Η μακροχρόνια δέσμευσή μου είναι στην «αξία της ανθρώπινης ζωής», «στην ποινικοποίηση του πολέμου» , στην «ειρηνική συνύπαρξη» μεταξύ των κρατών και «στο μέλλον της ανθρωπότητας» που σήμερα απειλείται από τον πυρηνικό πόλεμο.
Ερευνώ τον πυρηνικό πόλεμο για περισσότερα από 10 χρόνια εστιάζοντας τις ιστορικές, στρατηγικές και γεωπολιτικές του διαστάσεις καθώς και στα εγκληματικά χαρακτηριστικά του ως μέσο για την αποφυγή αυτού που περιγράφεται καλύτερα ως «γενοκτονία σε μαζική κλίμακα».
Αυτό που παρουσιάζεται παρακάτω είναι η ιστορία του πυρηνικού πολέμου: μια διαδοχή σχεδίων πυρηνικού πολέμου των ΗΠΑ που χρονολογούνται από το έργο του Μανχάταν και τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945.
Άγνωστο είναι στο ευρύτερο κοινό είναι το πρώτο σχέδιο πυρηνικής επίθεσης των ΗΠΑ κατά της Σοβιετικής Ένωσης και διατυπώθηκε από το Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ στις 15 Σεπτεμβρίου 1945, όταν οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση ήταν ακόμη σύμμαχοι.
Υπάρχει ένα στοιχείο πολιτικής αυταπάτης και παράνοιας στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Το Σενάριο της Κρίσης βρίσκεται στο σχέδιο του Πενταγώνου για περισσότερα από 70 χρόνια.
Πολυάριθμα σχέδια πυρηνικού πολέμου των ΗΠΑ έχουν διαμορφωθεί από την αρχή, οδηγώντας στη « Μελέτη Απαιτήσεων Ατομικών Όπλων SAC 1956 Strategic Air Command» (αποχαρακτηρισμένο τον Δεκέμβριο του 2015) που συνίσταται στη στόχευση 1200 αστικών περιοχών στη Σοβιετική Ένωση, την Ανατολική Ευρώπη και την Κίνα.
Πολλά από αυτά που παρουσιάζονται παρακάτω αποτελούν αντικείμενο λογοκρισίας στα μέσα ενημέρωσης. Είτε είναι ασήμαντο (τυχαία σε σύγκριση με τους επικείμενους κινδύνους του CO2), είτε δεν αναφέρεται.
Η χρήση πυρηνικών όπλων στο παρόν πλαίσιο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε κλιμάκωση και το τέλος της ανθρωπότητας όπως την ξέρουμε.
Αναρωτηθείτε: αυτό δεν ισοδυναμεί με σχεδιασμό γενοκτονίας σε άνευ προηγουμένου κλίμακα όχι μόνο κατά της Ρωσίας ή της Κίνας αλλά αναπόφευκτα εναντίον της ανθρωπότητας στο σύνολό της;
Τι απαιτείται για να σπάσει η εύθραυστη πολιτική συναίνεση σχετικά με τη χρήση πυρηνικών όπλων; Δεν είναι ένα «κίνημα διαμαρτυρίας» που απαιτείται, είναι ένα μαζικό κίνημα που αμφισβητεί τη νομιμότητα των υπευθύνων λήψης αποφάσεων που θεωρούν ότι «ένας πυρηνικός πόλεμος είναι νικητής».
90 δευτερόλεπτα απομένουν έως τα μεσάνυχτα σύμφωνα με το Ρολόι της Κρίσης. Οι νομπελίστες ειρήνης κατηγορούν επιπόλαια τη Ρωσία, χωρίς να θυμούνται την ιστορία του πυρηνικού πολέμου, για να μην αναφέρουμε το πρόγραμμα 1,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων του Τζο Μπάιντεν για την ανάπτυξη «πιο χρησιμοποιήσιμων», «χαμηλής έντασης» «προληπτικών πυρηνικών όπλων» που θα χρησιμοποιηθούν σε ένα «πρώτο χτύπημα».
Ας θυμηθούμε την ιστορία του «σεναρίου της μοίρας» που ήταν μέρος του προγράμματος της Αμερικής στο Μανχάταν που ξεκίνησε το 1939 με τη συμμετοχή της Βρετανίας και του Καναδά.
Το έργο του Μανχάταν ήταν ένα μυστικό σχέδιο για την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας που συντονίστηκε από το Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ, με επικεφαλής το 1941 με τον υποστράτηγο Λέσλι Γκρόβς.
Ο εξέχων φυσικός Δρ . Ο J. Robert Oppenheimer είχε διοριστεί από τον υπολοχαγό στρατηγό Groves ως επικεφαλής του εργαστηρίου του Los Alamos (γνωστό και ως Project Y) το οποίο ιδρύθηκε το 1943 ως «άκρως απόρρητη τοποθεσία για τον σχεδιασμό ατομικών βομβών στο πλαίσιο του Manhattan Project». Στον Οπενχάιμερ ανατέθηκε η στρατολόγηση και ο συντονισμός σε μια ομάδα διακεκριμένων πυρηνικών επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένου του Ιταλού Φυσικού και βραβευμένου με Νόμπελ Δρ. Ενρίκο Φέρμι, ο οποίος εντάχθηκε στο Εργαστήριο του Λος Άλαμος το 1944.
Ο Οπενχάιμερ όχι μόνο διαδραμάτισε βασικό ρόλο στο συντονισμό της ομάδας πυρηνικών επιστημόνων, αλλά συμμετείχε επίσης σε τακτικές διαβουλεύσεις με τον επικεφαλής του έργου του Μανχάταν, με Αντιστράτηγο τον Γκρόβς, ειδικά όσον αφορά τη χρήση των πρώτων ατομικών βομβών που έπεσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι που είχε ως αποτέλεσμα περισσότερους από 300.000 άμεσους θανάτους.
