Η συριακή επανάσταση δεν ήταν μια εξέγερση για ελευθερία, ανεξαρτησία ή δημοκρατία.
Ήταν μια εκδήλωση των σουνιτών ισλαμιστών, με την υποστήριξη της Τουρκίας και του Κατάρ, που εξέφραζαν την οργή τους ενάντια στην κυριαρχία του Άσαντ, με την υποστήριξη του σιιτικού ισλαμιστικού Ιράν, αναφέρει Διεθνές ΜΜΕ, επισημαίνοντας:
Μάχη σιιτών-σουνιτών Ισλαμιστών για κυριαρχία στη Συρία
Οι σουνίτες ισλαμιστές της Συρίας δεν ενδιαφέρονταν που ο Άσαντ ήταν ένας βάναυσος δικτάτορας, αλλά προσπάθησαν να τον αντικαταστήσουν με τον δικό τους αυταρχικό ηγέτη.
Η συριακή επανάσταση ξεκίνησε ως μια προσπάθεια, μια επέκταση της Αραβικής Άνοιξης.
Οι Σύριοι διανοούμενοι ηγήθηκαν της επίθεσης, απαιτώντας ελευθερία και δημοκρατία, ωστόσο δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να εγκαταλείψουν αυτοί οι διανοούμενοι τη χώρα, αφήνοντας τη σύγκρουση στους εξτρεμιστές και των δύο πλευρών.
Την τελευταία δεκαετία, ο πόλεμος έχει γίνει μια μάχη μεταξύ σουνιτικού τζιχαντισμού και σιιτών .
Με τη ρωσική υποστήριξη, οι σιίτες ισλαμιστές αρχικά επικράτησαν.
Ωστόσο, με το Ισραήλ να αποδυναμώνει τον σιιτικό ισλαμισμό στον Λίβανο και το Ιράν, και τη Ρωσία να έχει τελματώσει στην ουκρανική σύγκρουση, οι σουνίτες τζιχαντιστές ανέστρεψαν την παλίρροια, νικώντας τελικά τον Άσαντ και τους σιίτες συμμάχους του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Θεία δίκη! Τελικά όλα εδώ πληρώνονται... Η Γερμανία βυθίζεται στην οικονομική άβυσσο
Η επικράτηση Αλ Τζολάνι
Οι σουνίτες τζιχαντιστές τελικά κατέλαβαν το προεδρικό μέγαρο.
Ανάμεσά τους, ο Αμπού-Μουχάμαντ Αλ-Τζολανί της Αλ Κάιντα αναδείχθηκε νικητής και άλλαξε την τζιχαντιστική του ενδυμασία με ένα δυτικό κοστούμι και υιοθέτησε το όνομα γέννησής του, Άχμαντ αλ-Σαράα.
Η πολιτοφυλακή του Σαράα δεν έχει τη δύναμη να ελέγξει ολόκληρη τη Συρία.
Για να κυβερνήσει, βασίζεται σε συμμαχίες με άλλες σουνιτικές τζιχαντιστικές ομάδες. Η προεδρία του δεν του παρέχει απόλυτη εξουσία. Είναι απλώς ο πρώτος μεταξύ ίσων.
Όταν ο Σαράα ισχυρίζεται ότι θα αποκαταστήσει την κρατική κυριαρχία αφοπλίζοντας τους Δρούζους και, σύντομα, τους Κούρδους, λέει μόνο τη μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή είναι ότι δεν έχει ακόμη αφοπλίσει καμία από τις υποστηριζόμενες από την Τουρκία πολιτοφυλακές στη Συρία.
Η ατζέντα της Άγκυρας έρχεται σε αντίθεση με ένα κυρίαρχο συριακό κράτος
Η Τουρκία αντιμετωπίζει τη Συρία όπως ακριβώς και τη Βόρεια Κύπρο, ως κράτος-μαριονέτα.
Η Τουρκία επιβάλλει επίσης μαξιμαλιστικές απαιτήσεις, όπως ο αφοπλισμός των Κούρδων χωρίς να τους προσφέρει κανένα μερίδιο εξουσίας.
Οι Κούρδοι της Συρίας, σκληραγωγημένοι στις μάχες από τη μάχη δίπλα στα αμερικανικά στρατεύματα για να νικήσουν το ISIS, δεν θα παραδοθούν χωρίς αντίσταση.
Εάν αρνηθούν να υποχωρήσουν, το κράτος του Σαράα θα παραμείνει κατακερματισμένο και ατελές.
Τα συμφέροντα της Τουρκίας αντιτίθενται έντονα σε αυτά της Συρίας.
