Εισήλθαμε με τη Χάρη του αγίου Τριαδικού Θεού μας στον νέο ενιαυτό της χρηστότητός Του, στο νέο εκκλησιαστικό έτος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η Μητρόπολη Χίου στέλνει βιβλία στο Καστελόριζο
Η αγία μας Εκκλησία, ακολουθώντας την παλαιοδιαθηθική και στη συνέχεια την ρωμαϊκή και βυζαντινή παράδοση, καθιέρωσε την 1η Σεπτεμβρίου, την αρχή της Ινδίκτου, ως την πρώτη ημέρα του εκκλησιαστικού έτους.
Η καθιέρωση της εορτής αυτής έχει τις ρίζες της στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, τότε που οι Εβραίοι εόρταζαν, την λεγόμενη Εορτή των Σαλπίγγων σύμφωνα με την εντολή του Θεού, (βλ. Λευϊτ.23,23 και Αριθμ.29,1).
Συνηθίζουν οι κρατικοί οργανισμοί και οι εμπορικές επιχειρήσεις με την λήξη εκάστου έτους να συντάσσουν απολογισμούς και προϋπολογισμούς. Απολογισμούς του λήξαντος έτους, προκειμένου να ελέγξουν και να αξιολογήσουν την μέχρι τώρα πορεία τους, εάν δηλαδή και κατά πόσον η επιχείρηση, ή ο οργανισμός, βαδίζει πάνω στις θεμελιώδεις αρχές και κανόνες, που προδιαγράφουν τους όρους λειτουργίας του. Συντάσσουν επίσης και προϋπολογισμούς του νέου έτους, προκειμένου να χαράξουν την μελλοντική πορεία τους.
Κάτι ανάλογο, σε πνευματικό βέβαια επίπεδο, οφείλει να κάνει και ο κάθε πιστός. Η έναρξη του νέου έτους πρέπει να γίνεται αφορμή ανασκοπήσεως και αναθεωρήσεως της μέχρι σήμερα πνευματικής του πορείας. Αφορμή αυτοελέγχου και αυτοεξετάσεως, εάν και κατά πόσον βαδίζει με συνέπεια και σταθερότητα πάνω στις εντολές του Ευαγγελίου. Εάν και κατά πόσον έχει θεμελιώσει την ζωή του πάνω σε ανθρώπινες ιδεολογίες, ή στη διδασκαλία της Εκκλησίας.
Πάνω σε πρόσωπα, ή στον Θεάνθρωπο Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό. Σήμερα παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο σε πολλούς ανθρώπους, ακόμη και χριστιανούς, να προσπερνούν με αδιαφορία και επιπολαιότητα το πέρασμα του χρόνου. Να μένουν απροβλημάτιστοι, τρέφοντας στο συγχυσμένο μυαλό τους την ψευδαίσθηση, ότι είναι άτρωτοι από τη φθορά του χρόνου, σχεδόν αθάνατοι, πράγμα που αποτελεί μια από τις δολιότερες παγίδες του διαβόλου, που οδηγεί στον πνευματικό όλεθρο.
Εν όψει της εισόδου μας στην νέα εκκλησιαστική χρονιά, νοιώσαμε την ανάγκη, εμείς οι ελάχιστοι και άσημοι, που με την Χάρη του Θεού και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Σεραφείμ διακονούμε στο Αντιαιρετικό Γραφείο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, να κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση, και τρόπον τινά, έναν απολογισμό της μέχρι σήμερα πορείας και του έργου του Γραφείου. Θεωρήσαμε χρέος μας να εκφράσουμε δημόσια τους προβληματισμούς μας, να επισημάνουμε τα λάθη μας, να αναλογιστούμε τις παραλήψεις μας και να κάμουμε έναν μικρό προγραμματισμό της δράσεώς μας για τη νέα χρονιά, τη νέα ιεραποστολική περίοδο.
Το γεγονός ότι από το 2011 και εντεύθεν το Γραφείο μας διοργάνωσε πάνω από 13 Συνέδρια, Ημερίδες και αντιαιρετικά Σεμινάρια, όπως επίσης και το γεγονός ότι στο ίδιο αυτό χρονικό αυτό διάστημα έχει δημοσιεύσει πάνω από 500 ανακοινώσεις, αντιαιρετικά φυλλάδια, άρθρα, μελέτες, μονογραφίες, επιστολές και υπομνήματα, δημοσιευθέντα σε Εγκυκλίους της Ιεράς Μητροπόλεως προς τις Ενορίες, στο διαδίκτυο, σε περιοδικά, σε θρησκευτικές εφημερίδες, αλλά και πολλές άλλες δραστηριότητες, δεν μας δικαιώνει ενώπιον του Θεού. Θα μπορούσαμε ασφαλώς να επιτύχουμε πολλά περισσότερα.
