Το όραμα των Σοβιετικών μηχανικών για ένα φουτουριστικό «turbo τρένο», που θα μπορούσε να φτάσει ασύλληπτες για την εποχή ταχύτητες, πλέον σαπίζει σε ένα σιδηροδρομικό «νεκροταφείο», αλλά παραμένει εντυπωσιακό.
Όπως γράφει η Sun, το τρένο SVL των 50 τόνων που προωθείται από τουρμπίνες αεροπλάνου φέρεται να έφτανε ταχύτητες περίπου 200 μιλίων την ώρα κατά μήκος των γραμμών. Αλλά τώρα, η αμαξοστοιχία της ατμομηχανής του μέλλοντος έχει αφεθεί στη φθορά του χρόνου, σε μια αυλή εργοστασίου στο Καλινίνσκι της Αγίας Πετρούπολης.
Το τρένο που πήγαινε...τζετ
Στη δεκαετία του 1960, τα σοβιετικά επιβατικά τρένα ταξίδευαν με μέση ταχύτητα περίπου 40 μίλια/ώρα. Όταν οι ΗΠΑ ξεκίνησαν το φιλόδοξο σχέδιο για ένα αεριωθούμενο τρένο, η τότε ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να μείνει πίσω από τον ανταγωνισμό.
Το αμερικανικό M-497 Black Beetle κατασκευάστηκε το 1966, πιάνοντας ταχύτητες 184 μιλίων την ώρα. Οι σοβιετικοί μηχανικοί ακολούθησαν κατά πόδας με την κατασκευή του πειραματικού τρένου το 1970, έργο της κατασκευαστικής Kalinin Carriage Works.
Η ιδέα πίσω από το turbo τρένο ήταν απλή. Οι μηχανικοί πήραν ένα τυπικό βαγόνι τρένου και προσάρτησαν στην οροφή ένα ζευγάρι τουρμπίνες επιβατικού αεροπλάνου Yak-40. Το υπερ-ταχύ τρένο αναφέρεται ότι είχε καλή απόδοση στις δοκιμές, φτάνοντας άνετα ταχύτητες 200 μιλίων την ώρα.
κολούθησαν πέντε χρόνια δοκιμών που είδαν το ρωσικό «Shinkansen» να περνά ακόμη και από ορισμένα δημόσια τμήματα του σιδηροδρόμου. Αλλά δεν έμελλε ποτέ να μπει σε μαζική παραγωγή, αφού η κρίση εντός του κομμουνιστικού μπλοκ έβαλε σε δεύτερη μοίρα τέτοιες πρωτοπορίες.
Η δημόσια χρήση του «σκόνταφτε» στο εμπόδιο της κατάστασης των σιδηροδρόμων, οι οποίοι δεν ήταν κατασκευασμένοι για να αντέχουν ταχύτητες άνω των 90 μιλίων ανά ώρα. Επιπλέον, οι θορυβώδεις τουρμπίνες αποτελούσαν ισχυρή πηγή ηχορύπανσης, ειδικά όταν τα βαγόνια διέρχονταν από κατοικημένες περιοχές.
Οι λύσεις σε αυτά τα προβλήματα ήταν μη πρακτικές ή υψηλού κόστους, γεγονός που οδήγησε στη διακοπή του έργου.