Η κυριαρχία της Άγκυρας επισκιάζει τη Δαμασκό, και ακόμη και αν ο Sharaa επιθυμούσε να απελευθερωθεί από τους Τούρκους χορηγούς του, δεν έχει τη δύναμη να το κάνει.
Η Συρία βρίσκεται τώρα στα χέρια Ισλαμιστών.
Όταν ο ισλαμιστικός λαϊκισμός παραπαίει και η οικονομική ανάπτυξη βαλτώνει, αυτοί οι ισλαμιστές είναι πιθανό να εξάγουν τρομοκρατία, ναρκωτικά και πρόσφυγες, αποσταθεροποιώντας την περιοχή και πέρα από αυτήν.
Η μετά Άσαντ εποχή στη Συρία
Γιατί η Συρία μετά τον Άσαντ αποτυγχάνει, μεταβαίνοντας από την επιρροή των σιιτών ισλαμιστών που υποστηρίζονται από το Ιράν, σε σουνίτες ισλαμιστές που υποστηρίζονται από την Τουρκία και το Κατάρ;
Η απάντηση βρίσκεται στην κολοσσιαία αποτυχία των μετριοπαθών αραβικών κυβερνήσεων να διεκδικήσουν την επιρροή τους.
Η Σαουδική Αραβία, μαζί με την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Ιορδανία, θα έπρεπε να είχε ηγηθεί ενός συνασπισμού για να καθοδηγήσει τη Συρία προς μια μετριοπαθή διακυβέρνηση και όχι προς τον μαχητικό ισλαμισμό της Τουρκίας και του Κατάρ.
Ωστόσο, οι μετριοπαθείς αραβικές πρωτεύουσες αντέδρασαν, αντί να λάβουν προληπτικά μέτρα, ελπίζοντας τώρα να σύρουν τον Sharaa μακριά από την Τουρκία και το Κατάρ, με επενδύσεις.
Η ιστορία, ωστόσο, διδάσκει ότι τα χρήματα από μόνα τους δεν μπορούν να τερματίσουν τους εμφύλιους πολέμους. Πλούσια αραβικά έθνη έχουν διοχετεύσει δισεκατομμύρια στον Λίβανο από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου το 1975, ωστόσο, εκτός από τη δεκαετία του Ραφίκ Χαρίρι από το 1993 έως το 2005, ο Λίβανος παραμένει ένα αποτυχημένο κράτος, τόσο διαλυμένο όσο ήταν στις 13 Απριλίου 1975.
Από το 1979, η Μέση Ανατολή υποφέρει από μια ισλαμιστική κατάληψη διαφόρων κυβερνήσεων. Ο ισλαμισμός, ωστόσο, δεν είναι μονολιθικός.
Τα σουνιτικά και σιιτικά παρακλάδια του τζιχαντιστικού ισλαμισμού έχουν εμπλακεί σε έναν αγώνα για κυριαρχία.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ πίστευαν ότι μπορούσαν να εμπλακούν με τον σιιτικό ισλαμισμό εις βάρος των σουνιτών, οδηγώντας σε δύο δεκαετίες εμφυλίων πολέμων.
Τώρα, με το Ισραήλ να έχει αποδυναμώσει τον σιιτικό ισλαμισμό, οι ΗΠΑ φαίνονται πρόθυμες να ανεχθούν τον σουνιτικό ισλαμισμό - την ίδια δύναμη που πολέμησαν για δεκαετίες.
Ο ίδιος ο Σάρα πιθανότατα έχει αμερικανικό αίμα στα χέρια του, έχοντας πολεμήσει στο Ιράκ, όπου κάποτε τον φυλάκισαν αμερικανικά στρατεύματα.
Ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσει η Συρία;
Η αντικατάσταση της ισλαμιστικής επιρροής του Ιράν με αυτήν της Τουρκίας και του Κατάρ δεν θα λύσει την κρίση της Συρίας.
Απαιτείται μια προσπάθεια υπό την ηγεσία των ΗΠΑ για να παραγκωνιστούν αυτές οι τρεις ισλαμιστικές χώρες - η Τουρκία, το Κατάρ και το Ιράν - υπέρ μετριοπαθών αραβικών κρατών όπως η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ, παράλληλα με το Ισραήλ, γείτονα της Συρίας.
Χωρίς μια τέτοια παρέμβαση, δεν θα αργήσει ο κόσμος να αντιμετωπίσει ένα αναζωπυρούμενο, ριζοσπαστικό σουνιτικό τζιχαντιστικό κίνημα που θα εξαπλώνεται σε όλη τη Συρία.