Και αν ακόμη υποτεθεί ότι εκπληρώναμε στο ακέραιο όλα τα καθήκοντά μας, και τότε ακόμη θα έπρεπε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως «αχρείους δούλους», σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ό ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν», (Λουκ.17,10).
Δεν γνωρίζουμε, αν ευαρεστήσαμε στο Θεό με την μέχρι σήμερα προσφορά και διακονία μας, διότι όπως λέγει μια σοφή παροιμία: «το καλόν ουκ έστι καλόν, εάν μη καλώς γένηται».
Ούτε μας ενδιαφέρει, πως μας κρίνουν και πως μας αξιολογούν οι άνθρωποι, οι οποίοι, ως γνωστόν, αξιολογούν με ανθρώπινα και επομένως, επισφαλή κριτήρια.
Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι, πως αξιολογεί το έργο μας ο Θεός, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του Παύλου:
«εμοί δε εις ελάχιστόν εστιν ίνα υφ’ υμών ανακριθώ, ή υπό ανθρωπίνης ημέρας· αλλ’ ουδὲ εμαυτόν ανακρίνω· ουδέν γαρ εμαυτώ σύνοιδα· αλλ’ οὐκ εν τούτω δεδικαίωμαι· ο δε ανακρίνων με Κύριός εστιν» (Α΄ Κορ.4,3-4).
Ο μέγας απόστολος αισθάνεται υπόλογος ενώπιον του Θεού και πολύ λίγο τον ενδιαφέρει, πως θα τον κρίνουν, είτε οι Κορίνθιοι, είτε άλλοι άνθρωποι. Ούτε ο ίδιος θεωρεί, ότι έχει το δικαίωμα να δικαιώσει τον εαυτό του. Και είναι μεν αληθές, ότι η συνείδησή του δεν τον ελέγχει για καμία ενοχή, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, για να θεωρεί τον εαυτό του ανεπίληπτο και δίκαιο. Θεωρεί ότι ο μόνος αρμόδιος δικαστής και κριτής του είναι ο Κύριος.
Πιστεύουμε ότι η προηγούμενη χρονιά που πέρασε, ήταν από τις πιο δύσκολες για την αγία μας Εκκλησία και το πιστό λαό του Θεού, αποκαλύπτοντας με αρκετή σαφήνεια τα σημεία των καιρών, σημεία τα οποία μας παραπέμπουν στους τραγικούς και εσχάτους χρόνους, όπως τους περιγράφει το θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Τη χρονιά αυτή διαπιστώσαμε, ότι θα έπρεπε να στρέψουμε την προσοχή μας και να δώσουμε την μαρτυρία μας προς δύο κυρίως κατευθύνσεις, προς δύο μεγάλους εχθρούς που αντιστρατεύονται και πολεμούν το έργο της Εκκλησίας.
Α) Ο πρώτος είναι ο σύγχρονος όλεθρος της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ο οποίος μαστίζει την Εκκλησία μας εδώ και πολλές δεκαετίες και ο οποίος δυστυχώς βρήκε την πλήρη συνοδική νομιμοποίησή του στη «Σύνοδο» που διοργανώθηκε πριν από τέσσερα χρόνια, (το 2016), στο Κολυμπάρι της Κρήτης.
Το πολυκέφαλο θηρίο του Οικουμενισμού προχωρεί τώρα ακάθεκτο με πολύ περισσότερη ορμή και αποφασιστικότητα στην πραγματοποίηση των στόχων της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Νέας Εποχής, στην πραγματοποίηση δηλαδή του οράματος της Πανθρησκείας, η οποία θα στρώσει το χαλί για την έλευση του Αντιχρίστου. Μετά την «Σύνοδο» η οικουμενιστική θύελλα εν είδει τυφώνος σαρώνει πλέον τα πάντα στο πέρασμα της.
Η διάβρωση μέσα στον χώρο της Ιεραρχίας, στον υπόλοιπο κλήρο, στον Μοναχισμό, στο Άγιον Όρος, στις Θεολογικές μας Σχολές, (με ελάχιστες εξαιρέσεις), είναι πρωτοφανής και άνευ προηγουμένου.
