Σε συνέχεια του χθεσινού θέματος για την συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου στην εφημερίδα “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ” , σάς παρουσιάζουμε σήμερα τα βασικά σημεία από όσα είπε στον Αλέξη Παπαχελά.
Για τις επιπτώσεις της πανδημίας
“ Ποια είναι τα αποτελέσματα και τα αγαθά της παγκοσμιοποιήσεως, άραγε οδεύουμε σε κλειστά σύνορα; Μήπως αρχίζουμε και ζούμε μιαν άλλη κατάσταση, όπου κλείνουν τα σύνορα των ανθρώπων; (...) ένας καινούργιος κόσμος γεννήθηκε και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Και είναι και για την Εκκλησία μια ευκαιρία”.
Για την Θεία Κοινωνία και τις αντιδράσεις κληρικών
“Το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο συζητήσεως. Δεν είναι θέμα ούτε προσωπικό του καθενός, είναι θέμα γενικότερο. Και όλα αυτά που ακούγονται να γίνει αυτό, να γίνει εκείνο, είναι αυθαίρετα. Δεν μπορεί κανείς να κάνει ό,τι θέλει στην Eκκλησία μας. Αν είναι μέλος της Iεραρχίας δεν μπορεί. Υπάρχει όργανο, είναι η Σύνοδος, είναι η Ιεραρχία που αποφασίζουν. Ή είσαι μέλος αυτού του Σώματος και υπακούς ή αποχωρίζεσαι. Επομένως αν στα πρακτικά, στα μικρά θέματα χρειάζεται συνεννόηση, συνεργασία, στα μεγάλα θέματα της Θείας Κοινωνίας δεν είναι καν θέμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ούτε καν του Πατριάρχη, είναι πανορθόδοξο θέμα, διότι εδώ είναι η ουσία της Εκκλησίας μας. Χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει Εκκλησία, δεν χρειάζεται. (...) δεν είναι αντικείμενο συζητήσεως ούτε ενός κληρικού με έναν γιατρό λοιμωξιολόγο ή με έναν πιστό. Είναι θέμα που θα πρέπει η Εκκλησία στο σύνολο να το δει και επειδή δεν υπάρχει Εκκλησία ή Λειτουργία χωρίς τη Θεία (...) Πάρα πολλοί άνθρωποι μου είπαν ότι εμείς θα κοινωνήσουμε, και κοινώνησαν. Και είναι μεγάλοι επιστήμονες, καθηγητές πανεπιστημίου κ.λπ.
Για τους κυβερνητικούς χειρισμούς
“Ότι υπάρχουν υπερβολές πολλές φορές, υπάρχουν. Αλλά γενικότερα θα έπρεπε να πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σήμερα, έστω και μέσα από τις υπερβολές τους, ή της μιας πλευράς ή της άλλης, στην αποφασιστικότητα που είχε, ας το πούμε, η κεντρική διεύθυνση του κράτους μας, η πολιτεία μας, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι οποίοι κινήθηκαν και δραστήρια και γρήγορα. Τώρα λεπτομέρειες, μέσα στις υπογραφές των εγγράφων, πήγαινε κι έλα κ.λπ., πάντοτε υπάρχουν σε αυτά τα θέματα...(...) Υπήρξε συνεργασία. Με τον πρωθυπουργό μίλησα πάρα πολλές φορές, σεβάστηκα αυτά που είπε, όπως τον παρακάλεσα να σεβαστεί και αυτά που είπε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος δεν μπορούσε να πει ποτέ «κλείνω τους ναούς», η Πολιτεία έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό. Γιατί δεν υπάρχει τώρα αντίδραση των χριστιανών της Γερμανίας που αποφασίζει η γερμανική κυβέρνηση να κλείσουν οι ναοί κ.λπ.; Είναι πράγματα ανάγκης αυτά. (...) Εγώ δεν έχω μετανοήσει, γιατί συνεργάστηκα με όλους τους πρωθυπουργούς, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, πάντοτε με την έννοια ότι έχω τις πολιτικές μου απόψεις, αλλά η συνεργασία είναι το άλφα και το ωμέγα, διότι έχουμε υποχρέωση να δουλέψουμε γι’ αυτόν τον λαό. Κι αυτό νομίζω ότι, κατά έναν μεγάλο βαθμό, το επιτύχαμε σε αυτή την περίπτωση.
Για Μητσοτάκη και Τσίπρα
“Δεν έχουν δοθεί πάρα πολλές ευκαιρίες με τον σημερινό πρωθυπουργό, αλλά από αυτές τις επαφές που είχαμε, εγώ είμαι ευχαριστημένος πέρα για πέρα. Με τον κ. Τσίπρα δόθηκαν ευκαιρίες άλλες, οι οποίες μας παρείχαν τη δυνατότητα μέσα από συγκρούσεις και διαφορετικές απόψεις να καταλήξουμε σε κοινά σημεία. (...) Τον πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη τον εκτιμώ, τον σέβομαι ως πρωθυπουργό, επιθυμώ τη συνεργασία, αλλά τα θέματα της Εκκλησίας αυτή την ώρα είναι τεράστια. Τεράστια, και μέσα στα τεράστια προβλήματα θα υπάρχουν και δυσκολίες”.
