Ο Άγιος Κλήμης Ρώμης συγκαταλέγεται ανάμεσα στους λεγόμενους «Αποστολικούς Πατέρες» της Εκκλησίας. Τους ανθρώπους, δηλαδή, που υπήρξαν αυτήκοοι μάρτυρες του κηρύγματος των μαθητών του Χριστού και αποτελούν, μετά απ’ αυτούς, τους πρώτους συνεχιστές της αποστολικής διαδοχής.
Ο Κλήμης, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Ρώμης, σπούδασε όλες τις επιστήμες και ήταν άριστος γνώστης της ελληνικής παιδείας. Η γνωριμία του με τον Απόστολο Πέτρο έγινε αφορμή να ασπασθεί το Χριστιανισμό, να εισέλθει στην Εκκλησία και να αφοσιωθεί ολόψυχα στη διάδοση του ιερού Ευαγγελίου.
Από τη γραφίδα του προήλθαν πολλά συγγράμματα, τα οποία αποτελούν θησαυρό για την εκκλησιαστική γραμματεία. Το 92 μ.Χ. ανήλθε στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης, τον οποίο λάμπρυνε με το ήθος και την ιεραποστολική του δράση. Επί βασιλείας τού Δομετιανού, όταν ήδη είχαν ξεσπάσει οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, εξορίστηκε στη Χερσώνα, όπου και μαρτύρησε αφού με άγκυρα δεμένη στο λαιμό, τον βασάνισαν και τον έριξαν στη θάλασσα.
Το μαρτύριο σε κάθε εποχή είναι μια πορεία μοναδική στη ζωή των Χριστιανών. Η συνείδηση των πιστών εκφράζεται μέσα από την υμνολογία της Εκκλησίας, όπως φαίνεται ανάγλυφα στους ακόλουθους ύμνους τιμής και δεήσεως.
«Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε, τὸν ἐχθρὸν (το διάβολο) ἐτροπώσαντο, καὶ τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων κατῄσχυναν (κατεντρόπιασαν), καθωπλισάμενοι τοῦ Σταυροῦ τὴν δύναμιν· διὸ καὶ σὺν Ἀγγέλοις ἀνυμνοῦντες κραυγάζουσι τὸν ἐπινίκιον ὕμνον, δοξολογοῦντές σε, Χριστέ, δι’ αὐτῶν σε δυσωποῦμεν· Σῶσον ἡμᾶς».
Επίσης, ένας προσφιλής ύμνος από το Μυστήριο της Χειροτονίας των κληρικών μας, καθώς και του Μυστηρίου του Γάμου: «Ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες, καὶ στεφανωθέντες, πρεσβεύσατε πρὸς Κύριον, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
Εμείς έχουμε παράδειγμα και τεκμήριο τους μάρτυρες της Εκκλησίας, ώστε να διατηρούμε αντοχές στο καθημερινό μαρτύριο της συνειδήσεως.
Ο Ιερομάρτυρας Πέτρος Αλεξανδρείας διαδέχθηκε τον αρχιεπίσκοπο Θεωνά. Τον διέκρινε η αφοσίωσή του στο Ορθόδοξο φρόνημα και η αγάπη του προς το Θεό και τον άνθρωπο.
Η καταδίκη σε καθαίρεση του επισκόπου Λυκοπόλεως Μελετίου το 306 μ.Χ. από σύνοδο, της οποίας πρόεδρος ήταν ο Πέτρος Αλεξανδρείας, ήταν η αιτία να δεχθεί με πολλή ταπείνωση την εκδικητική αντιμετώπιση των ανθρώπων, οι οποίοι μαζί με το Μελέτιο κατήγγειλαν τον Πέτρο μέχρι και στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό Γαλέριο.
Αθόρυβα και με διάκριση ο Αλεξανδρείας Πέτρος, αισθανόμενος ότι τα πράγματα οδηγούνται στη θανάτωσή του, δρομολόγησε τη διαδοχή του και έφυγε διακριτικά, για να μην αντιδράσει ο λαός.
Τελικά, μαρτύρησε με αποκεφαλισμό το 311 μ.Χ., κι ενώ είχε διαποιμάνει την Εκκλησία του Χριστού για 12 καρποφόρα και δημιουργικά έτη.
