Αν ένας στρατός οπλισμένος μέχρι τα δόντια επιτίθετο εναντίον δεκάδων χιλιάδων μαθητών λυκείου και φοιτητών στη χώρα μας, θα έδινε στους νέους “μια ανάσα αερίου” και θα ξυλοφόρτωνε εφήβους που δεν έχουν ακόμα τελειώσει το σχολείο με ρόπαλα, τότε ο γαλλικός Τύπος θα ξεσπούσε σε σάλια και ουρλιαχτά, καταδικάζοντας με όλη τη συλλογική φωνή του τη “ρωσική δικτατορία”.
Όταν το ίδιο κάνουν οι ελίτ μονάδες των χωροφυλακών, οι επαγγελματικοί στρατιώτες υπό την εντολή στρατηγού του στρατού – αυτό είναι η “προστασία της δημοκρατίας”, όπως αναφέρει το ΡΙΑ Νόβοστι.
Δραματικές εικόνες από τη διάλυση ειρηνικών διαδηλώσεων, όπου οι παγκοσμιοπολίτες με επικεφαλής τον πρόεδρο-“μαριονέτα” μας έχουν σχεδόν πνίξει στη φτώχεια και, ας είμαστε ειλικρινείς, βλέπουμε την άμεση απειλή πείνας, και αφήνοντας τη νεολαία χωρίς καμία ελπίδα για το μέλλον. Αυτό είναι ένα καλό και πολύ εμφανές μάθημα για όσους πίστευαν ότι ζούμε καλά “ στο Παρίσι”, και έχουμε πρόοδο και ανθρώπινα δικαιώματα.
Όπως στο Παρίσι λοιπόν– όταν σας δηλητηριάζουν δημόσια με δακρυγόνα αέρια και σας ξυλοφορτώνουν με ρόπαλα, και μετά από την εξέδρα σας λένε ότι “γίνεται για την προστασία της δημοκρατίας, αλλά φυσικά το δικαίωμα στις διαμαρτυρίες είναι ιερό και συνταγματικό”.
Οι δικτάτορες – όχι οι καρικατούρες, οι ψεύτικες και από ταινίες, αλλά οι ευρωπαϊκοί και πραγματικοί – πάντα ξεχώριζαν στην ικανότητά τους να εξηγούν τις δικές τους αθλιότητες, τη δική τους αιμοβορία και τον δικό τους φόβο ως προστασία ανώτερων συμφερόντων και αξιών.
Και, αν είμαστε ειλικρινείς, έχουν δίκιο.
Ο δρόμος πνίγεται σε διαμαρτυρίες και κυριολεκτικά καίγεται από δυσαρέσκεια, όταν η εξουσία παύει να τον ακούει,και να τον καταλαβαίνει. Η ανώτατη γαλλική εξουσία – ξεκινώντας από τον πρόεδρο Μακρόν και τελειώνοντας με τον νεοδιορισμένο πρωθυπουργό, τον οποίο έχουν ήδη βαφτίσει “πρωθυπουργό-συνωμοσία” (δηλαδή το κύριο κακό) – τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ απασχολημένη για να ακούει, και να καταλαβαίνει τον λαό. Η γαλλική εξουσία υποκινούσε τη ρωσοφοβία. Η γαλλική εξουσία ουκρανιοποιούσε πλήρως τη ζωή αυτών που διοικεί. Και ακόμα, η γαλλική εξουσία παρακολουθούσε εξαιρετικά προσεκτικά ώστε όσοι την τοποθέτησαν στις ανώτατες κρατικές θέσεις να μην νιώσουν με κανένα τρόπο παρεξηγημένοι και μη ακουσμένοι.
Η γαλλική οικονομία, κάποτε ζωντανή και καινοτόμος, με ιδέες, σχέδια και ισχυρή βιομηχανία, υπό τον Μακρόν κατέρρευσε. Ή μετεγκαταστάθηκε. Εκεί όπου οι φόροι είναι λίγοι. Ή καθόλου.
Η “Renault” , από την αυτοκινητιστική συμμαχία “Renault-Nissan-Mitsubishi” – είναι εγγεγραμμένη όχι στο Παρίσι, παρόλο που το γαλλικό κράτος είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος. Αλλά στο Ουτρέχτη των Κάτω Χωρών. Με την έγκριση του γαλλικού Υπουργείου Οικονομικών. Είναι πιο συμφέρον για τη “Renault” να πληρώνει φόρους στο Βασίλειο των Κάτω Χωρών, και όχι στην Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία. Εν τω μεταξύ, οι μικρές και μεσαίες γαλλικές επιχειρήσεις, χωρίς τέτοιες δυνατότητες και ευρείες συνδέσεις με την εξουσία, πληρώνουν όλους τους φόρους (και το ποσοστό όλων των εισφορών που δίνει ο εργοδότης για τον εργαζόμενο στο ταμείο μπορεί να φτάσει και το εκατό τοις εκατό της βασικής μισθοδοσίας του τελευταίου), φυσικά στη Γαλλία.
