Καθώς η Ουκρανία ετοιμάζεται να γιορτάσει την Ημέρα Ανεξαρτησίας της στις 24 Αυγούστου, το Κίεβο βρίσκεται αντιμέτωπο με μια κρίσιμη καμπή. Η χώρα χρειάζεται κάτι περισσότερο από υποσχέσεις από τη Δύση για να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και να φτάσει σε ένα τέλος του πολέμου με τη Ρωσία.
Σύμφωνα με ανάλυση του Politico, αν η Δύση θέλει πραγματικά να ανατρέψει τη στρατηγική του Πούτιν, οφείλει να δείξει υπομονή και δέσμευση, προσφέροντας στην Ουκρανία τα μέσα για να καθορίσει η ίδια το τέλος της σύγκρουσης.
Ο πόλεμος της εξάντλησης
Περισσότερα από τρία χρόνια μετά την πλήρη εισβολή της Ρωσίας, ο πόλεμος έχει περάσει σε μια νέα φάση: μια φάση εξάντλησης, όπου ούτε η νίκη ούτε η κατάρρευση είναι άμεσα ορατές για κανένα από τα δύο μέρη.
Το Politico επισημαίνει ότι το Κρεμλίνο έχει αναπροσαρμόσει τη στρατηγική του, πεπεισμένο πως, ακόμη κι αν δεν μπορεί να κερδίσει καθαρά, δεν μπορεί ούτε να χάσει. Αυτή η φάση δεν ήταν το αρχικό πλάνο της Ρωσίας, αλλά είναι ένας πόλεμος που έχει μάθει να διεξάγει: ένας πόλεμος φθοράς και υπολογισμένης πίεσης.
Η Μόσχα θεωρεί ότι διαθέτει το απαραίτητο δυναμικό και την οικονομική ευελιξία για να διατηρήσει μια σύγκρουση που θα εξαντλήσει τόσο την Ουκρανία όσο και τους δυτικούς συμμάχους της, προτού εξαντληθεί η ίδια.
Η στρατηγική του Πούτιν
Η στρατηγική του Βλαντιμίρ Πούτιν βασίζεται στον χρόνο. Όπως σημειώνει το Politico, ο αρχικός στόχος του Πούτιν δεν έχει επιτευχθεί. Δεν υπήρξε αστραπιαία επίθεση στο Κίεβο, ούτε γρήγορη αλλαγή καθεστώτος. Το κράτος, ο στρατός και η εθνική ταυτότητα της Ουκρανίας δοκιμάζονται, αλλά παραμένουν αδιάσπαστα, όπως αναφέρει ο Dan Sleat, ανώτερος σύμβουλος πολιτικής για τη Ρωσία/Ουκρανία στο Ινστιτούτο Tony Blair για την Παγκόσμια Αλλαγή.
Η Ρωσία ελέγχει σήμερα περίπου το 19% της ουκρανικής επικράτειας, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων του Ντονμπάς και μιας χερσαίας γέφυρας προς την Κριμαία. Παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει να σημειώνει προοδευτική πρόοδο, έστω και αργά και με μεγάλο κόστος.
Ο Sleat υπενθυμίζει ότι ο πόλεμος έχει στοιχίσει πάνω από ένα εκατομμύριο ζωές Ρώσων στρατιωτών. Το Κρεμλίνο δεν χρειάζεται πλέον ταχύ ή θεαματικό έλεγχο εδαφών για να διατηρήσει τη στρατηγική του. Αρκεί να συνεχίσει τις εχθροπραξίες και να περιμένει.
Περιορισμοί και πιέσεις
Η στρατηγική αυτή, ωστόσο, έχει όρια. Η Ρωσία αντιμετωπίζει αυξανόμενη πίεση σε προσωπικό και στρατιωτικό εξοπλισμό. Το Politico αναφέρει ότι η χώρα μπορεί να συνεχίσει τις επιχειρήσεις μέχρι του χρόνου, αλλά οι ελλείψεις θα γίνουν όλο και πιο έντονες.
