Το όπλο των πολιτικών είναι η υψηλή απόδοσή τους στην Τέχνη της εξαπάτησης που συχνά καταλήγει σε ένα τρίτο ρητό, όπως το συμπύκνωσε (και το απλούστευσε) η λαϊκή σοφία: Οι πολιτικοί είναι απατεώνες.
Διδακτικά, αλλά και προς διασκέδασή μας, αρχίσαμε με μια γενική Αρχή για το σοβαρό θέμα του πολέμου και στο άψε-σβήσε καταλήξαμε σε μια θλιβερή αλλά όχι άστοχη διαπίστωση οικουμενικής διάστασης, για τους εκάστοτε ιθύνοντες, παντός καιρού και πάσης εποχής γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος στο infognomonpolitics.gr.
Ο λόγος αυτής της μικροφιλοσοφικής διάθεσης είναι όσα είπε ο κ. Χουσεϊν Αμπουλαχιάν, προέδρος του θρησκευτικού «Συμβουλίου της Σούρας» (υπεραπλοποιώντας, είναι κάτι σαν συμβουλευτικό ισλαμικό Συμβούλιο Επικρατείας), ο οποίος αποκάλυψε ένα άκρως διδακτικό παρασκήνιο που ακολούθησε τη δολοφονία του ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί.
Οι Αμερικανοί αναλογίστηκαν τις πιθανές συνέπειες και υπόδειξαν (κατά τον κ. Αμπουλαχιάν) στους Ιρανούς ποια σημεία (στο Ιράκ) θα μπορούσαν να χτυπήσουν σε αντίποινα για τη δολοφονία. Οι Ιρανοί απόρριψαν την πρόταση. Τότε οι ΗΠΑ πρότειναν ότι αν δεν υπάρξουν καθόλου αντίποινα να άρουν τις κυρώσεις εναντίον του Ιράν. Οι Ιρανοί απέρριψαν και αυτό.
Η πρόταση των Αμερικανών είναι καθαρά πολιτική (Κλαούζεβιτς) και εφαρμόζει τη συνταγή του Σουν Τζου περί εξαπάτησης. Το δώρο, η άρση των κυρώσεων, φαίνεται ελκυστικό αλλά είναι δηλητηριασμένο.
Οι ΗΠΑ πρότειναν ουσιαστικά στους Ιρανούς να εγκαταλείψουν την άκαμπτη αντίστασή τους στις αμερικανικές πιέσεις με δέλεαρ την επάνοδο στην καλοπέραση προ κυρώσεων. Με συνέπεια τη διάσπαση της εθνικής ενότητας, αφού μερικοί θα είχαν οφέλη από την άρση των κυρώσεων και πολλοί άλλοι θα έμεναν στη φτώχεια. Κερδισμένοι οι πλούσιοι φιλοδυτικοί, χαμένοι οι πατριώτες των λαϊκών στρωμάτων.
Επίσης αν γινόταν δεκτό να ορίσουν οι ΗΠΑ τους στόχους της ιρανικής αντίδρασης, τότε το Στρατιωτικό Επιτελείο, εκτός από την απώλεια του κορυφαίου στρατηγού, θα έχανε και κάθε πρωτοβουλία στο πεδίο των μαχών με συνέπεια να χάσει και την εκτίμηση του στρατεύματος. Είναι αδιανόητο να ορίζει ο εχθρός τους στόχους σου.
Ο Ρήγας έλεγε «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή»
Να πούμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους: Αν ο κόσμος ήταν αποφασισμένος να κάνει θυσίες για την ακεραιότητα της χώρας και τη συλλογική και ατομική ελευθερία, τότε καμία κυβέρνηση δεν θα τολμούσε ούτε να διανοηθεί παραχωρήσεις, προσφυγές στη Χάγη, κλπ.
Αλλά το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών έδειξε ότι η υπογραφή Τσίπρα στις Πρέσπες θα μπορούσε να θεωρηθεί επιβολή ποινής με αναστολή και τίποτα παραπάνω.
Τριάντα χρόνια επίμονες προσπάθειες των «φίλων ευρωπαίων», με πρώτους εννοείται τους Γερμανούς, σε στενή συνεργασία με εσωτερικές δυνάμεις, να διαβρωθεί το πνεύμα αντίστασης του κόσμου, είχε αποτελέσματα.
Νότα αισιοδοξίας ότι παρ’ όλα αυτά παραμένει πλειοψηφικό το ανυπότακτο ρεύμα αντίστασης στην υποταγή και στην εθελοδουλία.
Όχι για λόγους «κενού» πατριωτισμού. Αλλά επειδή οι εκάστοτε ιθύνοντες δείχνουν ενοχή και φόβο για τις λαϊκές αντιδράσεις σε όσα ετοιμάζονται να κάνουν, ο κόσμος το βλέπει και έτσι αποδυναμώνουν τη θέση τους και τα επιχειρήματά τους.
Και δεύτερον οι κυοφορούμενες παραχωρήσεις στην Τουρκία θα έχουν άμεση επίπτωση στη ζωή, την ευημερία, την ίδια την υπόσταση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, π.χ. στα νησιά και, όπως είναι φυσικό, οι κάτοικοι αγριεύουν.
ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Το πραξικόπημα (2016) όξυνε και επιτάχυνε τη διαχρονική και διακομματική προδιάθεση των Τούρκων ηγετών για αποκατάσταση του Οθωμανικού Μεγαλείου.
Πολιτική των ΗΠΑ ήταν και είναι η αποδυνάμωση κάθε κράτους ικανού να σταθεί εμπόδιο στην πολιτική τους.
Το πραξικόπημα του 2016 ήταν φαίνεται η πρώτη φάση της στρατηγικής των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών (ή τμήματός τους) για τεμαχισμό της Τουρκίας.
Απώτερος στόχος ήταν να δημιουργηθούν πέντε νέα ανεξάρτητα κράτη, των Κούρδων, των Αλεβιτών, της συρρικνωμένης Τουρκίας, συν δυο ακόμα ενώ η Κωνσταντινούπολη θα ήταν υπό Διεθνή Διοίκηση.
Τέτοια Σχέδια, στρατηγικής εμβέλειας, ανταποκρίνονται σε μακροπρόθεσμες ανάγκες του κράτους που τα σχεδιάζει, αναβάλλονται αλλά δεν ματαιώνονται, καραδοκούν για τη νέα κατάλληλη στιγμή.
Προ ημερών δημοσιεύματα (κυρίως σε Ισραήλ, ΗΠΑ) εκτοξεύουν απειλές κατά του αρχηγού της ΜΙΤ (η τουρκική ΕΥΠ) Χ. Φιντάν που έσωσε τον Ερντογάν από το πραξικόπημα. Τον απειλούν ότι θα έχει την τύχη του Σουλεϊμανί. Επειδή ο Φιντάν παίζει, όπως ο Ιρανός στρατηγός, κρίσιμο πολιτικό ρόλο έχει γίνει στόχος.
Κατά τα δημοσιεύματα, ορισμένοι κύκλοι των ΗΠΑ έχουν καταλήξει ότι δεν υπάρχει ομαλός τρόπος απαλλαγής από τον Ερντογάν. Αλλά και οι Ρώσοι δείχνουν ιδιαίτερα εκνευρισμένοι από την απροσχημάτιστη εισβολή του Ερντογάν στη σύμμαχό τους Συρία και τον κάλεσαν να διαλέξει με ποιους θα είναι φίλος.