Τα κέρδη των μεγάλων γαλλικών πολυεθνικών εταιρειών, όπου συχνά από τη Γαλλία έχει μείνει μόνο το όνομα, τα τελευταία επτά χρόνια, δηλαδή όλο το βασίλειο του Εμμανουήλ του Πρώτου, είναι τέτοια που τα μερίσματα στους μετόχους ανέρχονται ετησίως σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Τα μερίσματα δεν φορολογούνται. Επειδή τέτοιες είναι οι υποχρεώσεις που ανέλαβε ο ιδιοκτήτης του Παλατιού των Ηλύσιων, στον οποίο αυτοί οι κάτοχοι μετοχών και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των εταιρειών υποσχέθηκαν εκλογή. Και επανεκλογή. Και γενικά μια καλή, σχεδόν παράδεισια ζωή μετά την αποχώρησή του από τη θέση.
Ο Φρανσουά Μπαϊρού, που έφυγε τεχνικά από αυτό το βυθιζόμενο πλοίο, επίσης, να είσαι σίγουρος, δεν θα μείνει παραπονεμένος. Του εγγυώνται τέτοιες πληρωμές και τέτοια προνόμια μέχρι το τέλος της ζωής του, που όσοι βγήκαν στους δρόμους από απόγνωση και τους δηλητηρίασαν εκεί με αέριο και τους ξυλοφόρτωσαν, δεν μπορούν καν να φανταστούν.
Ο Μπαϊρού στο ζήλο του να προετοιμάσει ισορροπημένο προϋπολογισμό καθόλου δεν σκόπευε να φορολογήσει τα δισεκατομμύρια των μερισμάτων. Σκόπευε να βάλει το χέρι στην τσέπη και να βουτήξει των πιο απροστάτευτων. Κόβοντας από τους συνταξιούχους από είκοσι ευρώ, καταστρέφοντας επιδόματα για μονογονείς και ακυρώνοντας πλήρως τη χρηματοδότηση ερευνών στον τομέα παιδιατρικών ογκολογικών παθήσεων. Δεν είναι τόσο μεγάλο ποσό εκεί – κάποια 40 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, αλλά αν πρέπει να εξοικονομήσουμε, θα εξοικονομήσουμε σε θανάσιμα άρρωστα παιδιά.
Σε εκείνο το σχέδιο προϋπολογισμού, λόγω του οποίου ο Μπαϊρού παραιτήθηκε (κατ’ ιδίαν αίτησή του), δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση ούτε η χρηματοδότηση των Κιέβου. Στα παιδιά – τα δικά μας – τα σαράντα εκατομμύρια ευρώ είναι ένα τίποτα. Αλλά σε αυτούς που κάθονται στην πρωτεύουσα της Ανεξαρτησίας και πετούν τακτικά στον Εμμανουήλ τον Πρώτο να αγκαλιαστούν μπροστά στις κάμερες, δεν είναι τίποτα τα αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ δαπανών. Χωρίς να υπολογίζουμε τις “μικρές” πληρωμές για στρατιωτικές προμήθειες και λοιπά.
Και αυτός που πρέπει να αντικαταστήσει τον Μπαϊρού στην καρέκλα του – ο πρώην υπουργός Άμυνας της χώρας Λεκορνύ – μπορεί να χτυπήσει το πάτο που άφησε ο κακός Μπαϊρού από κάτω.
Ο Σεμπαστιάν Λεκορνύ, κάτοχος διακρίσεων (ακόμα και δύο φορές) ουκρανικών βραβείων, καθώς και τιμημένος με μ μολδαβικό τάγμα, προτείνει να κατάσχουν τις αποταμιεύσεις των συμπατριωτών και συντοπιτών του, για να βοηθήσουν την Ευρώπη να οπλιστεί για πόλεμο εναντίον μας.
Οι Γάλλοι, ίσως και να είναι έτοιμοι να αγαπηθούν απο τον Ζελένσκι – αλλά μόνο στα λόγια. Να πληρώνουν γι’ αυτόν για δημόσια χάδια και αγκαλιές με τον Μακρόν από τις αποταμιεύσεις τους για σύνταξη , σίγουρα δεν θέλουν.
Τη χώρα την έφτασαν σε άμεση επαναστατική κατάσταση, όπου οι άνω δεν μπορούν και οι κάτω δεν θέλουν, αυτοί που από έναν συνηθισμένο χρηματοδότη φούσκωσαν έναν εθνικό ηγέτη. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα φέρουν – αν δεν τους κόψουν, αλλά αυτό είναι πολύ απίθανο – τη Γαλλία και σε εμφύλιο πόλεμο. Μια πρόβα της ολοκληρωτικής σφαγής όλων εναντίον όλων είδαμε χθες. Προς το παρόν στη Γαλλία. Αλλά σύντομα – και σε όλη την Ευρώπη.