Το Γραφείο μας με πλήρη επίγνωση ότι μπήκε σε ένα άνισο αγώνα και ότι κάθε προσπάθειά της, ανθρωπίνως κρινόμενη, να αντιστρέψει την ροή των πραγμάτων, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, δεν αποθαρρύνθηκε, δεν «κατέθεσε τα όπλα». Έχοντας πλήρη την βεβαιότητα και την εσωτερική πληροφορία ότι έχουμε την αλήθεια με το μέρος μας και χωρίς φυσικά να τρέφουμε αυταπάτες, ότι θα γίνουμε «σωτήρες» της Εκκλησίας, προσπαθήσαμε να πράξουμε το αυτονόητο καθήκον μας.
Να επισημάνουμε τους κινδύνους και να δώσουμε την ομολογία μας.
Πέρα από τα ενημερωτικά φυλλάδια που εκδώσαμε, τις πάμπολλες δημοσιεύσεις μας και τις αντιοικουμενιστικού χαρακτήρος Ημερίδες, που διοργανώσαμε, προχωρήσαμε φέτος και σε μια νέα έκδοση με τίτλο:
«Η ‘Σύνοδος της Κρήτης’. Προπαρασκευή, Συγκρότηση, Αποφάσεις, Συνέπειες». Πρόκειται για μια εργασία, στην οποία περιγράφουμε συνοπτικά όλα τα σχετικά με τη «Σύνοδο» αυτή, τον τρόπο της προπαρασκευής της, τη συγκρότησή της, τις αποφάσεις που έλαβε και τις μετασυνοδικές εξελίξεις.
Β) Μια δεύτερη μεγάλη απειλή για την Εκκλησία υπήρξε ο πρωτοφανής και ιδιότυπος διωγμός, τον οποίο εξαπέλυσε η πολιτεία εναντίον της με πρόφαση την διασφάλιση της δημόσιας υγείας λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού. Τα γεγονότα που είδαν το φως της δημοσιότητος, ιδίως την Μεγάλη Εβδομάδα, με συλλήψεις πιστών, στουχτερά πρόστιμα, πράξεις βίας από αστυνομικούς, ποινικές διώξεις εις βάρος αρχιερέων και ιερέων, σφράγισμα ναών και προσκυνημάτων από αστυνομικές δυνάμεις, τέλεση Θείων Λειτουργιών και ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδος, είτε σε σπίτια και αποθήκες «δια τον φόβον των ιουδαίων», είτε σε ώρες μεταμεσονύκτιες, όπου δεν κυκλοφορεί κανένας στους δρόμους και πολλά άλλα, δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα, που θύμιζε την εποχή των κατακομβών, ή την εποχή του αμείλικτου διωγμού εναντίον της Εκκλησίας από το αντίχριστο Σοβιετικό καθεστώς της πάλαι ποτέ κομμουνιστικής Ρωσίας.
Αλλά και μετά το άνοιγμα των ναών, τα υγειονομικά μέτρα της πολιτείας ήταν τόσο ασφυκτικά, ώστε να περιορίζουν σημαντικά τις ελευθερίες των πιστών, να ασκούν ελεύθερα και αβίαστα το λατρευτικά τους καθήκοντα. Το Γραφείο μας, με αίσθημα θεολογικής, εκκλησιολογικής, αλλά και κοινωνικής ευθύνης, άσκησε την δέουσα κριτική της με ανακοινώσεις, επισημαίνοντας τις υπερβολές των κυβερνητικών απαγορεύσεων και τις άδικες διώξεις εναντίον εκκλησιαστικών προσώπων και απλών πιστών. Παράλληλα άσκησε δυναμική κριτική, σε όσους θεωρούσαν τη Θεία Κοινωνία ως αιτία μετάδοσης της νόσου.
Στις δύο παρά πάνω μεγάλες απειλές ας προσθέσουμε επίσης το χρόνιο πρόβλημα της αλλοτριώσεως του μαθήματος των θρησκευτικών και της μετατροπής του σε θρησκειολογικό, το οποίο μέχρι σήμερα παραμένει άλυτο, παρά τις επανειλημμένες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Επίσης την εισαγωγή της σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως των μαθητών, ήδη από τη νηπιακή ηλικία, την αθρόα και ανεξέλεγκτη εισβολή λαθρομεταναστών στη χώρα μας, την αποποινικοποίηση της βλασφημίας των θείων και πολλές άλλες αντίχριστες αποφάσεις της πολιτείας. Για όλα τα παρά πάνω σοβαρότατα προβλήματα, που ταλανίζουν την πατρίδα μας έδωσε το Γραφείο μας την ιδική του μαρτυρία με κατάλληλες δημοσιεύσεις.
