Αν και έλαβε ελάχιστη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης, η ανακοίνωση της Πέμπτης ότι το Ισραήλ είχε αναπτύξει στρατιωτική υποδομή στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν με τη μορφή συστημάτων ραντάρ, φαινομενικά για να αντιμετωπίσει μια υποτιθέμενη πυραυλική απειλή από το κοντινό Ιράν, θα πρέπει να προκαλέσει ανησυχία.
Στο ίδιο 24ωρο κατά το οποίο ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Ναφτάλι Μπένετ, πραγματοποίησε μια αιφνιδιαστική επίσκεψη στα Εμιράτα, και κατά την οποία οι Ισραηλινές δυνάμεις βομβάρδισαν το Διεθνές Αεροδρόμιο της Δαμασκού, θα πρέπει να φανεί η ανακοίνωση ότι τόσο το Άμπου Ντάμπι όσο και η Μανάμα είχαν συμφωνήσει να φιλοξενήσουν ισραηλινές στρατιωτικές υποδομές, ως το πρώτο βήμα προς τις τρέχουσες εντάσεις μεταξύ Τελ Αβίβ και Τεχεράνης που τοποθετούνται σε μια πιθανώς μη αναστρέψιμη πορεία προς τη σύγκρουση στην περιοχή.
Πράγματι, η ισραηλινή περικύκλωση του Ιράν μέσω αραβικών κρατών που συμμαχούν με το Τελ Αβίβ, η οποία πιθανώς να πυροδοτήσει μια διαμάχη μεταξύ της Τεχεράνης και τόσο των ΗΑΕ όσο και του Μπαχρέιν, έχει έντονη ομοιότητα με την εννέα χρόνια συσσώρευσης προκλήσεων που οδήγησαν τελικά τη Ρωσία σε στρατιωτική επέμβαση στη γειτονική Ουκρανία τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους.
Τον Νοέμβριο του 2013, μετά την απόφαση του τότε Ουκρανού Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς να αναστείλει μια εμπορική συμφωνία με την ΕΕ προκειμένου να επιδιώξει στενότερους δεσμούς με τη Ρωσία, μια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος ενορχηστρωμένη από τη CIA, γνωστή ως «Euromaidan», ξεκίνησε, με σκοπό να καθαιρέσει την ηγεσία του Γιανουκόβιτς και να τον αντικαταστήσει με τον φιλοδυτικό Πέτρο Ποροσένκο – του οποίου η κυβέρνηση συνασπισμού θα περιείχε έξαλλους ακροδεξιούς υποστηρικτές που είναι εχθρικοί προς τη Μόσχα.
Πράγματι, ήταν τέτοιο το αντιρωσικό αίσθημα μεταξύ της νέας υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ κυβέρνησης του Κιέβου ότι η κατά κύριο λόγο εθνο-ρωσική περιοχή Ντονμπάς στα ανατολικά της χώρας θα αποσχιζόταν για να σχηματίσει τις ανεξάρτητες δημοκρατίες του Ντόνιετσκ και του Λουγκάνσκ τον Απρίλιο του 2014, μετά από την προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας με την υπόλοιπη Ρωσία ένα μήνα νωρίτερα.
Ωστόσο, η ίδρυση αυτών των δύο φιλορωσικών δημοκρατιών θα πυροδοτούσε μια σχεδόν οκταετή σύγκρουση στην ανατολικοευρωπαϊκή χώρα, στην οποία το Κίεβο θα χρησιμοποιούσε παραστρατιωτικούς νεοναζί όπως το τάγμα Αζόφ και το Δεξιό Τομέα για να διεξαγάγουν μια εκστρατεία εθνοκάθαρσης κατά των κατοίκων του Ντονμπάς.
Παρά τις περιγραφές των δυτικών μέσων ενημέρωσης για «ρωσική επιθετικότητα», ωστόσο, η Μόσχα είχε επιδιώξει να επιλύσει τη σύγκρουση στο Ντονμπάς με ειρηνικά μέσα μέσω των Συμφωνιών του Μινσκ – κάτι που θα έδινε και στις δύο Δημοκρατίες κάποιο βαθμό αυτονομίας ενώ θα παρέμεναν υπό την κυριαρχία του Κιέβου.
Με 14.000 νεκρούς στη σύγκρουση του Ντονμπάς, το ΝΑΤΟ να αποτυγχάνει να τηρήσει μια μεταψυχροπολεμική συμφωνία να μην επεκταθεί προς τα ανατολικά και την επακόλουθη επιβεβαίωση ότι τα εργαστήρια χρηματοδοτούμενα από τις ΗΠΑ ανέπτυξαν βιοόπλα στην Ουκρανία, ωστόσο, το χέρι της Μόσχας αναγκάστηκε τελικά τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, όταν ξεκίνησε μια ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία προκειμένου να αφαιρεθούν τα νεοναζιστικά στοιχεία από την εξουσία και να καταστραφεί οποιαδήποτε στρατιωτική υποδομή που τελικά θα είχε χρησιμοποιηθεί από το ΝΑΤΟ εάν το Κίεβο είχε γίνει μέλος.
Εδώ εμφανίζονται οι ομοιότητες με το Ιράν και τα γειτονικά κράτη του Κόλπου, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν, με τις δύο χώρες να έχουν επισημοποιήσει διπλωματικούς δεσμούς με το Τελ Αβίβ μέσω των Συμφωνιών του Αβραάμ του Σεπτεμβρίου 2020 με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ.
Οι συμφωνίες «ομαλοποίησης», που επαινούνται ως «ειρηνευτική συμφωνία» από την τότε κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ, παρά το ότι το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν δεν βρίσκονταν ποτέ σε πόλεμο, έρχονται οκτώ μήνες αφότου οι ΗΠΑ είχαν σχεδόν πυροδοτήσει έναν νέο πόλεμο στον Κόλπο. Η δολοφονία του διοικητή της ιρανικής δύναμης Quds, κασέμ Σολεϊμανί σε επίθεση με drone, θεωρήθηκε από πολλούς γεωπολιτικούς παρατηρητές ως μέσο για τον περιορισμό του Ιράν στην περιοχή, ένας μακροχρόνιος στόχος εξωτερικής πολιτικής που συμμερίζονται τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ.
Πράγματι, παρά το γεγονός ότι η σχέση μεταξύ του Ισραήλ και των δύο κρατών ξεκίνησε αρχικά σε καθαρά διπλωματική βάση, η ανακοίνωση ότι τα ισραηλινά συστήματα ραντάρ πρόκειται να μεταφερθούν τόσο στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα όσο και στο Μπαχρέιν σηματοδοτεί ένα επικίνδυνο βήμα προς ένα σενάριο όπου η ισραηλινή στρατιωτική υποδομή θα τοποθετηθεί σε απόσταση βολής από το Ιράν – μια κατάσταση που πιθανότατα θα οδηγούσε σε μια μεγάλη περιφερειακή σύγκρουση, που θα μπορούσε να φτάσει πολύ πέρα από τον Περσικό Κόλπο.