Η οικονομία πιέζεται, με επιβράδυνση της ανάπτυξης, αυξανόμενο πληθωρισμό και τις κυρώσεις να βαραίνουν τον ρωσικό πληθυσμό. Εσωτερικές δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι περισσότεροι Ρώσοι πλέον προτιμούν μια διαπραγματευμένη συμφωνία παρά τη συνέχιση του πολέμου, σύμφωνα με τον Sleat.
Όταν το Κρεμλίνο αναγκαστεί να επιλέξει μεταξύ στρατιωτικής κλιμάκωσης και πολιτικής σταθερότητας, υπάρχει όριο στο πόσο μακριά μπορεί να φτάσει.
Η αδυναμία της Ουκρανίας και η ευκαιρία της Δύσης
Ο Πούτιν ποντάρει ότι η Ουκρανία θα «υποχωρήσει» πρώτη, καθώς αντιμετωπίζει σοβαρές ελλείψεις σε βλήματα 155 χιλιοστών, συστήματα αεράμυνας και ικανότητα εναλλαγής στρατευμάτων. Όμως, όλα αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ζελένσκι: Ανοιχτός σε συνάντηση με Πούτιν μόνο μετά από συμφωνία για εγγυήσεις ασφαλείας
Αν οι δυτικοί πολιτικοί ανταποκριθούν στη στρατηγική υπομονής της Ρωσίας με στρατηγική κλίμακας και δέσμευσης, μπορούν να αλλάξουν την ισορροπία, σημειώνει το Politico.
Οι προσπάθειες των Ευρωπαίων ηγετών εντείνονται, αλλά δεν βρίσκονται ακόμη στο επίπεδο ή την ταχύτητα που απαιτείται για να έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο.
Η Ουκρανία χρειάζεται βάθος και ανθεκτικότητα, δηλαδή στρατιωτικά εργαλεία για διαρκείς επιχειρήσεις: τεθωρακισμένα οχήματα και άρματα, σταθερή ροή βλημάτων 155 χιλιοστών, μαζική παραγωγή και ανάπτυξη drones, προηγμένο μηχανικό εξοπλισμό για διάνοιξη ρωσικών αμυντικών γραμμών και ενισχυμένο λογιστικό σύστημα για επιχειρήσεις σε πολλαπλά μέτωπα.
Η καίρια σημασία της στήριξης
Αν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ – με υποστήριξη των ΗΠΑ – παρέχουν αυτά τα μέσα διαρκώς και σε μεγάλη κλίμακα, η Ουκρανία μπορεί να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, μετατρέποντας μικρές νίκες σε συνεχείς επιθετικές επιχειρήσεις.
Αυτό θα ασκήσει πραγματική πίεση και θα διαταράξει την προσέγγιση της Μόσχας, ότι «ο χρόνος είναι με το μέρος της».
Όπως σημειώνει το Politico, καθώς πλησιάζει η Ημέρα Ανεξαρτησίας, οι δυτικοί ηγέτες καλούνται να δώσουν το δικό τους τεστ: να απεξαρτηθούν από τον βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό τους. Η στήριξη της Ουκρανίας σε αυτή τη νέα φάση δεν αφορά μόνο την υπεράσπιση της επικράτειάς της.
Αν η χώρα θέλει να αντέξει και να βρεθεί σε καλύτερη θέση σε ένα χρόνο από τώρα, πρέπει να είναι αρκετά ισχυρή και οπλισμένη ώστε να διαμορφώσει το τέλος του πολέμου με τους δικούς της όρους.
Η πρόσφατη σύνοδος στην Ουάσινγκτον έδειξε μια ενωμένη Ευρώπη με επιθυμία για ειρήνη υπό όρους που θα αποδεχθεί η Ουκρανία, κάτι που, αν αξιοποιηθεί σωστά, μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο συντονισμένη στρατηγική.
