξει μόνο μέσω της εμπειρίας των πλευρών. Η Δύση, προς το παρόν, κάθεται αισιόδοξη με την πεποίθηση ότι έχει κλιμακούμενη υπεροχή στην εφαρμογή των μοχλών πίεσης.
Φαίνεται λογικό να περιμένουμε ότι αυτή η κρίση θα μας συνοδέψει –με τις διάφορες μορφές της– για τουλάχιστον δύο χρόνια. Αυτές οι πολιτικές πρωτοβουλίες σηματοδοτούν μόνο την αρχή μιας μακροχρόνιας, υψηλού διακυβεύματος, φάσης, μιας ρωσικής προσπάθειας να μετατοπίσει την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας σε μια νέα μορφή, την οποία η Δύση απορρίπτει επί του παρόντος. Ο ρωσικός στόχος θα είναι να διατηρήσει τις πιέσεις, ακόμη και την απειλή πολέμου, προκειμένου να παρενοχλήσει τους δυτικούς ηγέτες που αποστρέφονται τον πόλεμο, για να κάνουν αυτήν την απαραίτητη στροφή.
