Η συνάντηση στον Λευκό Οίκο με τον Ντόναλντ Τραμπ υποτιτλίστηκε με αισιοδοξία για μια διμερή συνάντηση μεταξύ του Βλαντίμιρ Πούτιν και του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, τουλάχιστον μέχρι να έρθει η ρωσική απόκριση στα τεκταινόμενα.
«Συζητήθηκε η ιδέα ότι θα ήταν σκόπιμο να μελετηθεί η δυνατότητα ανύψωσης του επιπέδου των εκπροσώπων της ρωσικής και της ουκρανικής πλευράς», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Γιούρι Ουσάκοφ.
Ποιο ακριβώς είναι το ανησυχητικό με αυτή τη δήλωση; Φαίνεται πως το Κρεμλίνο, ακόμα και ενώ η υφήλιος περιμένει μία συνάντηση μετξαύ των δύο ομολόγων, δεν θέλει να προφέρει καν το όνομα του Ουκρανού προέδρου, λες και είναι ταμπού.
Συνάντηση Πούτιν - Ζελένσκι: Στη «σφαίρα» της φαντασίας;
Δεν υπήρξε λοιπόν καμία αναφορά από τη Μόσχα στο όνομα κανενός από τους δύο ηγέτες, ούτε κάποια ένδειξη ότι οι «εκπρόσωποι» θα μπορούσαν να ανέλθουν σε αυτό το επίπεδο.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ υιοθέτησε ωστόσο έναν πιο συμφιλιωτικό τόνο σε μια συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση την Τρίτη (19/8).
«Δεν αρνούμαστε καμία μορφή δράσης, ούτε διμερή ούτε τριμερή», επέμεινε, υπογραμμίζοντας: «Οποιεσδήποτε επαφές που αφορούν κορυφαίους αξιωματούχους πρέπει να προετοιμάζονται με τη μέγιστη προσοχή».
Αποτελούν όμως αυτά έκπληξη; Όχι αν αναλογιστεί κανείς πως ο Πούτιν και κατ' επέκταση η Ρωσία ξεκίνησε μονομερώς την εισβολή στην Ουκρανία, και απαρχής του πολέμου δεν έχει αναγνωρίσει στο Κίεβο το αντίπαλο δέος, αλλά στην πραγματική δύναμη με τη δυνατότητα αντιποίνων, τις ΗΠΑ και ο ΝΑΤΟ.
Ο Πούτιν θεωρεί ξεκάθαρα ότι η Ουκρανία είναι «αναφαίρετο μέρος της ιστορίας, του πολιτισμού και του πνευματικού χώρου της Ρωσίας» πως ο διαχωρισμός της από τη Ρωσία είναι ένα ιστορικό λάθος, κάτι που επανέλαβε στις πρόσφατες δηλώσεις μετά τη συνάντηση στην Αλάσκα, απλά σε λιγότερο μαξιμαλιστικό ύφος.
Έτσι, αν πραγματοποιηθεί αυτή η συνάντηση – όπως το θέτει η Ορίσια Λούτσεβιτς, διευθύντρια του προγράμματος Ρωσίας και Ευρασίας του Chatham House – ο Πούτιν «θα πρέπει να αποδεχτεί την αποτυχία να καθίσει με έναν πρόεδρο που θεωρεί κωμικό, μίας χώρας που δεν υπάρχει».
Οι «γαργάρες» του Πούτιν
Θα ήταν επίσης, υποστήριξε, μια τεράστια μεταστροφή στην πολιτική ρητορική, που θα ήταν δύσκολο να εξηγηθεί στον ρωσικό λαό.
«(Ο Πούτιν) έχει διατυπώσει επανειλημμένα σε Ρώσους στην κρατική τηλεόραση ότι ο Ζελένσκι είναι ναζιστής, ότι η Ουκρανία είναι ένα κράτος-μαριονέτα της Δύσης... ότι ο Ζελένσκι είναι παράνομος. Γιατί ξαφνικά να του μιλήσει;».
Το Κρεμλίνο όχι μόνο αμφισβητεί συστηματικά τη νομιμότητα του Ουκρανού ηγέτη, εστιάζοντας στην αναβολή των εκλογών στην Ουκρανία, κάτι που είναι παράνομο βάσει στρατιωτικού νόμου, αλλά στο τελευταίο του «μνημόνιο ειρήνης» απαιτεί από την Ουκρανία να διεξάγει εκλογές πριν από την υπογραφή οποιασδήποτε τελικής συνθήκης ειρήνης.
Ο Πούτιν και άλλοι Ρώσοι αξιωματούχοι σπάνια αναφέρονται στον Ζελένσκι ονομαστικά, προτιμώντας αντ' αυτού το καυστικό παρατσούκλι «καθεστώς του Κιέβου».
Αν κρίνουμε λοιπόν από την τελευταία προσπάθεια επαφής μεταξύ των δύο πλευρών που είχε οργανωθεί φέτος στην Κωνσταντινούπολη, για την οποία ο Ζελένσκι είχε ήδη «πακετάρει βαλίτσες», αλλά η ρωσική πλευρά απάντησε με μία χαμηλού επιπέδου αντιπροσωπεία, οι ελπίδες για μία πραγματική σύνοδο κορυφής είναι τουλάχιστον αβάσιμες.
