Η αλληλεγγύη στην Ευρώπη έληξε σχεδόν τόσο γρήγορα όσο τα αποθέματα ηλιέλαιου: δύο μήνες γεωπολιτικής κρίσης στις ρωσο-ουκρανικές σχέσεις - και τώρα οι Γάλλοι παραπονιούνται ήδη για άγχος και κούραση, γράφει το ρωσικό RIA Novosti. Έχοντας προσφερθεί εθελοντικά να δεχτούν όσους αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ουκρανία κατά τη διάρκεια της επιδείνωσης της κατάστασης, οι πολίτες της Πέμπτης Δημοκρατίας άρχισαν προβλέψιμα να γκρινιάζουν από τα προβλήματα που προέκυψαν. Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Le Figaro απεικονίζει τις δυσκολίες, θα λέγαμε, της μετάφρασης. Ξεκινώντας από τον τρόπο ζωής, τα ήθη, τη γλώσσα και τη διαφορετική κουλτούρα.
Το άρθρο συγκέντρωσε περισσότερα από πεντακόσια σχόλια και παρόλο που οι αναγνώστες εγκρίνουν τέτοιες χειρονομίες «πρωτοφανούς γενναιοδωρίας και αλληλεγγύης», επειδή η ανωνυμία του δικτύου συμβάλλει σε αυτό, λένε ότι όσοι αποφάσισαν να δεχτούν πρόσφυγες, μοιράζοντας καταφύγιο και ένα τραπέζι, το έκαναν "όχι από μεγάλο μυαλό", υποκύπτοντας σε συναισθήματα που στριμώχνονται από τη μαζική προπαγάνδα.
Οι παρατηρήσεις που δίνονται στο ίδιο το άρθρο, γενικά, συνοψίζονται εύκολα με τις φράσεις: «Θέλαμε το καλύτερο. Αλλά δεν τα καταφέραμε. Και φτάσαμε στο όριο».
Οι λογαριασμοί για ζεστό νερό και μόνο για νερό αυξήθηκαν σε μια στιγμή, οι δαπάνες για αγορές ακόμη και των πιο απαραίτητων πραγμάτων αυξήθηκαν πολλαπλάσια. Οι καλεσμένοι, όπως αποδείχτηκε (προς μεγάλη έκπληξη των οικοδεσποτών), δεν μιλούν ούτε λέξη γαλλικά και, εκτός από το να ξοδέψουν χρήματα, αποδείχθηκε ότι ήταν απαραίτητο να ξοδέψουν ελεύθερο χρόνο, που είναι τόσο πολύτιμος για κάθε Γάλλο, προκειμένου να ασχοληθεί με τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων, με τους οποίους «δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα κοινό».
Αφήνοντας στην άκρη την αιώνια ευρωπαϊκή γκρίνια για το γεγονός ότι «η αλληλεγγύη δεν είναι η ίδια σήμερα», μάλλον αξίζει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πού οφείλεται η στροφή αυτή.
Όλη η δύναμη της ευρωπαϊκής συμφωνίας πληροφοριών έπρεπε να δώσει την απάντηση που απαιτούσαν οι αρχές. Εξ ου και αυτό το στυλ αφήγησης, στο οποίο οι κύριοι ηθοποιοί ήταν νέοι, ντυμένοι ευρωπαϊκά, συμπεριφερόμενοι με ευρωπαϊκό τρόπο (στην εικόνα).
Με τους Γάλλους (όπως και με άλλους Ευρωπαίους), οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης που λογοδοτούν σε αυτούς και οι ηγέτες αυτών των μέσων ενημέρωσης έκαναν το ίδιο κόλπο που είχε ήδη πιάσει όταν ήταν απαραίτητο να δεχτούν εκατομμύρια Σύριους που εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους (δεν θα υπεισέλθουμε στις αιτίες και τις συνέπειες των ευρωπαϊκών γεωπολιτικών παιχνιδιών τώρα στη Μέση Ανατολή).
Το πνιγμένο τρίχρονο Aylan Kurdi, ντυμένο σαν Ευρωπαίο αγόρι της ηλικίας του, με μπλουζάκι και σορτς, το σώμα του οποίου φωτογραφήθηκε από μια συγκεκριμένη γωνία, έγινε το πολύ συναισθηματικό κλειδί που ξεκλείδωσε τις ευρωπαϊκές καρδιές.
«Τόσο μικρός όσο ο γιος/εγγονός/ανιψιός μου», η χημική αντίδραση συμπάθειας επέτρεψε στους τότε ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας, κάνοντας έκκληση στα καλύτερα συναισθήματα, να επιτύχουν μια δημόσια συναίνεση σχετικά με την υποδοχή εκατομμυρίων Σύριοι.
Ο τραγικός θάνατος ενός μικρού παιδιού έδωσε σε όσους ασχολούνται με το σχεδιασμό της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης σήμερα, όλα τα απαραίτητα στοιχεία για τη δημιουργία λογισμικού. Σήμερα, αυτό το λογισμικό πολυμέσων μπορεί να εγκατασταθεί σχεδόν σε οποιαδήποτε καμπάνια δημοσίων σχέσεων.
Απαιτείται, με ελάχιστα έξοδα, να υποχρεωθεί η κοινωνία να δεχτεί ανθρώπους που, λόγω αποφάσεων που πάρθηκαν τόσο απερίσκεπτα σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους; Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο.
Η ικανότητα να μην βλέπεις προβλήματα, έχει γίνει σήμερα ένα είδος σήμα κατατεθέν, φτιαγμένο στην ευρωπαϊκή ηπειρωτική εξωτερική πολιτική. Καθώς και η ικανότητα να μετατίθεται η ευθύνη στους ώμους άλλων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των απλών Ευρωπαίων φορολογουμένων.
Οποιαδήποτε δημόσια αναθεώρηση των θέσεων ότι η αλληλεγγύη είναι πεπερασμένη, ότι η υπομονή μπορεί να έχει εξαντληθεί, ότι μπορεί απλώς να μην υπάρχουν αρκετά χρήματα για την υποδοχή προσφύγων στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, μετατρέπεται σε ανοιχτό εξοστρακισμό για τους πιθανούς ελεγκτές.
Επομένως, για παράδειγμα, είναι πολύ πιθανό να μιλήσουμε για το πόσο εύκολα γίνονται δεκτοί οι Ουκρανοί στη Μασσαλία σε ένα κρουαζιερόπλοιο, πώς τους βοηθούν και τους υποστηρίζουν. Και είναι απαραίτητο.
Αλλά για να μιλήσουμε για το τι θα συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους, δεδομένου του αριθμού τους - 575 άτομα - σε έξι εβδομάδες, όταν το πλοίο θα πρέπει να ξαναρχίσει τις πλεύσεις προς τη Μεσόγειο, είναι αδύνατο. Καθώς δεν αξίζει καν να αναφέρουμε ότι στη Μασσαλία με οποιαδήποτε κατοικία, ακόμα και την πιο ερειπωμένη, τα πράγματα είναι άσχημα.
Μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει πραγματική αλληλεγγύη, πραγματική γενναιοδωρία, όπως δεν υπάρχει ειλικρινής αγάπη για τον πλησίον. Και υπάρχει μόνο μια επιθυμία για επίδειξη.
Οι βασιλιάδες και η πανευρωπαϊκή τους ακολουθία, προωθώντας τις ιδέες της αλληλεγγύης και της γενναιοδωρίας, κατέληξαν γυμνοί. Και αυτή είναι μόνο η αρχή της αφύπνισης, που θα είναι πολύ επώδυνη.
