Εάν νομίζεις ότι υπάρχει έστω ένα δάκρυ σου, που ο Χριστός δεν θα το λάβει υπόψιν του ή το αφήνει να πέσει στην γη δίχως νόημα, είσαι γελασμένος. Κάθε δάκρυ, πόνος και στεναγμός ανθρώπινος είναι και ένα καρφί στο σώμα του Χριστού, που τον πονάει και ζητάει την Ανάσταση Του.
Ο Σταυρός του Χριστού είναι η συμμετοχή του Θεού στα βάσανα και καημούς των ανθρώπων. Ο Θεός της χριστιανικής εκκλησίας, δεν είναι ένας Θεός κρυμμένος και αναπαυμένος στην ουράνια μακαριότητα του. Κενώνεται από την δόξα Του, κατέρχεται στην γη, εισέρχεται στην ζωή μας, μετέχει και πάσχει μέσα στην ιστορία μας. Πονάει, ζει και πορεύεται μαζί μας. Ο Χριστός είναι ο πάσχων Θεός όχι ο δυνατός και εξουσιαστής, ο αρχόμενος αλλά ο ταπεινών και διακονών.
Η Δόξα του Χριστού είναι ο Σταυρός Του, γιατί εκεί φανερώνει ότι είναι Θεός αγάπης. Θα μπορούσε να μην περάσει όλη αυτή την περιπέτεια πόνου και οδύνης. Κι όμως θυσιάζεται για εμάς. Φανερώνει το πόσο μας αγαπάει και ήρθε να μας στηρίξει, θεραπεύσει και Αναστήσει.
Οπότε ας κρατήσουμε για την ζωή της καθημερινότητας μας, ότι σε κάθε σταυρό που σηκώνουμε, σε κάθε πόνο που νιώθουμε, σε κάθε αδιέξοδο και θλίψη, ο Χριστός δεν είναι απών ή αδιάφορος, αλλά απολύτως παρόν και ενεργών. Έχει βέβαια τον δικό Του τρόπο να μιλά και να απαντά, να βοηθάει και να στηρίζει. Τις περισσότερες φορές δεν το κατανοούμε. Είναι λογικό, διότι ο νους μας δε μπορεί να χωρέσει τα σχέδια του Θεού. Ωστόσο η καρδιά μας μπορεί να νιώσει, να πιστέψει και να εμπιστευτεί.
Γιατί ένα είναι το βέβαιο, ο Χριστός μας βλέπει, παρακολουθεί και μετέχει στην ζωή μας. Στέκει δίπλα μας, άλλοτε για να μας σηκώνει κι άλλοτε για να μας μαθαίνει να περπατάμε μόνοι μας.
