ΜΟΥ ΖΗΤΗΘΗΚΕ ΝΑ ΣΤΕΙΛΩ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ:
«Αγαπημένε μου παππούλη, την ευχή σου!
Ήρθε για άλλη μια φορά η εορτή σου, του αγίου Μάρκου του Ευγενικού και δεν μπορούσα να σε ξεχάσω. Δεν μπορώ να ξεχάσω την αγάπη σου, δεν μπορώ να ξεχάσω την ευγένεια, την καλωσύνη, την πραότητά σου. Δεν μπορώ να λησμονήσω τα καλά που προσέφερες στην ευλογημένη οικογένειά μου. Ειλικρινά πατέρα μου, αν δεν σε είχαμε γνωρίσει, όλα θα ήταν διαφορετικά, δηλαδή πολύ άσχημα.
Εσύ μας ομόρφυνες την ζωή μας, μας δίδαξες την θυσιαστική, εν Χριστώ, αγάπη και την ταπείνωση. Πόσα πολλά σου χρωστάμε αλήθεια πατερούλη μου. Τώρα που γράφω αυτά τα ταπεινά λόγια, είσαι μαζί μου, σε αισθάνομαι, σε βιώνω. Σε ευχαριστώ που δέεσαι ασταμάτητα από εκεί που είσαι, για εμάς και για όλον τον κόσμο.
Πατερούλη μου, για μένα ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντοτε ο άγιος Γέροντάς μου. Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις παρακαταθήκες σου: αγία ζωή και ορθή Πίστη. Πατέρα μου σε αγαπώ πολύ, η ευχή σου να μας συνοδεύει αιώνια. Να σε χαιρόμαστε άγιέ μας Γέροντα.
Χαίρε και ευφραίνου μαζί με όλους τους αγίους στον ουρανό και ποτέ μην ξεχνάς να δέεσαι για την αγία μας Ορθοδοξία και την λεβεντογέννα Ελλάδα. Γνώριζε ότι μας λείπεις πολύ και σε ευχαριστούμε και πάλι για όλα. Μετά βαθυτάτου σεβασμού!
Ένα πνευματικό σου τέκνο εκ Θεσσαλονίκης.»
