Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ επιδόθηκαν σε μια τρελή κούρσα για το ποια από τις δυο θα αποκτήσει έχει τα περισσότερα πυρηνικά όπλα. Η περίοδος αυτή ονομάστηκε «ψυχρός πόλεμος» και υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες ολόκληρη η ανθρωπότητα φλέρταρε με την απόλυτη καταστροφή.
Ο παράλογος αυτός ανταγωνισμός των πυρηνικών δεν είχε τέλος. Και όταν η ΕΣΣΔ για παράδειγμα, έβγαζε μια νέα πυρηνική βόμβα, οι ΗΠΑ απαντούσαν με μια καταστροφικότερη. Και το αντίθετο.
Οι ΗΠΑ έκαναν τις πυρηνικές τους δοκιμές στα νέα όπλα μαζικής καταστροφής σε ένα μικρό νησάκι στον Ειρηνικό, το Μπικίνι. Ένας κοραλλιογενής ουσιαστικά ύφαλος ο οποίος μέχρι το 1946 είχε 167 μόνιμους κάτοικους.
Τότε έγινε η πρώτη πυρηνική δοκιμή των ΗΠΑ και οι κάτοικοι έπρεπε να μεταφερθούν σε άλλο σημείο. Ακολούθησαν άλλες 23 πυρηνικές δοκιμές μέσα σε 12 χρόνια, μέχρι το 1968.
Και όταν λέμε «δοκιμές» εννοούμε ότι η μικρότερη δοκιμή που έγινε στο νησάκι ήταν 1000 φορές ισχυρότερη από την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Και έγιναν παντού. Στη στεριά, υποθαλάσσια, στον αέρα. Πυρηνικές βόμβες έπεσαν παντού στο Μπικίνι, εκτινάσσοντας τα επίπεδα ραδιενέργειας σε δυσθεώρητα ύψη.
Στο συμφωνητικά απομάκρυνσης των 167 κατοίκων του Μπικίνι με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, υπήρχε ο όρος ότι θα μπορούσαν να επιστρέψουν όταν σταματούσαν οι δοκιμές. Χρειάστηκε να περάσουν 12 χρόνια από την τελευταία δοκιμή του 1958, και να φτάσουμε στο 1970 για τις πρώτες επιστροφές.
Η ραδιενέργεια όμως δεν είχε φύγει. Οι λίγες οικογένειες που επέστρεψαν ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο γιατρών που μετρούσαν συνεχώς τις επιδράσεις της, στον οργανισμό. Διαπιστώθηκε λοιπόν ότι το «Στρόντιο-90» και το «Καισίο-137» είχε αυξηθεί στους οργανισμούς στο νερό και στα τρόφιμα κατά 75% μέσα σε λίγες εβδομάδες παραμονής.
Η ακτινοβολία «Γ» επίσης είχε επηρεάσει κατά πολύ τόσο το έδαφος, το υπέδαφος αλλά και το νερό του Ωκεανού. Το νησί εκκενώθηκε εκ νέου και μόλις το 1980 το επισκέπτονται περιστασιακά, δύτες και κάποιοι λίγοι επιστήμονες.
Οι γυναίκες απέβαλλαν σε τεράστιο ποσοστό, ενώ μεγάλη ήταν η θνησιγένεια αλλά και οι γενετικές ανωμαλίες στα νεογέννητα.
Οι κάτοικοι
Πριν ξεσπιτωθούν για να γίνει ο τόπος τους πεδίο δοκιμών, οι κάτοικοι του Μπικίνι αλλά και του συμπλέγματος των νησιών Μάρσαλ όπου ανήκει, ήταν επιδέξιοι ναυπηγοί και θαλασσοπόροι σκαφών.
Ο παραδοσιακός τρόπος ζωής των νησιωτών μπικίνι βασιζόταν στην καλλιέργεια φυτών και στην κατανάλωση οστρακόδερμων και ψαριών. Είχαν αναπτύξει μια κλειστή κοινωνία με ισχυρούς δεσμούς και παραδόσεις. Το κάθε νησί είχε έναν βασιλιά και μια βασίλισσα.
Για όλους τους κατοίκους των νησιών Μάρσαλ, η «γη είναι χρυσός» και το να κατέχει κάποιος ένα κομμάτι γης στα νησιά, τον κάνει αναπόσπαστο μέλος της κοινωνίας. Όμως πλέον η γη στο Μπικίνι, είναι σκέτο δηλητήριο και μυρίζει θάνατο.
Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στο Μπικίνι έγινε μια σφοδρή πολυήμερη μάχη μεταξύ Αμερικανών και ιαπώνων. Μετά από μέρες το μικρό νησί είχε καταληφθεί από τους Αμερικανούς ενώ είχαν επιζήσει από τις μάχες μόνο 5 Ιάπωνες οι οποίοι προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να παραδοθούν.
Το νησί σήμερα παραμένει ακόμη ακατοίκητο ενώ οι ΗΠΑ συμφώνησαν να καταβάλλουν στους απογόνους των κατοίκων του Μπικίνι το ποσό των 125 εκατομμυρίων δολαρίων ως αποζημίωση για ζημιές που προκλήθηκαν από το πρόγραμμα πυρηνικών δοκιμών και τον εκτοπισμό από το σπίτι τους.