Εν όψει της εισόδου μας στο νέο εκκλησιαστικό έτος καλούμαστε να συνεχίσουμε τη μικρή μας προσπάθεια, επικαλούμενοι την δύναμη της Θείας Χάριτος και να επιστρατεύσουμε και πάλι τις πτωχές μας δυνάμεις, προκειμένου να φέρουμε εις πέρας την αποστολή, στην οποία μας κάλεσε ο Θεός. Και στη νέα αυτή χρονιά καλούμαστε να αγωνιστούμε απέναντι στις δύο μεγάλες απειλές, για τις οποίες έγινε λόγος παρά πάνω.
Παράλληλα δεν θα παραλείψουμε να ενημερώνουμε υπεύθυνα τον πιστό λαό της τοπικής μας Εκκλησίας γύρω από τα εκκλησιαστικά δρώμενα, να ασκούμε κριτική σε δημοσιευμένα κείμενα αθέων και χριστιανομάχων συγγραφέων και να ανατρέπουμε πλάνες, κακοδοξίες και αιρέσεις, που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Αιρέσεις που προσβάλλουν και εμποδίζουν την πνευματική προκοπή των πιστών μας, απειλώντας την σωτηρία τους.
Ξεκαθαρίζουμε επίσης, ότι δεν θα παρεκκλίνουμε από τη γραμμή που ακολουθούμε εδώ και πολλά χρόνια στη διακονία που μας έθεσε η τοπική μας Εκκλησία. Θα προσπαθούμε πάντοτε να παραμερίζουμε τις οποιεσδήποτε υποκειμενικές μας παρορμήσεις, τις προσωπικές μας αντιλήψεις και γνώμες, ώστε να εκφράζουμε, όσο μπορούμε συνεπέστερα, την εκκλησιαστική συνείδηση, καταφεύγοντας στην Αποστολική και Πατερική μας Παράδοση.
Οι άγιοι Πατέρες ήταν και θα είναι οι διδάσκαλοι και εκφραστές μας. Και τούτο διότι αυτοί με την προσωπική τους κάθαρση και θέωση, κατόρθωσαν να γίνουν τα στόματα του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο, δι’ αυτών, οδηγεί την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13).
Επίσης αισθανόμαστε την ανάγκη να δηλώσουμε, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι οι δημοσιεύσεις και κριτικές μας δεν στοχεύουν στο να κατασπιλώσουν, ή να «ισοπεδώσουν», την προσωπική ζωή και αξιοπρέπεια προσώπων, όποια και αν είναι αυτά. Ουδέποτε μέχρι σήμερα, με τη Χάρη του Θεού, θίξαμε πρόσωπα για τα ατομικά τους πιστεύω, πάνω σε θέματα άσχετα και ξένα προς την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ή την Συνοδική και την Πατερική μας Παράδοση. Αυτό θα πράξουμε και στο μέλλον.
Η κριτική μας, είτε επώνυμη, είτε ανώνυμη, θα στοχεύει πάντοτε στην ανατροπή κακοδόξων απόψεων και διδασκαλιών, δημοσίως εκπεφρασμένων, που απειλούν να αλλοιώσουν τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, να φθείρουν το εκκλησιαστικό φρόνημα και να ακυρώνουν τη σωτηρία των πιστών.
Κλείνοντας, ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας τον άγιο Τριαδικό Θεό ο Οποίος μας αξιώνει για μια ακόμα φορά να εισέλθουμε στο κατώφλι ενός καινούργιου χρόνου και να διακονούμε την αγία Του Εκκλησία στο νευραλγικό τομέα της αντιαιρετικής δράσεως της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, συμβάλλοντας στο όλο ποιμαντικό έργο της.
Ευχαριστούμε επίσης τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας, τους πολυπληθείς αποδέκτες των ανακοινώσεών μας και τους διαχειριστές των ιστοτόπων, που δημοσιεύουν τις ανακοινώσεις μας και τους ευχόμαστε το νέο εκκλησιαστικό έτος να είναι για όλους καρποφόρο, άγιο και ειρηνικό.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