Για τις επιθέσεις στο πρόσωπό του και μέσα από την Εκκλησία
“Είναι φυσιολογικό όταν είμαστε 82 άνθρωποι να υπάρχουν και 5-6 οι οποίοι έχουν διαφορετικές απόψεις, οι οποίες είναι σεβαστές, που μπορείτε να τις ερμηνεύσετε με οποιονδήποτε τρόπο. Εκείνο όμως που ψέγεται, εκείνο που δεν επιτρέπεται, είναι να μην υπακούσεις την πλειοψηφία. Η ψήφος των πλειόνων κρατείται. Εχω την άποψή μου αλλά υπακούω σε αυτά που αποφασίζει η Εκκλησία. Δεν μπορεί κανείς να κάνει ό,τι θέλει, και αυτό παρουσιάστηκε, και αυτό είναι ένα έλλειμμα πίστεως και συνέπειας”.
Για τις ανάγκες της Εκκλησίας και την διαδοχή του
“Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από παλικαρισμούς, ούτε από παλικάρια, έχει ανάγκη από αγίους. Γι’ αυτό δεν πρέπει εγωιστικά να τα δούμε αυτά τα πράγματα”
“Εγώ δεν έχω τέτοια σημάδια. Αλλά είναι αυτονόητο. Από τους 82 ανθρώπους, οι 80 είναι υποψήφιοι, όλοι είναι υποψήφιοι. Αλλά είναι αυτονόητο και δεν είναι και κατακριτέο να υπάρχει μια τέτοια φιλοδοξία. Αλλο όμως κάποιος να το έχει μέσα του και να προσπαθεί και άλλο να κάνει ανοησίες. Επειτα, εγώ θα ήθελα να πω ότι, επειδή είμαι σε αυτή τη θέση, δεν αισθάνομαι δεμένος καθόλου με αυτή την καρέκλα. Με πολλή χαρά, αν έρθει αυτή η ώρα, δεν ξέρουμε πότε είναι αυτή η ώρα”.
Ερωτωμενος αν είναι στα σχέδιά του διευκρίνισε΅”Αυτή την ώρα όχι. Δεν ξέρω αύριο, μεθαύριο. Δεν πρέπει και να τους κακολογούμε αυτούς, όσοι έχουν κάποια φιλοδοξία. Αλλά να μη γελοιοποιούμεθα και μην ευτελιζόμαστε”.
Για την σύγκριση με Χριστόδουλο
“Τον μακαριστό Χριστόδουλο δεν ξέρω αν τον ήξερε κανείς περισσότερο από εμένα, ήμαστε συνομήλικοι, σπουδάσαμε μαζί, από τα γυμνασιακά μας χρόνια, εγώ Φιλοσοφική Σχολή, εκείνος Νομική, τελειώσαμε εγώ Θεολογία και αυτός Θεολογία, συνεργαστήκαμε κ.λπ. Είχε πολλά προσόντα, πολλά χαρίσματα. Αλλά δεν επιτρέπεται αυτή τη στιγμή επειδή είναι απών να πω γι’ αυτόν. Θα πω για τον εαυτόν μου (...) πιστεύω, όταν θα φύγω και θα μας κρίνει η Ιστορία όλους, να λένε για μένα οι άνθρωποι «αυτό μας το άφησε ο Ιερώνυμος, αυτά τα έκανε ο Ιερώνυμος, αυτό είναι έργο του Ιερωνύμου». Εκεί έχω αυτόν τον εγωισμό και θέλω η Ιστορία να τα επισημάνει. Τον αγάπησα, τον αγαπώ, τον σέβομαι, σέβομαι τη μνήμη του, μόνο ότι παρέλαβα πολλά προβλήματα, αλλά είναι ο Χριστόδουλος, είναι ο αδελφός μου, είναι ο προκάτοχός μου, τα είχαμε μιλήσει”.
Για Αμβρόσιο
“Με τον Αιγιαλείας ήμαστε συμφοιτητές, μείναμε στον ίδιο χώρο, προερχόμαστε από τους ίδιους κύκλους, το πρώτο που θέλω να σας καταθέσω, δεν έχει μίσος μέσα του. Δεν είναι αυτό που λέμε μισάνθρωπος κ.λπ. Ομως έχει μερικές ιδέες οι οποίες είναι ελαφρές. Οι οποίες τελευταία έχουν γίνει επικίνδυνες. Επιτίθεται σε όλους μας. Δεν τον αναγνωρίζουμε κι εμείς πολλές φορές. Κι εγώ δεν τον αναγνωρίζω”
Για ηλικιακά όρια Μητροπολιτών
“Εγώ θα έλεγα να βρούμε μια μέση λύση. Όταν πάει κάποιος σε ηλικία 70-75 να δηλώνει την παραίτησή του στην Ιεραρχία στη Σύνοδο και η Σύνοδος να αποφασίζει.”
