Ο Μέγας Ευθύμιος γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς στη Μελιτινή της Αρμενίας το έτος 377 μ.Χ. Το όνομά του οφείλεται στο θαυμαστό τρόπο σύλληψής του από τη στείρα μητέρα του, η οποία σε όραμα, έλαβε την υπόσχεση ότι θα γεννήσει παιδί, που θα γίνει γι’ αυτήν πρόξενος ευθυμίας, δηλαδή χαράς.
Από παιδικής ηλικίας εισήλθε στην Εκκλησία, αφού, μετά το θάνατο του πατέρα του, την ανατροφή και τις σπουδές του ανέλαβε ο τοπικός επίσκοπος, ο οποίος βοήθησε στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του. Τον χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο, και ακολούθως τον όρισε ηγούμενο της μονής της Μελιτινής.
Ο πόθος του για άσκηση και ησυχία οδήγησε τον Μέγα Ευθύμιο στους Αγίους Τόπους, όπου σε λίγο χρονικό διάστημα έγινε γνωστός για το ήθος, την ασκητικότητα, πολύ περισσότερο για τις αρετές του και αναδείχθηκε σε ηγούμενο πολυάνθρωπης Λαύρας μοναχών. Ανάμεσα στους μαθητές του συγκαταλέγονται ονομαστοί ασκητές, όπως ο Άγιος Σάββας ο ηγιασμένος. Ανέπτυξε έντονη ιεραποστολική δράση ανάμεσα στους Άραβες και κοιμήθηκε οσιακά, σε βαθιά γεράματα το έτος 474 μ.Χ.
