Η κυβέρνηση αποφάσισε να ρίξει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, πρόσφυγες και μετανάστες στις νευραλγικές πληγές της ελληνικής οικονομίας, από τα χωράφια και τα ξενοδοχεία μέχρι τις κατασκευές, πληρώνοντάς τους το εντυπωσιακό ποσό των 39 ευρώ την ημέρα – το κατώτατο ημερομίσθιο εργατοτεχνίτη, με τις ασφαλιστικές εισφορές να καλυφθούν από ένα πρόγραμμα πρακτικής άσκησης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
"Τειρεσίας" και στα ενοίκια! Όποιος χρωστάει δεν θα μπορεί να νοικιάσει ούτε "κοτέτσι"
Χρηματοδοτούμενο από το Ταμείο Ανάκαμψης, το σχέδιο, που υπογράφηκε από κορυφαίους υπουργούς όπως ο Ν. Παπαθανάσης, η Ν. Κεραμέως, η Α. Ευθυμίου και η Σ. Βολουδάκη, φιλοδοξεί να αξιοποιήσει το «pool» όσων ήδη βρίσκονται σε δομές, διαθέτοντας δεξιότητες. Οι γεωργοί παίρνουν έως 20.000 ευρώ ενίσχυση και οι επιχειρήσεις έως 300.000 ευρώ – προνόμιο για όσους βρίσκονται κοντά σε δομές και προσφέρουν κατάλυμα.
Γιατί, ας το παραδεχτούμε, ενώ οι ευρωπαίοι και οι δικοί μας πολιτικοί σκίζουν τα ρούχα τους για να κρατήσουν με το ζόρι μετανάστες στην Ελλάδα, δίνοντάς τους κίνητρα και δουλειές, τα Ελληνόπουλα φεύγουν μακριά ή κοιμούνται άστεγα στους δρόμους, με την πείνα να χτυπά την πόρτα τους. Το πρόγραμμα, που υλοποιεί ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, ανοίγει τις πόρτες σε πρόσφυγες, δικαιούχους προστασίας, Ουκρανούς και αιτούντες άσυλο, με 270 ώρες πρακτικής να φέρνουν 39,30 ευρώ ημερησίως – μια «χρυσή» ευκαιρία, που όμως αγνοεί το γεγονός ότι 260.000 θέσεις εργασίας παραμένουν κενές, ενώ οι Έλληνες μένουν στο περιθώριο.
Η Σέβη Βολουδάκη πανηγυρίζει για «κοινωνική συνοχή» και «εθνική ανάπτυξη», αλλά η αλήθεια είναι πικρή: αντί να δώσουν κίνητρα στα δικά μας παιδιά να μείνουν, προτιμούν να φτιάξουν μια νέα τάξη εργατών από αλλού, αφήνοντας την Ελλάδα να αργοπεθαίνει.
Σέβη Βολουδάκη: «Θα συμβάλει στην τοπική και εθνική ανάπτυξη»
Και ενώ η Κριστίν Λαγκάρντ της ΕΚΤ κρούει τον κώδωνα για έλλειψη εργατικού δυναμικού, προτείνοντας ξένους εργαζομένους ως «σωτήρες» για την ευρωζώνη – με 3,4 εκατομμύρια λιγότερους εργαζόμενους έως το 2040 χωρίς αυτή την εισροή – η Ελλάδα μοιάζει να χάνει την ψυχή της.
Οι επιχειρήσεις κλαίνε για χέρια, αλλά αντί να στηρίξουν τους ντόπιους, η κυβέρνηση ρίχνει το βάρος σε όσους ήδη βρίσκονται εδώ, κλειδωμένοι σε δομές. Το αποτέλεσμα; Μια χώρα που σιγά-σιγά εξαϋλώνεται, με τους Έλληνες να βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται, ενώ οι δρόμοι γεμίζουν με απελπισία και οι πολιτικοί γυρνούν αλλού το βλέμμα, σαν να μην τρέχει τίποτα.
